Τελευταία μέρα του Φεστιβάλ και νιώθω περίεργα. Έφτασε η στιγμή που γεννάει σκέψεις, εικόνες σου δίνει μια διάθεση για κριτική όλων όσων πέρασες αυτών που θα μπορούσες να δεις, εκείνων που θα'θελες να δεις για κάποιον λόγο αλλά τελικά δεν μπόρεσες. Τρεις ταινίες για την τελευταία μέρα όπως είχα υποσχεθεί και ξεκινάω με το The myth of the Americansleepover που μεταφράστηκε ως ο Μύθος της Αμερικάνικης εφηβείας. Sleepover είναι το πιτζάμα πάρτυ υποδοχής των πρωτοετών αποκλειστικά για κορίτσια που συνδυάζουν να κάνουν οι Αμερικάνοι και αν αναλογιστώ τη μετάφραση Ο μύθος του Αμερικάνικου πιτζάμα πάρτυ συνειδητοποιώ πως η μετάφραση είναι ομολογουμένως σωστή. Από τον τίτλο και από τις πρώτες σκηνές γίνεται σαφής η πρόθεση του σκηνοθέτη να απομυθοποιήσει τις ταινίες που προέρχονται από την πατρίδα του και αφορούν τη νεολαία. Καθόλου ξέφρενοι ρυθμοί, μηδενικές ακρότητες γενικώς μας περνάει την εικόνα πιο συμμαζεμένων νέων που δεν ξέχασαν να σκέφτονται και να προβληματίζονται. Not all Americans are stupid θα μπορούσε να είναι ο εναλλακτικός τίτλος. Ένα προβληματάκι βρίσκεται στον τρόπο αφήγησης καθώς ο σεναριογράφος επιλέγει να αναφέρει τα υπαρκτά στερεότυπα για την νεολαία και αμέσως μετά να τα καταρρίπτει. Η τόσο συχνή αναφορά έχει σαν αποτέλεσμα σε ορισμένες στιγμές να δίνει την εντύπωση πως αποδέχεται τέτοιου είδους συμπεριφορές και να μην τις κατακρίνει. Είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε και σε ορισμένα σημεία κουράζει με τη φλυαρία της. Βέβαια το γεγονός ότι μιλάει για εφηβικό πάρτυ στην Αμερική και δεν έχει καθόλου σεξ μέσα της δίνει επιπλέον πόντους καθώς εξυπηρετεί απόλυτα τους σκοπούς της. Μου άρεσε δεν αντιλέγω αλλά δεν συγκλονίστηκα κιόλας. Πάρα πολύ καλές προθέσεις ήθελε περισσότερη προσοχή στην εκτέλεση.
Δεύτερη ταινία το Sang Sattawat ή στη μετάφραση Σύνδρομα και ένας αιώνας του πολυφορεμένου στο Φεστιβάλ Τζο. Το ηθικό δίδαγμα της προβολής είναι πως ο Τζο είναι αυστηρά ακατάλληλος για τελευταία μέρα φεστιβάλ όταν η κόπωση έχει αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της. Αποδεικνύει με τη δημιουργία του πως με το πέρασμα των χρόνων παραμένει πιστός στις απόψεις του καθώς μέσα σε κάθε του δημιουργία βάζει παραπάνω από μια ταινίες και πάντα δημιουργεί πρωτίστως για τον εαυτό του. Για να περάσει την ιστορία ενός αιώνα αφηγείται την ίδια κατάσταση σε δύο διαφορετικές εποχές όταν ήταν μικρός ηλικιακά και στην εποχή που ζούμε σήμερα. Διαφορετικές γωνίες λήψης δίνουν τη διαφορετικότητα όπως επίσης τονίζεται και η αλλαγή μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η λατρεία της φύσης από τον Τζο είναι εμφανέστατη στο πρώτο μέρος αλλά δυστυχώς παραμένω πολύ κουρασμένος για να εμβαθύνω στα νοήματα του Τζο. Αν θέλετε να δείτε δικιά του δημιουργία επικεντρωθείτε στο Θείο Μπούνμι και μετά ασχοληθείτε με τα υπόλοιπα.
Η αυλαία του 51ου Φεστιβάλ έπεσε για εμένα στην αίθουσα Παύλος Ζάννας με την ταινία Tiny Furniture. Από την Αμερική και αυτό προερχόμενο και έχω την εντύπωση πως έλιωσα για τα καλά το τμήμα του ανεξάρτητου Αμερικάνικου κινηματογράφου και ιδιαίτερα με το τμήμα των νέων σκηνοθετών. Δεν το μετανιώνω και θεωρώ πως ήταν σοφή κίνηση από πλευράς διοργανωτών καθώς μας έδειξαν μια διαφορετική εικόνα ενός είδους κινηματογράφησης που το κατακρίνουμε σε μεγάλο βαθμό γενικεύοντας επικίνδυνα. Το Tiny Furniture είναι η ιστορία μιας κοπέλας που έχει τελειώσει τη σχολή κινηματογράφου γυρίζει σπίτι της και προσπαθεί να βρει το δρόμο που της ταιριάζει στη ζωή μέσα από ένα πέπλο διαρκούς αμφιβολίας για τα πάντα. Οι χαρακτήρες που την περιτριγυρίζουν και ιδιαίτερα οι συγγενείς της δεν της προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια αλλά την προβληματίζουν έντονα και την ωθούν να πράττει με αποπροσανατολιστικό για αυτούς τρόπο. Μου αρέσουν οι ταινίες που αφορούν οικογενειακές καταστάσεις και προβληματισμό σε σχέσεις και είναι δοσμένες με διάθεση χιούμορ και με μεγάλες δόσεις υπόγειας μελαγχολίας. Δεν είναι βέβαια στο επίπεδο του The squid and the whale αλλά σαφώς βλέπεται ευχάριστα και ας μη συμφωνεί μαζί μου μεγάλη μερίδα του κοινού.
Τελικός απολογισμός. 25 ταινίες κατόρθωσω να δω κάπου μεταξύ δύο και τριών τη μέρα. Το να λες πως είδες 2.5 ταινίες ανά μέρα προφανώς και δε στέκει. Δύο τρεις παραπάνω δεν θα με έβλαπταν αλλά τώρα είναι αργά. Θα σας παραθέσω τη συνοπτική λίστα για να είναι πιο εύκολο να βρείτε κατευθείαν αυτή που θέλετε. Μια γραμμή παρακάτω είναι μην αγχώνεστε. Εννοείται πως οι σημερινές δεν αναφέρονται. Για να φτάσατε μέχρι εδώ σίγουρα θα έχετε διαβάσει και τα παραπάνω; Σίγουρα; Λέμε τώρα.
127 Hours, 45 Τετραγωνικά, Άπνοια, Κανένας, Aardvark, Attenberg, Dogfahr nai meu marm, Donkeys, Drei, En ganske snill man, Kak ya provyol etim le letom, L'enfance du mal, Littlerock, Lung Boonmee raluek Chat, Majka Asfalta, Meeks Cutoff, Robert Mitchum est mort, Route Irish, Show Bitch, Submarino, Szelid teremtes - A Frankenstein - terv, The happy poet.
Τι μάθαμε:Τον Τζο, ένα διαφορετικό Αμερικάνικο κινηματογράφο.
Ατυχής στιγμή:Είπα να πάρω σαλέπι και μου βγήκε χλιαρό.
Ευτράπελο: Η διερμηνέας του Ολύμπιον σε ρόλο ηθοποιού.
Ωραιότερη παρουσία: Η πρωταγωνίστρια του 45 τετραγωνικά με τα μίνι και τα σορτσάκια
Χειρότερη στιγμή: Το κρύο στην αίθουσα Μαρκετάκη
Χειρότερη ταινία: Aardvark (Show Bitch βασικά αλλά φοβάμαι μη με βρει ο Ζερβός.)
Πιο συναισθηματική στιγμή:Ισοψηφία μεταξύ φινάλε Submarino και Route Irish
Τι έμεινε: Ότι του χρόνου θα περιμένω με την ίδια ανυπομονησία.
Ευχαριστώ που με διαβάσατε. Τα λέμε.
Δεύτερη ταινία το Sang Sattawat ή στη μετάφραση Σύνδρομα και ένας αιώνας του πολυφορεμένου στο Φεστιβάλ Τζο. Το ηθικό δίδαγμα της προβολής είναι πως ο Τζο είναι αυστηρά ακατάλληλος για τελευταία μέρα φεστιβάλ όταν η κόπωση έχει αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της. Αποδεικνύει με τη δημιουργία του πως με το πέρασμα των χρόνων παραμένει πιστός στις απόψεις του καθώς μέσα σε κάθε του δημιουργία βάζει παραπάνω από μια ταινίες και πάντα δημιουργεί πρωτίστως για τον εαυτό του. Για να περάσει την ιστορία ενός αιώνα αφηγείται την ίδια κατάσταση σε δύο διαφορετικές εποχές όταν ήταν μικρός ηλικιακά και στην εποχή που ζούμε σήμερα. Διαφορετικές γωνίες λήψης δίνουν τη διαφορετικότητα όπως επίσης τονίζεται και η αλλαγή μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η λατρεία της φύσης από τον Τζο είναι εμφανέστατη στο πρώτο μέρος αλλά δυστυχώς παραμένω πολύ κουρασμένος για να εμβαθύνω στα νοήματα του Τζο. Αν θέλετε να δείτε δικιά του δημιουργία επικεντρωθείτε στο Θείο Μπούνμι και μετά ασχοληθείτε με τα υπόλοιπα.
Η αυλαία του 51ου Φεστιβάλ έπεσε για εμένα στην αίθουσα Παύλος Ζάννας με την ταινία Tiny Furniture. Από την Αμερική και αυτό προερχόμενο και έχω την εντύπωση πως έλιωσα για τα καλά το τμήμα του ανεξάρτητου Αμερικάνικου κινηματογράφου και ιδιαίτερα με το τμήμα των νέων σκηνοθετών. Δεν το μετανιώνω και θεωρώ πως ήταν σοφή κίνηση από πλευράς διοργανωτών καθώς μας έδειξαν μια διαφορετική εικόνα ενός είδους κινηματογράφησης που το κατακρίνουμε σε μεγάλο βαθμό γενικεύοντας επικίνδυνα. Το Tiny Furniture είναι η ιστορία μιας κοπέλας που έχει τελειώσει τη σχολή κινηματογράφου γυρίζει σπίτι της και προσπαθεί να βρει το δρόμο που της ταιριάζει στη ζωή μέσα από ένα πέπλο διαρκούς αμφιβολίας για τα πάντα. Οι χαρακτήρες που την περιτριγυρίζουν και ιδιαίτερα οι συγγενείς της δεν της προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια αλλά την προβληματίζουν έντονα και την ωθούν να πράττει με αποπροσανατολιστικό για αυτούς τρόπο. Μου αρέσουν οι ταινίες που αφορούν οικογενειακές καταστάσεις και προβληματισμό σε σχέσεις και είναι δοσμένες με διάθεση χιούμορ και με μεγάλες δόσεις υπόγειας μελαγχολίας. Δεν είναι βέβαια στο επίπεδο του The squid and the whale αλλά σαφώς βλέπεται ευχάριστα και ας μη συμφωνεί μαζί μου μεγάλη μερίδα του κοινού.
Τελικός απολογισμός. 25 ταινίες κατόρθωσω να δω κάπου μεταξύ δύο και τριών τη μέρα. Το να λες πως είδες 2.5 ταινίες ανά μέρα προφανώς και δε στέκει. Δύο τρεις παραπάνω δεν θα με έβλαπταν αλλά τώρα είναι αργά. Θα σας παραθέσω τη συνοπτική λίστα για να είναι πιο εύκολο να βρείτε κατευθείαν αυτή που θέλετε. Μια γραμμή παρακάτω είναι μην αγχώνεστε. Εννοείται πως οι σημερινές δεν αναφέρονται. Για να φτάσατε μέχρι εδώ σίγουρα θα έχετε διαβάσει και τα παραπάνω; Σίγουρα; Λέμε τώρα.
127 Hours, 45 Τετραγωνικά, Άπνοια, Κανένας, Aardvark, Attenberg, Dogfahr nai meu marm, Donkeys, Drei, En ganske snill man, Kak ya provyol etim le letom, L'enfance du mal, Littlerock, Lung Boonmee raluek Chat, Majka Asfalta, Meeks Cutoff, Robert Mitchum est mort, Route Irish, Show Bitch, Submarino, Szelid teremtes - A Frankenstein - terv, The happy poet.
Τι μάθαμε:Τον Τζο, ένα διαφορετικό Αμερικάνικο κινηματογράφο.
Ατυχής στιγμή:Είπα να πάρω σαλέπι και μου βγήκε χλιαρό.
Ευτράπελο: Η διερμηνέας του Ολύμπιον σε ρόλο ηθοποιού.
Ωραιότερη παρουσία: Η πρωταγωνίστρια του 45 τετραγωνικά με τα μίνι και τα σορτσάκια
Χειρότερη στιγμή: Το κρύο στην αίθουσα Μαρκετάκη
Χειρότερη ταινία: Aardvark (Show Bitch βασικά αλλά φοβάμαι μη με βρει ο Ζερβός.)
Πιο συναισθηματική στιγμή:Ισοψηφία μεταξύ φινάλε Submarino και Route Irish
Τι έμεινε: Ότι του χρόνου θα περιμένω με την ίδια ανυπομονησία.
Ευχαριστώ που με διαβάσατε. Τα λέμε.
και του χρονου!
ΑπάντησηΔιαγραφή