Ω ναι έφτασε η πολυπόθητη μέρα και ευτυχώς δεν άλλαξε κάτι από τον αρχικό σχεδιασμό που είχα αναφέρει στον πρόλογο. Μία μόνο λάθος σκέψη έκανα και τη διόρθωσα αμέσως στις επόμενες μέρες για να μην προκύψουν απρόοπτα ντράβαλα. Εννιάμιση το πρωί ανοίγουν οι τηλεφωνικές γραμμές για κράτηση εισητηρίων και βγάζοντας έναν καλό έως και ηλίθιο εαυτό λέω μην τους πάρεις μόλις ανοίξουν άσε τα παιδιά να πάρουν λίγο αέρα μπορείς να πάρεις και μισή ώρα αργότερα χωρίς να αλλάξει κάτι. Ναι, θα'θελα. Τελικά κατάφερα να πιάσω γραμμή μετά από μιάμιση ώρα και ευτυχώς οι ταινίες που ήθελα να παρακολουθήσω δεν είχαν την ανάλογη ζήτηση και η εύρεση εισητηρίων ήταν κάτι παραπάνω από παιχνιδάκι.
Σκεφτόμουν να γράψω πως ο καιρός χειροτέρεψε ανήμερα του Φεστιβάλ αλλά είδα το θερμόμετρο να γράφει είκοσι βαθμούς Κελσίου αρχές Δεκέμβρη και σκέφτηκα τι πας να πεις ρε αθεόφοβε; Μήπως να το γράψω σε Φαρενάιτ αναρωτήθηκα για να φανεί πως έκανε κρύο; Πάλι εκτέθηκα γιατί σε αυτή την κλίμακα η θερμοκρασία θα ήταν υψηλότερη. Το χιονόνερο που νόμιζα πως έριχνε μάλλον ήταν ψευδαίσθηση που μου υποδεικνύει πως το άσυλο πνευματικών ασθενειών με πλησιάζει με γρήγορη ταχύτητα.
Λεπτομέρειες όλες αυτές αλλά και το περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο. Τρεις επιλογές για σήμερα και όλες με μεγάλη δόση ρίσκου για να περάσω στο θέμα και να μην κουράσω κανέναν. Ρίσκο γιατί πολύ απλά δεν γνώριζα το παραμικρό για καμία από αυτές απλά διάβασα την υπόθεση ταίριαζαν και κάπως τα ωράρια και λέω μάλλον είναι κοντά στα γούστα μου. Κόσμο δεν είχε πολύ σε καμία από τις τρεις προβολές. Ιδιαιίτερα στην πρώτη η κατάσταση ήταν απογοητευτική. Όχι ότι με ενόχλησε βέβαια το γεγονός πως κατάφερα να βρω εύκολα θέση και να γλιτώσω από εντάσεις και καυγάδες αλλά αφού σχολιάστηκε η προσέλευση του κοινού είναι χρέος μου να το αναφέρω. Θα στριμώχτηκαν όλοι φαίνεται στην τελετή έναρξης και στον όχι τόσο αγαπημένο μου Ντάνι Μπόιλ του οποίου παρεμπιπτόντως τη νέα δουλειά θα παρακολουθήσω αύριο.
Dogfahr Nai Meu Marm Σκηνοθεσία: Apichatpong Weerasethakul
Αν το όνομα του σκηνοθέτη σας μοιάζει δύσκολο στην ανάγνωση στα Αγγλικά δεν έχω παρά να σας το αναφέρω και στα Ελληνικά και να καταλάβετε πως η άποψη σας δεν θα αλλάξει και πολύ. Απίτσατπονγκ Βιρασεττάκουν λέγεται κατάγεται από την Ταϊλάνδη το Φεστιβάλ του κάνει αφιέρωμα και θα προσπαθήσω να αποφύγω την αναφορά στο ονοματεπώνυμο του. Μια πειραματική ασπρόμαυρη ταινία που προβλήθηκε πριν 10 χρόνια και διαπραγματεύεται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο εκάστοτε δημιουργός προσπαθώντας να συλλάβει μια πρωτότυπη ιδέα και να την εξελίξει όσο το δυνατόν καλύτερα. Α ναι ο Ελληνικός τίτλος είναι Μυστηριώδες Αντικείμενο το Μεσημέρι.
Ο σκηνοθέτης ( καλά τα κατάφερα) επιλέγει έναν ιδιαίτερο και ελαφρώς τεμπέλικο τρόπο για να αναδείξει νέες πτυχές της κεντρικής ιδέας επιλέγοντας να ταξιδέψει σε διάφορες περιοχές του Σιάμ να παρακολουθήσει με την κάμερα του τις ζωές τους και να δώσουν αυτοί τη συνέχεια που θέλουν χωρίς περιορισμούς. Θα μπορούσε να είναι καλή ιδέα και να έχει κάτι παραπάνω από θετικά αποτέλεσματά αλλά...
Πρώτον οι ξεχωριστές ιστορίες θυμίζουν πολλές ταινίες μικρού μηκούς διαφορετικών μεταξύ τους και πολύ άνισα κατανεμημένων. Το αποτέλεσμα είναι το αναμένομενο δηλαδή η δημιουργία προβλημάτων στο ρυθμό αφήγησης. Υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνεις την ταινία, διασκεδάζεις, νιώθεις τους αφηγητές αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της βαριέσαι και ξεχνιέσαι. Δεύτερον ακροβατεί μεταξύ ντοκιμανταιρ και μυθοπλασίας. Η σκηνοθεσία εστιάζει στην προσωπική ζωή των χωρικών ενώ το σενάριο επικεντρώνεται στην εξέλιξη της αρχικής ιστορίας. Καταφέρνει με ένα παράδοξο τρόπο να μην ισορροπεί ανάμεσα στα δύο αλλά ούτε να επικρατεί και το ένα του άλλου. Ακόμα μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως το κατόρθωσε.
Συμπέρασμα; Είναι σαν να έχεις ένα μπασκετμπολίστα που έχει παίξει δέκα αγώνες στους τρεις έκανε παπάδες και στους άλλους εφτά ήταν τραγικός. Τον λες καλό παίχτη ή κακό; Εξαρτάται θα σας πω. Αν είναι μικρός ηλικιακά και άπειρος περιμένεις να δεις την εξέλιξη του τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα κάνω λοιπόν και εγώ βλέποντας την πιο πρόσφατη και βραβευμένη δημιουργία του αυτού καταλάβατε. Για το Αντικείμενο ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.
The Happy Poet Σκηνοθεσία:Paul Gordon
O Paul Gordon δεν σκηνοθετεί απλά αλλά είναι και ο σεναριογράφος και ο πρωταγωνιστής της ανάλαφρης και διασκεδαστικής ταινίας που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των νέων ανεξάρτητων Αμερικανών κινηματογραφιστών. Ερμηνεύει το ρόλο ενός ανθρώπου που είναι χρεωμένος μέχρι το κόκκαλο και βρίσκει μια πρωτότυπη ιδέα για να βρει χρήματα δημιουργώντας μια καντίνα που δεν πουλάει το λεγόμενο βρώμικο αλλά υγιεινές φαγητό που απευθύνεται κυρίως σε χορτοφάγους. Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει και ποιήματα που ομολογώ δεν έχουν και τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική αξία για αυτό και ονομάζει την καντίνα του Happy Poet.
Ήταν και στην προβολή μαζί μας ο Paul Gordon. Τον έκοψα δεν ήταν και ο πιο fit τύπος, δεν μετρούσες τους κοιλιακούς του, δεν σκιζόταν η μπλούζα από τα μπράτσα του κάτι που έκανε ακόμα πιο κατανοήτες τις προθέσεις του. Όχι δεν ενδιαφερόταν να μας ωθήσει στα γυμναστήρια και στις μπάρες δημητριακών απλά χρησιμοποιώντας μια αλληγορία ήθελε να πει τον πόνο του.
Όπου δημιουργός καντίνας βάζετε τον εκάστοτε νεαρό σκηνοθέτη που έχει τις καλύτερες προθέσεις για να φτιάξει δικό του έργο. Έρχεται σε κόντρα με το σύστημα, βάζει τα δυνατά του, βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση, έχει τις αμφιβολίες για το εγχείρημα του και συχνά σκέφτεται να αλλαξοπιστήσει για να γίνει ευρύτερα γνωστός και να επιβιώσει. Είναι επίσης μια αναφορά στην αποδοχή που θέλει να έχει κάθε άνθρωπος από τους γύρω του τόσο στο δημιουργικό τομέα αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις του. Είναι μια παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού αλλά καταφέρνει να κάνει το θεατή να γελάσει με την καρδιά του αλλά να πει και δύο πράγματα παραπάνω στη συνείδησή του. Μια όμορφη, απλή ταινία που αξίζει της προσοχής σας.
Μετά την προβολή το κοινό μπορούσε να απευθύνει τις ερώτησεις του στον Αμερικάνο σκηνοθέτη και αυτός εστίασε στις προθέσεις του για τη δημιουργία μιας διαφορετικής ταινίας από τις συνηθισμένες και για αυθεντικούς ήρωες που λειτουργούν ρεαλιστικά. Στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι της συζήτησης μίλησε και για τον παραλληλισμό μεταξύ του τέλους της ταινίας και του μέλλοντος του ανέξαρτητου κινηματογράφου. Παραδέχτηκε πως και ο ίδιος έχει σκοπό να κάνει πιο εμπορικές ταινίες για να έχει μεγαλύτερο κέρδος ώστε να μπορεί να γυρίσει αργότερα αυτό που πραγματικά θέλει. Δεν του αρέσει αυτή η σκέψη αλλά είναι αναγκασμένος να την κάνει. Αυτή τη σύγχυση πέρασε και στο τελευταίο του διφορούμενο πλάνο της ταινίας και ορισμένοι από το κοινό εξέφρασαν πως το αντιλήφθηκαν αυτοί. Αυτά είναι τα ωραία του Φεστιβάλ.
Szelid Teremtes - A Frankenstein-terv Σκηνοθεσία:Kornel Mundruczo
Στο διαγωνιστικό κομμάτι συμμετέχει η ταινία Στοργικός γιος - Υπόθεση Φρανκενστάϊν και για αυτό είναι η πιο επαγγελματική δουλειά από τις δύο προηγούμενες. Και σε αυτήν ο σκηνοθέτης είναι συνάμα πρωταγωνιστής.Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας η απογοήτευση των θεατών ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής και συνοδεύτηκε από μαζικές αποχωρήσεις, από έντονους δυσανασχετισμούς, ξεφυσήματα, κακοπροαίρετα σχόλια και λοιπά τέτοια χαριτωμένα. Το ομολογώ αν την είχα νοικιάσει σε dvd, ήμουν αραχτός στον καναπέ του σπιτιού μου θα την είχα κλείσει και θα επέλεγα να κάνω κάτι διαφορετικό. Όμως έμεινα μέχρι τέλος στην αίθουσα και πραγματικά δεν το μετάνιωσα.
Η αρχική μου δυσαρέσκεια μετατατράπηκε σε ερωτηματικό και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να παρακολουθώ έχοντας απορροφηθεί πλήρως στην ατμόσφαιρα. Ξεκινάει η ταινια έχοντας στο επίκεντρο κάποιον ιδιόρυθμο σκηνοθέτη που ψάχνει κάποιον αντισυμβατικό πρωταγωνιστή για το νέο του μεγάλο σχέδιο. Στις ακροάσεις εμφανίζεται ένας νεαρός που του κεντρίζει το ενδιαφέρον και θέλει να τον επιλέξει. Η χρυσή τομή ανάμεσα στους δύο ήρωες αργεί να βρεθεί και μάλιστα αργεί πολύ. Σε αυτή την καθυστέρηση οφείλεται η αρχική μου δυσαρέσκεια καθώς τα τεκταινόμενα στην οθόνη μοιάζουν ανούσια.
Επί αρκετή ώρα παρακολουθούσα μια σύχρονη εκδοχή των ασπρόμαυρων ταινιών μέχρι και τη Νύφη του Φρανκενστάϊν και σκεφτόμουν χαριτολογώντας αν θα έσκαγε μύτη και ο Μπορίς Καρλόφ. Η απάθεια του πρωταγωνιστή, η έλλειψη κάθε συναισθήματος και η χαραστηριστική αδιαφορία του σκηνοθέτη για τους χαρακτήρες λειτουργούν αποτρεπτικά για μεγάλη μερίδα του κοινού αλλά για εμένα όχι αναγκαστικά. Οι καλλιτεχνικές, λυρικές ταινίες που γεννούν συναισθήματα από το συνδυασμό εικόνας και μουσικής συγκαταλέγονται στις προτιμήσεις μου και ο Στοργικός Γιος παίρνει καλό βαθμό σε αυτό τον τομέα. Είναι γεμάτος από παγωμένα, αιχμηρά πλάνα που δεν μπορείς παρά να τα θαυμάσεις.
Προς το τέλος μας εξηγείται και η δημιουργία του σύγχρονου Φρανκενστάϊν όχι από τη δίψα για νέα μορφή ζωής αλλά από την προσωπική φιλοδοξία και την εμμονή για καλοπέραση και την αδιαφορία για τη ζωή των γύρω. Η σχέση των δύο πρωταγωνιστών δένει αρμονικά και πλέον η ταινία γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Προβληματίστηκα. Είναι από εκείνες τις ταινίες που θέλεις να πεις πως σου άρεσαν αλλά διστάζεις να το κάνεις. Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ πως θα σας αρέσει αλλά είμαι σίγουρος πως θα τη συζητήσετε. Οπλιστείτε με μεγάλη υπομονή πάντως γιατί θα τη χρειαστείτε.
Αυτά για την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ που και τρεις χάλια ταινίες να έβλεπα θα την ευχαριστιόμουν όσο τίποτα άλλο. Για τη δεύτερη είμαι χαρούμενος που θα παρακολουθήσω το Route Irish του μεγάλου Ken Loach. Συντονιστείτε.
Σκεφτόμουν να γράψω πως ο καιρός χειροτέρεψε ανήμερα του Φεστιβάλ αλλά είδα το θερμόμετρο να γράφει είκοσι βαθμούς Κελσίου αρχές Δεκέμβρη και σκέφτηκα τι πας να πεις ρε αθεόφοβε; Μήπως να το γράψω σε Φαρενάιτ αναρωτήθηκα για να φανεί πως έκανε κρύο; Πάλι εκτέθηκα γιατί σε αυτή την κλίμακα η θερμοκρασία θα ήταν υψηλότερη. Το χιονόνερο που νόμιζα πως έριχνε μάλλον ήταν ψευδαίσθηση που μου υποδεικνύει πως το άσυλο πνευματικών ασθενειών με πλησιάζει με γρήγορη ταχύτητα.
Λεπτομέρειες όλες αυτές αλλά και το περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο. Τρεις επιλογές για σήμερα και όλες με μεγάλη δόση ρίσκου για να περάσω στο θέμα και να μην κουράσω κανέναν. Ρίσκο γιατί πολύ απλά δεν γνώριζα το παραμικρό για καμία από αυτές απλά διάβασα την υπόθεση ταίριαζαν και κάπως τα ωράρια και λέω μάλλον είναι κοντά στα γούστα μου. Κόσμο δεν είχε πολύ σε καμία από τις τρεις προβολές. Ιδιαιίτερα στην πρώτη η κατάσταση ήταν απογοητευτική. Όχι ότι με ενόχλησε βέβαια το γεγονός πως κατάφερα να βρω εύκολα θέση και να γλιτώσω από εντάσεις και καυγάδες αλλά αφού σχολιάστηκε η προσέλευση του κοινού είναι χρέος μου να το αναφέρω. Θα στριμώχτηκαν όλοι φαίνεται στην τελετή έναρξης και στον όχι τόσο αγαπημένο μου Ντάνι Μπόιλ του οποίου παρεμπιπτόντως τη νέα δουλειά θα παρακολουθήσω αύριο.
Dogfahr Nai Meu Marm Σκηνοθεσία: Apichatpong Weerasethakul
Αν το όνομα του σκηνοθέτη σας μοιάζει δύσκολο στην ανάγνωση στα Αγγλικά δεν έχω παρά να σας το αναφέρω και στα Ελληνικά και να καταλάβετε πως η άποψη σας δεν θα αλλάξει και πολύ. Απίτσατπονγκ Βιρασεττάκουν λέγεται κατάγεται από την Ταϊλάνδη το Φεστιβάλ του κάνει αφιέρωμα και θα προσπαθήσω να αποφύγω την αναφορά στο ονοματεπώνυμο του. Μια πειραματική ασπρόμαυρη ταινία που προβλήθηκε πριν 10 χρόνια και διαπραγματεύεται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο εκάστοτε δημιουργός προσπαθώντας να συλλάβει μια πρωτότυπη ιδέα και να την εξελίξει όσο το δυνατόν καλύτερα. Α ναι ο Ελληνικός τίτλος είναι Μυστηριώδες Αντικείμενο το Μεσημέρι.
Ο σκηνοθέτης ( καλά τα κατάφερα) επιλέγει έναν ιδιαίτερο και ελαφρώς τεμπέλικο τρόπο για να αναδείξει νέες πτυχές της κεντρικής ιδέας επιλέγοντας να ταξιδέψει σε διάφορες περιοχές του Σιάμ να παρακολουθήσει με την κάμερα του τις ζωές τους και να δώσουν αυτοί τη συνέχεια που θέλουν χωρίς περιορισμούς. Θα μπορούσε να είναι καλή ιδέα και να έχει κάτι παραπάνω από θετικά αποτέλεσματά αλλά...
Πρώτον οι ξεχωριστές ιστορίες θυμίζουν πολλές ταινίες μικρού μηκούς διαφορετικών μεταξύ τους και πολύ άνισα κατανεμημένων. Το αποτέλεσμα είναι το αναμένομενο δηλαδή η δημιουργία προβλημάτων στο ρυθμό αφήγησης. Υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνεις την ταινία, διασκεδάζεις, νιώθεις τους αφηγητές αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της βαριέσαι και ξεχνιέσαι. Δεύτερον ακροβατεί μεταξύ ντοκιμανταιρ και μυθοπλασίας. Η σκηνοθεσία εστιάζει στην προσωπική ζωή των χωρικών ενώ το σενάριο επικεντρώνεται στην εξέλιξη της αρχικής ιστορίας. Καταφέρνει με ένα παράδοξο τρόπο να μην ισορροπεί ανάμεσα στα δύο αλλά ούτε να επικρατεί και το ένα του άλλου. Ακόμα μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως το κατόρθωσε.
Συμπέρασμα; Είναι σαν να έχεις ένα μπασκετμπολίστα που έχει παίξει δέκα αγώνες στους τρεις έκανε παπάδες και στους άλλους εφτά ήταν τραγικός. Τον λες καλό παίχτη ή κακό; Εξαρτάται θα σας πω. Αν είναι μικρός ηλικιακά και άπειρος περιμένεις να δεις την εξέλιξη του τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα κάνω λοιπόν και εγώ βλέποντας την πιο πρόσφατη και βραβευμένη δημιουργία του αυτού καταλάβατε. Για το Αντικείμενο ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.
The Happy Poet Σκηνοθεσία:Paul Gordon
O Paul Gordon δεν σκηνοθετεί απλά αλλά είναι και ο σεναριογράφος και ο πρωταγωνιστής της ανάλαφρης και διασκεδαστικής ταινίας που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των νέων ανεξάρτητων Αμερικανών κινηματογραφιστών. Ερμηνεύει το ρόλο ενός ανθρώπου που είναι χρεωμένος μέχρι το κόκκαλο και βρίσκει μια πρωτότυπη ιδέα για να βρει χρήματα δημιουργώντας μια καντίνα που δεν πουλάει το λεγόμενο βρώμικο αλλά υγιεινές φαγητό που απευθύνεται κυρίως σε χορτοφάγους. Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει και ποιήματα που ομολογώ δεν έχουν και τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική αξία για αυτό και ονομάζει την καντίνα του Happy Poet.
Ήταν και στην προβολή μαζί μας ο Paul Gordon. Τον έκοψα δεν ήταν και ο πιο fit τύπος, δεν μετρούσες τους κοιλιακούς του, δεν σκιζόταν η μπλούζα από τα μπράτσα του κάτι που έκανε ακόμα πιο κατανοήτες τις προθέσεις του. Όχι δεν ενδιαφερόταν να μας ωθήσει στα γυμναστήρια και στις μπάρες δημητριακών απλά χρησιμοποιώντας μια αλληγορία ήθελε να πει τον πόνο του.
Όπου δημιουργός καντίνας βάζετε τον εκάστοτε νεαρό σκηνοθέτη που έχει τις καλύτερες προθέσεις για να φτιάξει δικό του έργο. Έρχεται σε κόντρα με το σύστημα, βάζει τα δυνατά του, βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση, έχει τις αμφιβολίες για το εγχείρημα του και συχνά σκέφτεται να αλλαξοπιστήσει για να γίνει ευρύτερα γνωστός και να επιβιώσει. Είναι επίσης μια αναφορά στην αποδοχή που θέλει να έχει κάθε άνθρωπος από τους γύρω του τόσο στο δημιουργικό τομέα αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις του. Είναι μια παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού αλλά καταφέρνει να κάνει το θεατή να γελάσει με την καρδιά του αλλά να πει και δύο πράγματα παραπάνω στη συνείδησή του. Μια όμορφη, απλή ταινία που αξίζει της προσοχής σας.
Μετά την προβολή το κοινό μπορούσε να απευθύνει τις ερώτησεις του στον Αμερικάνο σκηνοθέτη και αυτός εστίασε στις προθέσεις του για τη δημιουργία μιας διαφορετικής ταινίας από τις συνηθισμένες και για αυθεντικούς ήρωες που λειτουργούν ρεαλιστικά. Στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι της συζήτησης μίλησε και για τον παραλληλισμό μεταξύ του τέλους της ταινίας και του μέλλοντος του ανέξαρτητου κινηματογράφου. Παραδέχτηκε πως και ο ίδιος έχει σκοπό να κάνει πιο εμπορικές ταινίες για να έχει μεγαλύτερο κέρδος ώστε να μπορεί να γυρίσει αργότερα αυτό που πραγματικά θέλει. Δεν του αρέσει αυτή η σκέψη αλλά είναι αναγκασμένος να την κάνει. Αυτή τη σύγχυση πέρασε και στο τελευταίο του διφορούμενο πλάνο της ταινίας και ορισμένοι από το κοινό εξέφρασαν πως το αντιλήφθηκαν αυτοί. Αυτά είναι τα ωραία του Φεστιβάλ.
Szelid Teremtes - A Frankenstein-terv Σκηνοθεσία:Kornel Mundruczo
Στο διαγωνιστικό κομμάτι συμμετέχει η ταινία Στοργικός γιος - Υπόθεση Φρανκενστάϊν και για αυτό είναι η πιο επαγγελματική δουλειά από τις δύο προηγούμενες. Και σε αυτήν ο σκηνοθέτης είναι συνάμα πρωταγωνιστής.Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας η απογοήτευση των θεατών ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής και συνοδεύτηκε από μαζικές αποχωρήσεις, από έντονους δυσανασχετισμούς, ξεφυσήματα, κακοπροαίρετα σχόλια και λοιπά τέτοια χαριτωμένα. Το ομολογώ αν την είχα νοικιάσει σε dvd, ήμουν αραχτός στον καναπέ του σπιτιού μου θα την είχα κλείσει και θα επέλεγα να κάνω κάτι διαφορετικό. Όμως έμεινα μέχρι τέλος στην αίθουσα και πραγματικά δεν το μετάνιωσα.
Η αρχική μου δυσαρέσκεια μετατατράπηκε σε ερωτηματικό και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να παρακολουθώ έχοντας απορροφηθεί πλήρως στην ατμόσφαιρα. Ξεκινάει η ταινια έχοντας στο επίκεντρο κάποιον ιδιόρυθμο σκηνοθέτη που ψάχνει κάποιον αντισυμβατικό πρωταγωνιστή για το νέο του μεγάλο σχέδιο. Στις ακροάσεις εμφανίζεται ένας νεαρός που του κεντρίζει το ενδιαφέρον και θέλει να τον επιλέξει. Η χρυσή τομή ανάμεσα στους δύο ήρωες αργεί να βρεθεί και μάλιστα αργεί πολύ. Σε αυτή την καθυστέρηση οφείλεται η αρχική μου δυσαρέσκεια καθώς τα τεκταινόμενα στην οθόνη μοιάζουν ανούσια.
Επί αρκετή ώρα παρακολουθούσα μια σύχρονη εκδοχή των ασπρόμαυρων ταινιών μέχρι και τη Νύφη του Φρανκενστάϊν και σκεφτόμουν χαριτολογώντας αν θα έσκαγε μύτη και ο Μπορίς Καρλόφ. Η απάθεια του πρωταγωνιστή, η έλλειψη κάθε συναισθήματος και η χαραστηριστική αδιαφορία του σκηνοθέτη για τους χαρακτήρες λειτουργούν αποτρεπτικά για μεγάλη μερίδα του κοινού αλλά για εμένα όχι αναγκαστικά. Οι καλλιτεχνικές, λυρικές ταινίες που γεννούν συναισθήματα από το συνδυασμό εικόνας και μουσικής συγκαταλέγονται στις προτιμήσεις μου και ο Στοργικός Γιος παίρνει καλό βαθμό σε αυτό τον τομέα. Είναι γεμάτος από παγωμένα, αιχμηρά πλάνα που δεν μπορείς παρά να τα θαυμάσεις.
Προς το τέλος μας εξηγείται και η δημιουργία του σύγχρονου Φρανκενστάϊν όχι από τη δίψα για νέα μορφή ζωής αλλά από την προσωπική φιλοδοξία και την εμμονή για καλοπέραση και την αδιαφορία για τη ζωή των γύρω. Η σχέση των δύο πρωταγωνιστών δένει αρμονικά και πλέον η ταινία γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Προβληματίστηκα. Είναι από εκείνες τις ταινίες που θέλεις να πεις πως σου άρεσαν αλλά διστάζεις να το κάνεις. Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ πως θα σας αρέσει αλλά είμαι σίγουρος πως θα τη συζητήσετε. Οπλιστείτε με μεγάλη υπομονή πάντως γιατί θα τη χρειαστείτε.
Αυτά για την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ που και τρεις χάλια ταινίες να έβλεπα θα την ευχαριστιόμουν όσο τίποτα άλλο. Για τη δεύτερη είμαι χαρούμενος που θα παρακολουθήσω το Route Irish του μεγάλου Ken Loach. Συντονιστείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου