Ξεφύγαμε αισίως από γιορτές αγγέλων και φτάσαμε αισίως στην τρίτη μέρα. Εξήγησα ήδη στην προηγούμενη μου ανάρτηση ποιες ταινίες θα δω δεν έχω να προσθέσω και τίποτα αξιέπαινο για αυτό περνάω αμέσως στο ζουμί.
Show Bitch Σκηνοθεσία: Νίκος Ζερβός
Η επιστροφή μετά από οχτώ χρόνια ενός σκηνοθέτη που δεν τον λες και τον πιο πετυχημένο στο επάγγελμα του αλλά που σίγουρα έχει στις πλάτες του μια σειρά ταινίων που δημιούργησαν φανατικό κοινό στη δεκαετία του 80. Είχα πλήρη συναίσθηση όταν την έπελεξα ότι δεν θα δω κανένα αριστούργημα του κινηματογράφου, ούτε επικές σκηνοθεσίες και ανατρεπτικά σενάρια. Σκέφτηκα την παρακολουθήση σαν ένα μικρό φόρο τιμής στην πιο cult Ελληνική ταινία όλων των εποχών το Δράκουλα των Εξαρχείων. Εκεί βέβαια η ουσιαστική διαφορά ήταν ότι ενεργό συμμετοχή στη συγγραφή του σεναρίου είχε ο Τζίμης Πανούσης ή αλλιώς ο λατρεμένος Τζιμάκος συνεπώς η καφρίλα ήταν αγνή, καθαρή και είχε σαφείς απόψεις πάνω στην κοινωνία και την πολιτική ζωή ακόμα παρουσιασμένες βέβαια με έναν τρόπο πολύ απομακρυσμένο από τον καθωσπρεπισμό.
Στη καινούρια δημιουργία του Ζερβού τα όρια στενεύουν λιγάκι επικίνδυνα επειδή επικεντρώνεται σε ένα κομμάτι της κοινωνίας που στην εποχή μας είναι πολυσυζητημένο από δήθεν αναλυτές και γνώστες και η τόσο συχνή αναφορά σε αυτό έχει καταντήσει κουραστική. Μιλάω φυσικά για το κομμάτι της show biz όπως την αποκαλούν και από εκεί προήλθε και το λογοπαίγνιο του τίτλου κοινώς στο κομμάτι που αφορά την προσωπική ζωή των διασημοτήτων και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για άνοδο στην κορυφή. Το νέο βέβαια για την ταινία το μάθαμε πριν καιρό από τον ίδιο το Ζερβό μέσα από την εκπομπή της Χριστίνας Λαμπίρη στην οποία ο σκηνοθέτης υπήρξε πιο τακτικός θαμώνας από ότι ο Έλεγκανς στην Τατιάνα. Ο μέγας cult σκηνοθέτης στο super star? Ας μην επεκταθώ παραπάνω.
Στο Show Bitch τα υλικά της συνταγής είναι ορισμένες μορφές του χώρου όπως ο Πουλικάκος, ο Γκουσγκούνης, ο Πανταζής στο ρόλο του Λεπά, ο Τζόνυ Βαβούρας μαζί με καλούς ηθοποιούς που δεν φοβούνται να τσαλακωθούν βλέπε Ρένος Χαραλαμπίδης και αυτά τα ασυνδύαστα κατά κάποιο τρόπο υλικά αναμιγνύονται και το αποτέλεσμα αναμένεται εκρηκτικό. Αμ δε είναι η απάντηση. Σε ένα μεγάλο αχταρμά εικόνων, σκηνών, προσώπων που δεν έχουν την παραμικρή συνοχή κυριαρχεί η συχνή επανάληψη αστείων που δεν προκαλούν εύκολα το γέλιο και η έλλειψη αυθορμητισμού που οδηγεί σε ψεύτικες καταστάσεις.
Δύο στοιχεία τουλάχιστον θα ήθελα να δω. Την cult αισθητική και το έντονο στοιχείο της σάτιρας και δυστυχώς ούτε αυτά είδα. Σάτιρα; Σαν να την έχουμε παρεξηγήσει αυτή την έννοια. Η αναπαραγωγή όσων βλέπουμε στις οθόνες μας και δεν τιμάνε καθόλου τη νοημοσύνη μας δεν αποτελεί κριτική πόσο μάλλον κατακεραύνωση. Η cult αισθητική του 80 διαποτισμένη με ροζ ποπ αποχρώσεις εν έτει 2010 τείνει επικίνδυνα στη γραφικότητα. Μπορούσε να διαφοροποιήθει λίγο ή τουλάχιστον να μείνει καθαρή δείχνοντας τις αγνές προθέσεις του δημιουργού.
Τις ποιες; Τις αμφισβητώ και αυτές. Ακόμα και τα στοιχεία αυτοσαρκασμού που περάσαν μπροστά στα μάτια μου δεν με έπεισαν γιατί περισσότερο τα θεώρησα σαν μια αυτοπροβολή του Ζερβού. Το να πετάς σε μια ταινία Τζάρμους, Γκοντάρ, Mystique, Λιβιτσάνου και τραγούδια τύπου Antique δεν σημαίνει ότι είσαι κάφρος αλλά ότι έχεις ξεφύγει από τους σκοπούς σου. Για να μην είμαι και πολύ άδικος γέλασα πολύ με το τραγούδι του Μιθριδάτη και το στίχο "αν ήθελα τον κόσμο να άλλαζα θα σταματούσα το πέος να μάλαζα'' και με την επική μετάφραση στο αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι που έγινε ''if you go with another chick i'll hit you with a stick''. Έκανε το χαβαλέ του, μάζεψε όσους βρήκε διαθέσιμους και έφτιαξε μια προσποιητή καφρίλα. Δεν έπεισε κανέναν όμως. Ο Ζερβός του 2010 δεν πείθει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.
Μετά την προβολή ήταν μαζί μας και η πρωταγωνίστρια Άννα Κριτσέλη που ήταν βγαλμένη μέσα από τις μέρες του Δράκουλα των Εξαρχείων και από τα Κουρέλια που Τραγουδάνε Ακόμα. Έχω την εντύπωση πως ήταν πολύ καλή επιλογή αλλά δεν την εκμεταλεύτηκαν όπως έπρεπε. Η αίθουσα είχε ψιλοαδειάσει ο κόσμος δεν είχε να ρωτήσει και πολλά και συζήτησαν με τον υπεύθυνο του Φεστιβάλ για την αποτύπωση της Ελληνικής show biz στο film που ήταν επιεικής και για τη συνεργασία της με τον Μπενίνι στη Θεία Κωμωδία του Δάντη. Να τη δω σε ρόλο Βεατρίκης και τίποτα άλλο δεν θέλω. Κάπου εκεί δέχτηκε ερώτηση - τοποθέτηση από μια κυρία του κοινού που περισσότερο απευθυνόταν στο σκηνοθέτη. Ήθελε να μάθει γιατί δεν ήταν μαζί μας ο Ζερβός, αν έμεινε ευχαριστημένος από το δημιούργημά του και τα λοιπά. Η πρωταγωνίστρια έμεινε ψύχραιμη, ο συντονιστής της κουβέντας λειτούργησε σαν πυροσβέστης και το κλίμα δεν θερμάνθηκε παραπάνω. Κρίμα χάσαμε το μπατιρντί. Ε ρε και να ήταν ο Ζερβός τι θα γινόταν.
127 Hours Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Με διαφορά η πιο εμπορική ταινία της διοργάνωσης από το θριαμβευτή των Oscar με το μοναδικό, συγκλονιστικό και ανεπανάληπτο Slumdog Millionaire. Oκ αυτά τα λένε οι άλλοι εμείς τα λέμε διαφορετικά Χθες μόλις έλεγα για τη μεγάλη λατρεία που έχω στο Loach και πόσο πολύ μπορούν και μιλάνε μέσα μου οι ταινίες του. Δεν είναι όλα έτσι στη ζωή. Ακριβώς στην αντιθέτη πλευρά βρίσκεται ο Boyle που το θεωρώ σαφέστατα τον πιο υπερεκτιμημένο δημιουργό και που πνίγεται διαρκώς στις συμβάσεις και στα κλισέ ακόμα και στην πιο ανατρεπτική και καλύτερη του ταινία το Trainspotting.
Όσο και να μη το χωνεύω ήθελα να παρακολουθήσω τη νέα του ταινία γιατί αναγνωρίζω πως είναι ίσως το πιο τολμηρό του εγχείρημα μέχρι στιγμής. Καταρχήν έχει να αντιμετωπίσει την αδιαμφισβήτη επιτυχία του Slumdog και κατά δεύτερον και κυριότερον καταπιάστηκε με ένα θέμα που είναι εντελώς έξω από τα νερά του. Ο Boyle γουστάρει γκάζια, τσίτα ρυθμούς, speedάτες δημιουργίες συνοδευόμενες από ξέφρενες και έντονες μουσικές που δίνουν βιντεοκλιπάδικη αισθητική. Είναι πολύ καλός σε αυτό το ομολογώ. Όταν είχε να διαχειριστεί πιο προσωπικές ανθρώπινες καταστάσεις απέτυχε πλήρως μην αναφερθώ πως τα θαλάσσωσε στο Sunshine που θα μπορούσε να μεγαλουργήσει. Δεν συνεχίζω γιατί δεν θα ξεφύγω από το λιθοβολισμό ορισμένων.
Στις 127 Ώρες μας συστήνει έναν τρελαμένο εξερευνητή που τριγυρνάει σε όρη και φαράγγια και ταιριάζει πλήρως στο κινηματογραφικό στυλ του Boyle. Ξαφνικά όμως τον παγιδεύει ακίνητο για περίπου πέντε μέρες σε ένα βράχο και απλώς παρακολουθεί τις αντιδράσεις του. Πως θα κάνει τα γνωστά σκηνοθετικά του παιχνίδια του ήταν η απορία μου ή αν θα κάνει στροφή στην καριέρα του. Παραδόξως ο Boyle λειτούργησε με τη γνωστή του συνταγή και ακόμα πιο περιέργως σχεδόν με έπεισε. Εντάξει όλα όσα παρακολουθούμε με το χιούμορ το τζερτζελέ δεν ταιριάζουν στη ψυχολογία ενός εγκλωβισμένου και οι επιστήμονες θα σκίσουν τα πτυχία τους βλέποντας την ταινία αλλά πανάθεμα τον τα ταίριαξε. Τα ταίριαξε χωρίς να με εκνευρίσει αλλά κάνοντας με να απορήσω λίγο. Αν κατάφερε να το κάνει αυτό σε έναν άνθρωπο που δεν χωνεύει τις δημιουργίες του φανταστείτε τι έκανε στο δικό του κοινό.
Δεν κουράστηκα καθόλου. Τα όμορφα πλάνα του δήλωσαν την παρουσία τους, το γρήγορο μοντάζ ήταν και αυτό εκεί αντεπεξήλθε θετικά στους περιορισμούς που το έθετε το σενάριο. Μάλιστα στα τελευταία λεπτά της ταινίας κατορθώνει να δημιουργήσει συγκίνηση, ένταση και να αποτυπώσει τη δίψα για ζωή όπως δεν το έχει ξανακάνει σε προηγούμενες ταινίες. Δημιούργησε μια πολύ καλή ταινία. Μια πολύ καλή ταινία για Boyle θα συμπληρώσω για να σας κατατοπίσω καλύτερα. Τα κλισέ δεν λείπουν βέβαια αλλά δεν περίμενα και κάτι αντίθετο. Δεν έγινε ξαφνικά και Κιου.. ωχ μην το πω πάλι θα γίνω γραφικός. Δεν έγινε και Ζερβός. Τώρα το έθεσα σε πιο σωστές βάσεις.
Ιδανικό φιλμάκι για χαλαρή έξοδο στον κινηματογράφο. Θα σας περάσει από πολλά συναισθήματα, δεν θα σας εξοντώσει ψυχολογικά γιατί έχει και τις εύθυμες στιγμές του και μετά το τέλος θα έχετε διάθεση ακόμα και για κλαμπάκι. Την πιάνει τη βάση, άντε και λίγο παραπάνω.
Για σήμερα δηλαδή Δευτέρα 6/12 έχω τρεις επιλογές. Το ένστικο μου λέει πως θα είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Για να δω.
Show Bitch Σκηνοθεσία: Νίκος Ζερβός
Η επιστροφή μετά από οχτώ χρόνια ενός σκηνοθέτη που δεν τον λες και τον πιο πετυχημένο στο επάγγελμα του αλλά που σίγουρα έχει στις πλάτες του μια σειρά ταινίων που δημιούργησαν φανατικό κοινό στη δεκαετία του 80. Είχα πλήρη συναίσθηση όταν την έπελεξα ότι δεν θα δω κανένα αριστούργημα του κινηματογράφου, ούτε επικές σκηνοθεσίες και ανατρεπτικά σενάρια. Σκέφτηκα την παρακολουθήση σαν ένα μικρό φόρο τιμής στην πιο cult Ελληνική ταινία όλων των εποχών το Δράκουλα των Εξαρχείων. Εκεί βέβαια η ουσιαστική διαφορά ήταν ότι ενεργό συμμετοχή στη συγγραφή του σεναρίου είχε ο Τζίμης Πανούσης ή αλλιώς ο λατρεμένος Τζιμάκος συνεπώς η καφρίλα ήταν αγνή, καθαρή και είχε σαφείς απόψεις πάνω στην κοινωνία και την πολιτική ζωή ακόμα παρουσιασμένες βέβαια με έναν τρόπο πολύ απομακρυσμένο από τον καθωσπρεπισμό.
Στη καινούρια δημιουργία του Ζερβού τα όρια στενεύουν λιγάκι επικίνδυνα επειδή επικεντρώνεται σε ένα κομμάτι της κοινωνίας που στην εποχή μας είναι πολυσυζητημένο από δήθεν αναλυτές και γνώστες και η τόσο συχνή αναφορά σε αυτό έχει καταντήσει κουραστική. Μιλάω φυσικά για το κομμάτι της show biz όπως την αποκαλούν και από εκεί προήλθε και το λογοπαίγνιο του τίτλου κοινώς στο κομμάτι που αφορά την προσωπική ζωή των διασημοτήτων και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για άνοδο στην κορυφή. Το νέο βέβαια για την ταινία το μάθαμε πριν καιρό από τον ίδιο το Ζερβό μέσα από την εκπομπή της Χριστίνας Λαμπίρη στην οποία ο σκηνοθέτης υπήρξε πιο τακτικός θαμώνας από ότι ο Έλεγκανς στην Τατιάνα. Ο μέγας cult σκηνοθέτης στο super star? Ας μην επεκταθώ παραπάνω.
Στο Show Bitch τα υλικά της συνταγής είναι ορισμένες μορφές του χώρου όπως ο Πουλικάκος, ο Γκουσγκούνης, ο Πανταζής στο ρόλο του Λεπά, ο Τζόνυ Βαβούρας μαζί με καλούς ηθοποιούς που δεν φοβούνται να τσαλακωθούν βλέπε Ρένος Χαραλαμπίδης και αυτά τα ασυνδύαστα κατά κάποιο τρόπο υλικά αναμιγνύονται και το αποτέλεσμα αναμένεται εκρηκτικό. Αμ δε είναι η απάντηση. Σε ένα μεγάλο αχταρμά εικόνων, σκηνών, προσώπων που δεν έχουν την παραμικρή συνοχή κυριαρχεί η συχνή επανάληψη αστείων που δεν προκαλούν εύκολα το γέλιο και η έλλειψη αυθορμητισμού που οδηγεί σε ψεύτικες καταστάσεις.
Δύο στοιχεία τουλάχιστον θα ήθελα να δω. Την cult αισθητική και το έντονο στοιχείο της σάτιρας και δυστυχώς ούτε αυτά είδα. Σάτιρα; Σαν να την έχουμε παρεξηγήσει αυτή την έννοια. Η αναπαραγωγή όσων βλέπουμε στις οθόνες μας και δεν τιμάνε καθόλου τη νοημοσύνη μας δεν αποτελεί κριτική πόσο μάλλον κατακεραύνωση. Η cult αισθητική του 80 διαποτισμένη με ροζ ποπ αποχρώσεις εν έτει 2010 τείνει επικίνδυνα στη γραφικότητα. Μπορούσε να διαφοροποιήθει λίγο ή τουλάχιστον να μείνει καθαρή δείχνοντας τις αγνές προθέσεις του δημιουργού.
Τις ποιες; Τις αμφισβητώ και αυτές. Ακόμα και τα στοιχεία αυτοσαρκασμού που περάσαν μπροστά στα μάτια μου δεν με έπεισαν γιατί περισσότερο τα θεώρησα σαν μια αυτοπροβολή του Ζερβού. Το να πετάς σε μια ταινία Τζάρμους, Γκοντάρ, Mystique, Λιβιτσάνου και τραγούδια τύπου Antique δεν σημαίνει ότι είσαι κάφρος αλλά ότι έχεις ξεφύγει από τους σκοπούς σου. Για να μην είμαι και πολύ άδικος γέλασα πολύ με το τραγούδι του Μιθριδάτη και το στίχο "αν ήθελα τον κόσμο να άλλαζα θα σταματούσα το πέος να μάλαζα'' και με την επική μετάφραση στο αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι που έγινε ''if you go with another chick i'll hit you with a stick''. Έκανε το χαβαλέ του, μάζεψε όσους βρήκε διαθέσιμους και έφτιαξε μια προσποιητή καφρίλα. Δεν έπεισε κανέναν όμως. Ο Ζερβός του 2010 δεν πείθει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.
Μετά την προβολή ήταν μαζί μας και η πρωταγωνίστρια Άννα Κριτσέλη που ήταν βγαλμένη μέσα από τις μέρες του Δράκουλα των Εξαρχείων και από τα Κουρέλια που Τραγουδάνε Ακόμα. Έχω την εντύπωση πως ήταν πολύ καλή επιλογή αλλά δεν την εκμεταλεύτηκαν όπως έπρεπε. Η αίθουσα είχε ψιλοαδειάσει ο κόσμος δεν είχε να ρωτήσει και πολλά και συζήτησαν με τον υπεύθυνο του Φεστιβάλ για την αποτύπωση της Ελληνικής show biz στο film που ήταν επιεικής και για τη συνεργασία της με τον Μπενίνι στη Θεία Κωμωδία του Δάντη. Να τη δω σε ρόλο Βεατρίκης και τίποτα άλλο δεν θέλω. Κάπου εκεί δέχτηκε ερώτηση - τοποθέτηση από μια κυρία του κοινού που περισσότερο απευθυνόταν στο σκηνοθέτη. Ήθελε να μάθει γιατί δεν ήταν μαζί μας ο Ζερβός, αν έμεινε ευχαριστημένος από το δημιούργημά του και τα λοιπά. Η πρωταγωνίστρια έμεινε ψύχραιμη, ο συντονιστής της κουβέντας λειτούργησε σαν πυροσβέστης και το κλίμα δεν θερμάνθηκε παραπάνω. Κρίμα χάσαμε το μπατιρντί. Ε ρε και να ήταν ο Ζερβός τι θα γινόταν.
127 Hours Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Με διαφορά η πιο εμπορική ταινία της διοργάνωσης από το θριαμβευτή των Oscar με το μοναδικό, συγκλονιστικό και ανεπανάληπτο Slumdog Millionaire. Oκ αυτά τα λένε οι άλλοι εμείς τα λέμε διαφορετικά Χθες μόλις έλεγα για τη μεγάλη λατρεία που έχω στο Loach και πόσο πολύ μπορούν και μιλάνε μέσα μου οι ταινίες του. Δεν είναι όλα έτσι στη ζωή. Ακριβώς στην αντιθέτη πλευρά βρίσκεται ο Boyle που το θεωρώ σαφέστατα τον πιο υπερεκτιμημένο δημιουργό και που πνίγεται διαρκώς στις συμβάσεις και στα κλισέ ακόμα και στην πιο ανατρεπτική και καλύτερη του ταινία το Trainspotting.
Όσο και να μη το χωνεύω ήθελα να παρακολουθήσω τη νέα του ταινία γιατί αναγνωρίζω πως είναι ίσως το πιο τολμηρό του εγχείρημα μέχρι στιγμής. Καταρχήν έχει να αντιμετωπίσει την αδιαμφισβήτη επιτυχία του Slumdog και κατά δεύτερον και κυριότερον καταπιάστηκε με ένα θέμα που είναι εντελώς έξω από τα νερά του. Ο Boyle γουστάρει γκάζια, τσίτα ρυθμούς, speedάτες δημιουργίες συνοδευόμενες από ξέφρενες και έντονες μουσικές που δίνουν βιντεοκλιπάδικη αισθητική. Είναι πολύ καλός σε αυτό το ομολογώ. Όταν είχε να διαχειριστεί πιο προσωπικές ανθρώπινες καταστάσεις απέτυχε πλήρως μην αναφερθώ πως τα θαλάσσωσε στο Sunshine που θα μπορούσε να μεγαλουργήσει. Δεν συνεχίζω γιατί δεν θα ξεφύγω από το λιθοβολισμό ορισμένων.
Στις 127 Ώρες μας συστήνει έναν τρελαμένο εξερευνητή που τριγυρνάει σε όρη και φαράγγια και ταιριάζει πλήρως στο κινηματογραφικό στυλ του Boyle. Ξαφνικά όμως τον παγιδεύει ακίνητο για περίπου πέντε μέρες σε ένα βράχο και απλώς παρακολουθεί τις αντιδράσεις του. Πως θα κάνει τα γνωστά σκηνοθετικά του παιχνίδια του ήταν η απορία μου ή αν θα κάνει στροφή στην καριέρα του. Παραδόξως ο Boyle λειτούργησε με τη γνωστή του συνταγή και ακόμα πιο περιέργως σχεδόν με έπεισε. Εντάξει όλα όσα παρακολουθούμε με το χιούμορ το τζερτζελέ δεν ταιριάζουν στη ψυχολογία ενός εγκλωβισμένου και οι επιστήμονες θα σκίσουν τα πτυχία τους βλέποντας την ταινία αλλά πανάθεμα τον τα ταίριαξε. Τα ταίριαξε χωρίς να με εκνευρίσει αλλά κάνοντας με να απορήσω λίγο. Αν κατάφερε να το κάνει αυτό σε έναν άνθρωπο που δεν χωνεύει τις δημιουργίες του φανταστείτε τι έκανε στο δικό του κοινό.
Δεν κουράστηκα καθόλου. Τα όμορφα πλάνα του δήλωσαν την παρουσία τους, το γρήγορο μοντάζ ήταν και αυτό εκεί αντεπεξήλθε θετικά στους περιορισμούς που το έθετε το σενάριο. Μάλιστα στα τελευταία λεπτά της ταινίας κατορθώνει να δημιουργήσει συγκίνηση, ένταση και να αποτυπώσει τη δίψα για ζωή όπως δεν το έχει ξανακάνει σε προηγούμενες ταινίες. Δημιούργησε μια πολύ καλή ταινία. Μια πολύ καλή ταινία για Boyle θα συμπληρώσω για να σας κατατοπίσω καλύτερα. Τα κλισέ δεν λείπουν βέβαια αλλά δεν περίμενα και κάτι αντίθετο. Δεν έγινε ξαφνικά και Κιου.. ωχ μην το πω πάλι θα γίνω γραφικός. Δεν έγινε και Ζερβός. Τώρα το έθεσα σε πιο σωστές βάσεις.
Ιδανικό φιλμάκι για χαλαρή έξοδο στον κινηματογράφο. Θα σας περάσει από πολλά συναισθήματα, δεν θα σας εξοντώσει ψυχολογικά γιατί έχει και τις εύθυμες στιγμές του και μετά το τέλος θα έχετε διάθεση ακόμα και για κλαμπάκι. Την πιάνει τη βάση, άντε και λίγο παραπάνω.
Για σήμερα δηλαδή Δευτέρα 6/12 έχω τρεις επιλογές. Το ένστικο μου λέει πως θα είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Για να δω.
Ευχαριστούμε για την πλήρη ενημέρωση...
ΑπάντησηΔιαγραφήναι,ναι ευχαριστούμε για την πλήρη ενημέρωση
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΚΡΡΡ
ο Ζερβός θα είχε καμιά εμφάνιση στο Πολύ Μπλα Μπλα οπότε που να ανεβοκατεβαίνει;είναι λίγο σκότωμα
πδ