Slumdog Millionaire

Θριαμβεύτρια των βραβείων Όσκαρ. Σημαίνει κάτι αυτό; Όχι απαραίτητα. Μεγάλες ταινίες έχουν βραβευτεί σε αυτή την διοργάνωση μεγαλύτερες πέρασαν και δεν ακούμπησαν, αριστούργηματα δεν αναφέρθηκαν καν. Το ίδιο συμβαίνει και οποιαδήποτε παρόμοια εκδήλωση. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποια επιτροπή που δίνει βραβεία στις καλύτερες ταινίες και δεν άκουσε γκρίνιες, παράπονα και ενστάσεις. Από περιοδικά που κάνουν αφιερώματα στις καλύτερες ταινίες του χρόνου μέχρι τα διεθνή φεστιβάλ. Απλά τα Όσκαρ έχουν την μορφή πανηγυριού και είναι γνωστά σε όλη την υφήλιο. Η πιο διαδεμόνη κινηματογραφική στιγμή του πλανήτη. Το να πάρει μια ταινία βραβείο Όσκαρ δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν χαρακτηρισμό ''τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματίδιο'' που θα κολλήσει πάνω της αιώνια. Βέβαια είναι και η καλύτερη διαφήμιση. Ακούω για ένα πολυαναμενόμενο Slumdog Millionaire του Danny Boyle. Δεν τον πάω και πολύ τον τύπο, τον θεωρώ υπερεκτιμημένο αδιαφορώ και περιμένω κάποια στιγμή την κυκλοφορία της σε dvd. Με τον σάλο όμως που έγινε με τα βραβεία που κέρδισε και όλες τις συζητήσεις που προκάλεσε δεν θα μπορούσα να την αγνοήσω παραπάνω. Την είδα λοιπόν και καταγράφω λίγες σκέψεις.

Ίσως όλη η ουσία της ταινίας και η καλύτερη σύνοψη της είναι η με διαφορά χειρότερη σκηνή της. Όπου παιδάκια στην Ινδία εκμεταλλεύονται τουρίστες παριστάνοντας τους ξεναγούς. Πάνε ένα ζευγάρι σε έναν καταυλισμό και εκεί συνειδητοποιούν ότι τους έχουν κλέψει το αυτοκίνητο. Το παιδάκι αναφωνεί ότι αν θέλουν να δουν κάτι από την πραγματική Ινδία ήρθαν στο σωστό μέρος. Η γυναίκα του απαντάει ότι αυτός τώρα θα δει την πραγματική Αμερική και κάνει νοήμα στον άντρα της να του δώσει λεφτά. Μωρέ τι μας λες; Αλήθεια; Σχεδόν μας έπεισες. Ξεχνάς βέβαια τον κόσμο που λοιμοκτονεί στα μέρη σου, ξεχνάς την εγκληματικότητα και παρουσιάζεις την χώρα σου σαν τον επίγειο παράδεισο. Ευτυχισμένα ζευγάρια με ακριβά αυτοκίνητα που μοιράζουν ελεημοσύνη στους φτωχούς συγγενείς του υπόλοιπου πλανήτη. Βέβαια αυτό δεν γίνεται χωρίς αντάλλαγμα. Η μαγεία είναι ότι ο ευεργετημένος το πληρώνει χωρίς καν να το πάρει χαμπάρι. Αμερικανοποιείται σύντομα αποκτώντας αντίστοιχη νοοτροπία και είναι και ευτυχισμένος.

Για να γίνω και πιο συγκεκριμένος ας πάω στο ζουμί της ταινίας. Άνθρωπος που σερβίρει τσάι σε τηλεφωνική εταιρεία πηγαίνει στο γνωστό τηλεπαιχνίδι Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος. Ο κοινωνικός ρατσισμός προς το πρόσωπου του είναι έκδηλος από τις πρώτες στιγμές. Ένας τρωγλοδύτης(ωραία μετάφραση) που θέλει να βγάλει χρήματα αλλά δεν έχει καμιά αξία και στον σύγχρονο καταναλωτικό κόσμο. Τους εντυπωσιάζει όλους με τις γνώσεις του. Οι ερωτήσεις είναι βγαλμένες μέσα από την ζωή του. Κάθε ερώτηση και πόνος, κάθε απάντηση και δάκρυ. Εξαπατήθηκε, τον εγκατέλειψαν, έχασε την οικογένεια του, βούτηξε μέσα στα σκατά αλλά στο τέλος ήρθε η ανταμοιβή. Έγινε πλούσιος. Μόνο τότε αρχιζουν να τον αντιμετωπίζουν σαν ίσο προς ίσους. Φυσικά όμως ο δρόμος προς το όνειρο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Προκαλεί ζήλιες στους ήδη επιτυχημένους που θέλουν να τον κατασπαράξουν. Μην εμπιστεύεσαι κανέναν το ηθικό δίδαγμα και προχώρα μόνος σου σε αυτό τον απαιτητικό κόσμο που μόλις εισήλθες.

Απέκτησε λεφτά. Απέκτησε φήμη. Όλη η χώρα παρακολουθεί στις τηλεοράσεις την προσπάθεια του. Πέρασε από την αφάνεια στην αναγνώριση. Τι είναι αυτό που λείπει από την συνταγή για να δέσει το γλυκό; Φυσικά μια όμορφη γυναίκα, ο έρωτας της ζωής του. Θέλανε να τους χωρίσουν, αλλά στο τέλος ξεπέρασαν τις δυσκολίες και απολαμβανουν το όνειρο τους. Όλα έγιναν για να τον δει η κοπέλα στην τηλεόραση. Σαν παλιά κακή Ελληνική ταινία. Για την φουκαριάρα την γκόμενα έγιναν όλα. Πάλεψε με το σύστημα, με την φτώχεια και βγήκε νικητής. Λεφτάς δηλαδή και γκομενιάρης. Το Αμερικάνικο όνειρο έγινε πραγματικότητα στην Ινδία. Όλα βέβαια ήταν θέμα πεπρωμένου. Τι εύκολη εξήγηση Θέε μου.Το πεπρωμένο μας είναι να γίνουμε Αμερικανάκια; Πάμε παρακάτω

Έχει κάτι καλό; Έχει μερικές αφηγηματικές σκηνές χωρίς διαλόγους. Εκεί ο Βoyle δίνει ρέστα. Είναι γυρισμένες με ρυθμό που πυροβολάει ένα μυδραλιοβόλο. Σε στήνει στα έξι μέτρα και σε κάνει σουρωτήρι με την ταχύτητα και με την ένταση. Συνοδεύονται και από ένα ωραίο sountrack και γίνονται πιο δυνατές. Αυτό αρκεί βέβαια για ταινίες τύπου 28 days later αλλά όχι σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Α να μην ξεχάσω ότι μου άρεσαν και οι σκηνές στο πλατώ του τηλεπαιχνιδιού. Ο εκατομμυριούχος σαν τηλεπαιχνίδι ήταν από τα αγαπημένα μου και στην ταινία είχαμε μια πολύ ρεαλιστική αναπαράσταση της πραγματικότητας με όλη την αγωνία που υπάρχει. Προβλήματα πάντως υπήρχαν στην συνοχή κυρίως από πλευράς νοημάτων. Δεν ένωσε σωστά τα κεφάλαια στην ζωή του πρωταγωνιστή και το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει ημιτελές. Προσπαθώντας να αποφύγει την μονότονη δομή ερώτηση - flashback καταφεύγει σε αλχημείες που οδηγούν και σε σεναριακές τρύπες και σκηνοθετικές ελλείψεις. Τι να πω. Ίσως είναι η πιο καλοστημένη φάρσα της χρονιάς. Δεν αξίζει τελικά τον κόπο.