Προτελευταία μέρα του φεστιβάλ και έζησα και ένα ενδιαφέρον ευτράπελο. Φύγανε κάτι ψιλές πριν την προβολή του 45 τετραγωνικά και το παράδοξο είναι ότι οι αυτουργοί του επεισοδίου ήταν δύο ηλικιωμένες κυρίες που έσπρωχναν έναν περίεργο τύπο που ήθελε να καθίσει στη θέση που είχαν κρατήσει οι κυρίες. Για την ακρίβεια η φίλη τους ήταν τρεις σειρές πιο πάνω και μιλούσε και ο τύπος δεν έχασε την ευκαιρία να καθίσει. Πρωτόγνωρος τσαμπουκάς και για μια στιγμή πίστεψα πως ο σαματάς δεν θα σταματούσε εκεί αλλά τελικά ο ιδιόρρυθμος κύριος αποδείχτηκε και κότα αφού τσαμπουκαλεύτηκε καλά καλά και μετά κλαιγόταν στον εθελοντή. Φήμες αναφέρουν πως συνηθίζει να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο και μάλιστα ακριβώς το ίδιο είχε κάνει και στην προηγούμενη προβολή. Να πω την αλήθεια τον είχα δει να κάνει το ίδιο πράγμα και στο Drei μόνο που εκεί όταν έμαθε πως η κοπέλα είναι έγκυος έκανε πίσω. Μην τον κατηγορούμε άδικα έχει και αξίες στη ζωή του.
Στην τελετή λήξης είχαν στραφεί τα φώτα της δημοσιότητας στην οποία δήλωσε παρών ο υπουργός Πολιτισμού και πολλές άλλες προσωπικότητες, δόθηκαν τα βραβεία κοινού και κριτικών αλλά ο περισσότερος κόσμος που περίμενε έξω υπομονετικά στο κρύο δεν ήθελε να ακούσει τις εξαγγελίες του Γερουλάνου αλλά να δει το Black Swan του Arronofsky. Για την ταινία θα ήθελα να ήμουν εκεί αλλά που να βρεις πρόσκληση. Για εντυπώσεις από την ταινία δεν άκουσα κάτι και δεν έψαξα πολύ. Θα περιμένω υπομονετικά μέχρι να προβληθεί στις αίθουσες και τότε θα τα πούμε πιο αναλυτικά για το αν ο Darren μπορεί να διεκδικήσει μια θέση στο πάνθεον των σκηνοθετών. Κρατάω το ταμπουρωμένο Ολύμπιον που όχι απλά δεν μπορούσες να μπεις αλλά και για να βγεις έπρεπε να ξέρεις την έξοδο κινδύνου επειδή τέτοια εικόνα δεν τη βλέπεις καθημερινά.
Στο θέμα των ταινιών οι επιλογές μου εξαρχής δεν ήταν του γούστου μου αλλά δεν ήθελα να λείψω για μία μέρα ολόκληρη και έτσι τελικά διάλεξα τρεις διαδοχικές. Τέσσερις για την ακρίβεια αλλά τα Μικροσκοπικά Έπιπλα που μου ταιριάζουν είχαν γίνει sold out από νωρίς. Περιόρισα τις ταινίες σε τρεις και η πρώτη ήταν τα 45 τετραγωνικά. Θα το έγραφα με μαθηματικό τύπο αλλά το Blogspot δεν αναγνωρίζει χαρακτήρες mathtype συνεπώς δεν μπορώ να κάνω φιγούρα. Σκηνοθέτης και λίγοι συντελεστές βρέθηκαν στην αίθουσα και μας προσκάλεσαν σε πάρτυ για ποτό και κουβέντα. Δεν μπόρεσα να βρεθώ ούτε στις ερωτήσεις του κοινού γιατί έπρεπε να τρέξω στην επόμενη προβολή. Τα 45 τετραγωνικά είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση και αφορά τη ζωή μιας κοπέλας που έχει κουραστεί από τη συμβίωση με τη μητέρα της και τις σχέσεις με τους φίλους της για αυτό παίρνει τη δύσκολη απόφαση να μετακομίσει σε δικό της σπίτι για να γίνει ανεξάρτητη. Το περίμενα σαφώς πιο αποπνικτικό με τους τοίχους του μικρού σπιτιού να σε περιορίζουν να σου προκαλούν ασφυξία. Όμως η επιλογή του σκηνοθέτη είναι σαφής και επικεντρώνεται στα συναισθήματα της κοπέλας στην ανάγκη της να βρει κουράγιο ή έστω ένα στήριγμα στις δύσκολες στιγμές και πως μπορεί να αποξενωθεί από τους γύρω της καθώς το μυαλό της εστιάζει στην επιβίωση. Δεν ήταν άσχημο αλλά δεν ήταν και συγκλονιστικό.
Αντίθετα η δεύτερη ταινία με τίτλο Aardvark ήταν με διαφορά ότι χειρότερο είχε να παρουσιάσει φέτος το Φεστιβάλ. Δεν θέλω να μείνω στις αντιδράσεις του κοινού που ήταν ψυχρές και από τη θερμοκρασία στην πόλη επειδή είναι σύνηθες φαινόμενο σε μη συνηθισμένες ταινίες Σε ''αργές'' ταινίες που δεν δίνουν ξεκάθαρες απαντήσεις και δεν έχουν σαφή τοποθέτηση πάνω στα πράγματα. Μόνο που το Aardvark δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να της αποδοθεί ο όρος καλλιτεχνική. Χωρίς ιδιαίτερα νοήματα με κάκιστη αφήγηση πολύ βιαστική σε ορισμένα σημεία ανυπόφορα αμετάβλητη στα περισσότερα. Παίρνει με άνεση το βραβείο του πιο άστοχου σεναρίου. Ξεκίνησε όμορφα με την αφήγηση και κατέληξε απελπιστικά αδιάφορο αφού έγινε μια ταινία μυστηρίου χωρίς μυστήριο. Η μέρα σώθηκε ελαφρώς με το Meek's Cutoff που και σε αυτό επικράτησαν οι παγωμένες αντιδράσεις αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνει στην ίδια μοίρα με το Aardvark. Ταινια εποχής τοποθετημένη στο μακρινό 1845 όπου ένα κομβόι από άμαξες εμπιστεύεται τον οδηγό που προσέλαβε και τελικά κατορθώνουν να χαθούν σε ένα ιδιαίτερα αφιλόξενο τοπίο. Προσπαθούν να διατηρήσουν τη ψυχραιμία τους βγάζοντας σε μικρό βαθμό την ανησυχία τους μέχρι τη στιγμή που συλλαμβάνουν έναν περιπλανώμενο Ινδιάνο και στην ταινία εισέρχονται νέες διαστάσεις. Ο φόβος για το άγνωστο, η έλλειψη εμπιστοσύνης, η διαφορετικότητα που προβληματίζει είναι πλέον οι κύριοι άξονες αφήγησης. Αλλιώς μια έρευνα πάνω στην ψυχολογία του ανθρώπου όταν αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις. Είχα μια ένσταση αν θα έπρεπε να πάρει πιο ξεκάθαρη θέση πάνω στο θέμα του Ινδιάνου αλλά μετά από συζήτηση (γεια σου ρε Δημήτρη) κατέληξα ότι είχα άδικο και είμαι μπούφος. Κουράζομαι μωρέ το ομολογώ. Να δω πως θα αντεπεξέλθω στον Τζο που μια ταινία του ισοδυναμεί με 70 σελίδες ηλεκτρομαγνητισμού.
Είχαμε και βραβεία που ήρθαν σε κόντρα με τις δικές μου απόψεις. Μπορώ να το δω με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να το παίξω αντισυμβατικός με ξεκάθαρη δική μου άποψη που δεν επηρεάζεται από την κοινή γνώμη και ο δεύτερος είναι να σκεφτώ καλά πόσο άσχετος μπορεί να είμαι δεν ντρέπομαι να γράφω για σινεμά; Τελικά θα πω απλά δεν πάτε στι διάολο και οι δύο τρόποι δεν ισχύει κανένας σας και θα μπω στο ζουμί. Πρώτο βραβείο ή αλλίως Χρυσό Αλέξανδρο κατέκτησε το Periferic από τη Ρουμανία και μόλις κύλησε ένα δάκρυ από τα μάτια μου γιατί σκέφτηκα να το δω και τελικά προτίμησα τον Κανένα. Θα φτάσουμε και εκεί όπου το δάκρυ θα τρέχει ποτάμι. Αργυρός Αλέξανδρος για το ιδιαίτερο Attenberg που δεν είναι του γούστου μου αλλά δεν μπορώ να αρνήθω πως έχει μια άποψη αποδεκτή από πολύ κόσμο και Χάλκινο Φοίνικα για το Ζαν Ζαντί Ένας καλός άνθρωπος.
Βραβείο κοινού για την καλύτερη Ελληνική ταινία πήρε ο Κανένας και αυτό μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να λειτουργήσει. Ποιος πήρε το βραβείο; Κανένας δεν πήρε το βραβείο. Όπως είπα και στην αναφορά μου στην ταινία οι συντελεστές και οι συγγενείς τους ηταν σαφώς περισσότεροι από το υπόλοιπο κοινό είδα με τα ίδια μου τα μάτια μαμάδες να λένε στα παιδιά τους να ψηφίσουν πολύ καλή συνεπώς θα έπρεπε να αναμένω το αποτέλεσμα. Για το διεθνές διαγωνιστικό το έπαθλο κατέκτησε η Άπνοια και αν θέλετε να βρείτε συγκεντρωμένα τα αναξιόπιστα βραβεία κοινού αλλά και όλα τα υπόλοιπα κάντε κλικ εδώ.
Στην τελετή λήξης είχαν στραφεί τα φώτα της δημοσιότητας στην οποία δήλωσε παρών ο υπουργός Πολιτισμού και πολλές άλλες προσωπικότητες, δόθηκαν τα βραβεία κοινού και κριτικών αλλά ο περισσότερος κόσμος που περίμενε έξω υπομονετικά στο κρύο δεν ήθελε να ακούσει τις εξαγγελίες του Γερουλάνου αλλά να δει το Black Swan του Arronofsky. Για την ταινία θα ήθελα να ήμουν εκεί αλλά που να βρεις πρόσκληση. Για εντυπώσεις από την ταινία δεν άκουσα κάτι και δεν έψαξα πολύ. Θα περιμένω υπομονετικά μέχρι να προβληθεί στις αίθουσες και τότε θα τα πούμε πιο αναλυτικά για το αν ο Darren μπορεί να διεκδικήσει μια θέση στο πάνθεον των σκηνοθετών. Κρατάω το ταμπουρωμένο Ολύμπιον που όχι απλά δεν μπορούσες να μπεις αλλά και για να βγεις έπρεπε να ξέρεις την έξοδο κινδύνου επειδή τέτοια εικόνα δεν τη βλέπεις καθημερινά.
Στο θέμα των ταινιών οι επιλογές μου εξαρχής δεν ήταν του γούστου μου αλλά δεν ήθελα να λείψω για μία μέρα ολόκληρη και έτσι τελικά διάλεξα τρεις διαδοχικές. Τέσσερις για την ακρίβεια αλλά τα Μικροσκοπικά Έπιπλα που μου ταιριάζουν είχαν γίνει sold out από νωρίς. Περιόρισα τις ταινίες σε τρεις και η πρώτη ήταν τα 45 τετραγωνικά. Θα το έγραφα με μαθηματικό τύπο αλλά το Blogspot δεν αναγνωρίζει χαρακτήρες mathtype συνεπώς δεν μπορώ να κάνω φιγούρα. Σκηνοθέτης και λίγοι συντελεστές βρέθηκαν στην αίθουσα και μας προσκάλεσαν σε πάρτυ για ποτό και κουβέντα. Δεν μπόρεσα να βρεθώ ούτε στις ερωτήσεις του κοινού γιατί έπρεπε να τρέξω στην επόμενη προβολή. Τα 45 τετραγωνικά είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση και αφορά τη ζωή μιας κοπέλας που έχει κουραστεί από τη συμβίωση με τη μητέρα της και τις σχέσεις με τους φίλους της για αυτό παίρνει τη δύσκολη απόφαση να μετακομίσει σε δικό της σπίτι για να γίνει ανεξάρτητη. Το περίμενα σαφώς πιο αποπνικτικό με τους τοίχους του μικρού σπιτιού να σε περιορίζουν να σου προκαλούν ασφυξία. Όμως η επιλογή του σκηνοθέτη είναι σαφής και επικεντρώνεται στα συναισθήματα της κοπέλας στην ανάγκη της να βρει κουράγιο ή έστω ένα στήριγμα στις δύσκολες στιγμές και πως μπορεί να αποξενωθεί από τους γύρω της καθώς το μυαλό της εστιάζει στην επιβίωση. Δεν ήταν άσχημο αλλά δεν ήταν και συγκλονιστικό.
Αντίθετα η δεύτερη ταινία με τίτλο Aardvark ήταν με διαφορά ότι χειρότερο είχε να παρουσιάσει φέτος το Φεστιβάλ. Δεν θέλω να μείνω στις αντιδράσεις του κοινού που ήταν ψυχρές και από τη θερμοκρασία στην πόλη επειδή είναι σύνηθες φαινόμενο σε μη συνηθισμένες ταινίες Σε ''αργές'' ταινίες που δεν δίνουν ξεκάθαρες απαντήσεις και δεν έχουν σαφή τοποθέτηση πάνω στα πράγματα. Μόνο που το Aardvark δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να της αποδοθεί ο όρος καλλιτεχνική. Χωρίς ιδιαίτερα νοήματα με κάκιστη αφήγηση πολύ βιαστική σε ορισμένα σημεία ανυπόφορα αμετάβλητη στα περισσότερα. Παίρνει με άνεση το βραβείο του πιο άστοχου σεναρίου. Ξεκίνησε όμορφα με την αφήγηση και κατέληξε απελπιστικά αδιάφορο αφού έγινε μια ταινία μυστηρίου χωρίς μυστήριο. Η μέρα σώθηκε ελαφρώς με το Meek's Cutoff που και σε αυτό επικράτησαν οι παγωμένες αντιδράσεις αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνει στην ίδια μοίρα με το Aardvark. Ταινια εποχής τοποθετημένη στο μακρινό 1845 όπου ένα κομβόι από άμαξες εμπιστεύεται τον οδηγό που προσέλαβε και τελικά κατορθώνουν να χαθούν σε ένα ιδιαίτερα αφιλόξενο τοπίο. Προσπαθούν να διατηρήσουν τη ψυχραιμία τους βγάζοντας σε μικρό βαθμό την ανησυχία τους μέχρι τη στιγμή που συλλαμβάνουν έναν περιπλανώμενο Ινδιάνο και στην ταινία εισέρχονται νέες διαστάσεις. Ο φόβος για το άγνωστο, η έλλειψη εμπιστοσύνης, η διαφορετικότητα που προβληματίζει είναι πλέον οι κύριοι άξονες αφήγησης. Αλλιώς μια έρευνα πάνω στην ψυχολογία του ανθρώπου όταν αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις. Είχα μια ένσταση αν θα έπρεπε να πάρει πιο ξεκάθαρη θέση πάνω στο θέμα του Ινδιάνου αλλά μετά από συζήτηση (γεια σου ρε Δημήτρη) κατέληξα ότι είχα άδικο και είμαι μπούφος. Κουράζομαι μωρέ το ομολογώ. Να δω πως θα αντεπεξέλθω στον Τζο που μια ταινία του ισοδυναμεί με 70 σελίδες ηλεκτρομαγνητισμού.
Είχαμε και βραβεία που ήρθαν σε κόντρα με τις δικές μου απόψεις. Μπορώ να το δω με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να το παίξω αντισυμβατικός με ξεκάθαρη δική μου άποψη που δεν επηρεάζεται από την κοινή γνώμη και ο δεύτερος είναι να σκεφτώ καλά πόσο άσχετος μπορεί να είμαι δεν ντρέπομαι να γράφω για σινεμά; Τελικά θα πω απλά δεν πάτε στι διάολο και οι δύο τρόποι δεν ισχύει κανένας σας και θα μπω στο ζουμί. Πρώτο βραβείο ή αλλίως Χρυσό Αλέξανδρο κατέκτησε το Periferic από τη Ρουμανία και μόλις κύλησε ένα δάκρυ από τα μάτια μου γιατί σκέφτηκα να το δω και τελικά προτίμησα τον Κανένα. Θα φτάσουμε και εκεί όπου το δάκρυ θα τρέχει ποτάμι. Αργυρός Αλέξανδρος για το ιδιαίτερο Attenberg που δεν είναι του γούστου μου αλλά δεν μπορώ να αρνήθω πως έχει μια άποψη αποδεκτή από πολύ κόσμο και Χάλκινο Φοίνικα για το Ζαν Ζαντί Ένας καλός άνθρωπος.
Βραβείο κοινού για την καλύτερη Ελληνική ταινία πήρε ο Κανένας και αυτό μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να λειτουργήσει. Ποιος πήρε το βραβείο; Κανένας δεν πήρε το βραβείο. Όπως είπα και στην αναφορά μου στην ταινία οι συντελεστές και οι συγγενείς τους ηταν σαφώς περισσότεροι από το υπόλοιπο κοινό είδα με τα ίδια μου τα μάτια μαμάδες να λένε στα παιδιά τους να ψηφίσουν πολύ καλή συνεπώς θα έπρεπε να αναμένω το αποτέλεσμα. Για το διεθνές διαγωνιστικό το έπαθλο κατέκτησε η Άπνοια και αν θέλετε να βρείτε συγκεντρωμένα τα αναξιόπιστα βραβεία κοινού αλλά και όλα τα υπόλοιπα κάντε κλικ εδώ.
πωω το ααρντβαρκ τρομερο, νυσταξα σε χρονο ρεκορ.ο μονος λογος που δεν ειχε μαζικες αποχωρησεις ηταν το ψοφοκρυο.μουντιλα, κουραστικες ληψεις και δεν ειπε κ τπτ στην τελικη
ΑπάντησηΔιαγραφήτουλαχιστον μαθαμε την τεχνικη του πνιγμου..:/