Την ιδέα την έκλεψα στεγνά από τον Νυχτερινό Ποδηλάτη που γράφει σε ένα από τα blogs που διαβάζω με περισσή ευχαρίστηση και πιστεύω πως δεν θα ενοχληθεί από αυτή μου την κίνηση. Θα διαφοροποιηθώ λίγο από το δικό του τρόπο γιατί ως γνωστόν είμαι και φαφλατάς και μου αρέσουν τα μεγάλα κείμενα. Όσα θα αναφέρω παρακάτω απέχουν πολύ από τα δέκα πιο αγαπημένα πράγματα, καταστάσεις ή οτιδήποτε. Τα έχω χωρίσει σε πέντε κατηγορίες και κάθε μία από αυτές περιλαμβάνει δύο επιλογές που προσπάθησα να μη σχετίζονται μεταξύ τους. Ας μην το κουράζω και ας ξεκινήσω
1. Tumblepop Ξεκινάω με την μεγαλύτερη μου αδυναμία σαν παιδί και που ακόμα συνεχίζει να με ελκύει. Videogames λοιπόν και η πρώτη επιλογή με πάει πίσω στο χρόνο. Συνήθως για να καταλαβαίνει ο κόσμος για ποιο παιχνίδι μιλούσα το αποκαλούσα ghostbusters, εκείνο με το μπαρμπαδάκι με τη σκούπα που ρουφούσε φαντάσματα και τα πετούσε πάνω στους εχθρούς. Κάτι σαν Snow Bros. Κάπου εκεί καταλάβαιναν τι εννοούσα και χαιρόμουν γιατί τα 50άρικα που έριχνα στο μηχάνημα έπιασαν τόπο. Μετά ήρθε η εκδίκηση του Mame32 που αντί να ξοδεύω λεφτά πατούσα το 5 όσες φορές ήθελα. Προσπάθησα να το τερματίσω με 1 credit αλλά δεν τα καταφέρα ποτέ. Το ρεκόρ μου ήταν με δύο. Δείτε πως περίπου έπαιζα στις παλιές καλές εποχές.
2. Ηeavy Rain Ναι δεν έβαλα το Silent Hill γιατί πολύ απλά είναι υπεράνω όλων και διότι ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά κάποια στιγμή και για το Heavy Rain. Αυτό δεν μου θυμίζει τα παλιά αλλά τις μέρες τις προηγουμένης βδομάδας που το ξανανοίκιασα για να το ξανατερματίσω για πολλοστή φορά. Βλέπετε κάθε επιλογή στο παιχνίδι ανοίγει νέες δυνατότητες και δίνει διαφορετική τροπή στην ιστορία και συνεπώς δεν μπορεί παρά να σε καθηλώσει. Ο πρωτότυπος χειρισμός του, η πανέμορφη εισαγωγή, η μελαγχολία και η μουντή ατμόσφαιρα που επικρατούν με κερδίσαν αμέσως. Οι χαρακτήρες άλλοι και τούτοι. Όσες φορές και να παίξεις ταυτίζεσαι μαζί τους. Και για να μην ξεχνιόμαστε Norman Jayden το είχα υποσχεθεί πως θα σε αναστήσω.
3. Citizen Kane Πέρασα στις ταινίες λοιπόν και ξεκινάω με μια κλασικότατη ταινία που έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς ως η καλύτερη όλων των εποχών. Μιλάνε για σκηνοθετικές καινοτομίες, απίστευτες λήψεις, ενδιαφέρουσα ροή αφήγησης και δεν έχουν άδικο. Προσωπικά τη συγκαταλέγω στις κορυφαίες μου προτιμήσεις για έναν πιο απλό λόγο που είναι άλλος από το περιβόητο λακωνίζειν που εστί φιλοσοφείν. Ξέρετε όταν κάποιος κάνει την περίληψη μιας κατάστασης χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις είναι και ο πιο έξυπνος από όλους. Ε λοιπόν ο Welles συνοψίζει την πολυτάραχη ζώη ενός μεγιστάνα μόνο σε μία λέξη. Υποκλιθείτε στην αυθεντία του.
4. The United States of Leland Αυτή σίγουρα δεν ανήκει στις καλύτερες όλων των εποχών αλλά για εμένα είναι κάτι παραπάνω από σημαντική. Αν πιστεύετε ότι στη φωτογραφία του προφίλ μου είμαι εγώ έχετε μαύρα μεσάνυχτα από κινηματογράφο και ήρθε η ώρα να μάθετε ότι το απεικονιζόμενο πρόσωπο είναι ο Ryan Gosling που ερμηνεύει τον Leland που στην ταινία δολοφονεί εν ψυχρώ τον αυτιστικό αδερφό της κοπέλας του. Γιατί το έκανες τον ρωτάνε και αυτός απαντάει ''Εξαιτίας της θλίψης, της δικής σας θλίψης''. Σε αφήνει με ανοιχτό στόμα παρακαλουθώντας τη ζωή του ανθρώπου που διέπραξε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, την κοινωνική κατακραυγή και τις επιπτώσεις της πράξης του τονίζοντας όμως τον απίστευτο του χαρακτήρα και τον προσωπικό του τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων. Δείτε το
5. Ζελεδάκια 6. Μερέντα Να ελαφρύνω και λίγο την κατάσταση. Μπορεί να καταστρέφουν τα δόντια, να διαλύουν το στομάχι, να είναι άκρως επιβλαβή για την υγεία αλλά μπορώ να πω ότι είναι η πιο ευχάριστη καταστροφή. Από ζελεδάκια προτιμώ τα ξινά και τα βατομουράκια δεν είναι το καλύτερο μου. Η μερέντα δεν μπερδεύεται με φρούτα, είναι νόστιμη και στο ψωμί και στην κρέπα αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το να τη τρως με το κουτάλι από το κουτάκι. Ωχ νιώθω σαν να έβαλα δύο χιλιάδες θερμίδες. Τις καραμέλες τις άφησα απέξω γιατί ο πολύς κόσμος δεν ξέρει καν πως αν φας πολλές μπορεί να ματώσει η μύτη σου. Τι να πω μαζί τους;
7. Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ Σειρά έχουν τα βιβλία και ο μεγάλος ατακαδόρος Oscar Wilde σε μια κατάθεση ψυχής αφηγείται όσα έζησε μέσα στη φυλακή. Μικρό έργο που θα το τελειώσετε γρήγορα αλλά θα το ξαναδιαβάσετε πολλές φορές προσπαθώντας να το αποστηθίσετε, να το ξεζουμίσετε. Οι τελευταίες στιγμές ενός καταδικασμένου σε θάνατο για τη δολοφονία της γυναίκας του. Καθένας όμως σκοτώνει ό,τι αγαπά λέει ο Wilde ο δειλός με ένα φιλί και ο γενναίος με το σπαθί. Συναισθήματα ανθρώπων που ζουν απομονωμένοι, εγκλωβισμένοι με την ελπίδα να έχει χαθεί μακριά. Η γλώσσα είναι λιτή, απολαυστική, απλή και σε παρασέρνει.
8. Η Δίκη Εδώ να πω την αλήθεια προβληματίστηκα για τα καλά. Μπορούσα να είχα βάλει το 1984, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Το Αυτό, ο Βασιλιάς ο Σοφός και ο Γελωτοποιός μη σου πω και τα μαθήματα οπτικής του Ασημέλλη. Προτίμησα τον Κάφκα ίσως γιατί ήταν η πρώτη μου επαφή με την ''καλή'' λογοτεχνία. Μετά τους Νυχτερίτες και το Σάλεμς Λοτ άρχισα τη Δίκη. Με δυσκόλεψε πολύ στην αρχή και για να διαβάσω είκοσι σελίδες σπαταλούσα πολύ περισσότερη φαιά ουσία από όση μπορούσα να αντέξω. Με το που έσκασε μύτη ο θείος του Κ. ξέχασα κάθε πολιτική αναφορά και αφέθηκα στις στιγμές σουρεαλισμού μέσα στην καθημερινότητα, στην αποπνικτική διάθεση, στην αναμονή του αναπόφευκτου. Σαν το σκυλί και λίγα λέω
9. Sound of Silence Μουσική και τελειώνω. Eδώ και αν δεν προβληματίστηκα. Post Rock, Maiden, Savatage, Crimson Glory, Πανούσης, Άσιμος και τελικά λέω να βάλω κομμάτια που ποτέ δεν πίστευα πως θα μου άρεσαν. Το τραγούδι με τους καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ και με την χαρακτηριστική μελωδία το ανακάλυψα από τον Πρωτάρη όταν τον αποπλάνησε η κυρία Ρόμπινσον. Τι σκηνή και εκείνη, μαγεία, απόλαυση. Δεν ήθελα και πολύ να τρέξω την επόμενη μέρα στο δισκάδικο να αγοράσω το cd. Από τότε δεν έχω σταματήσει να το ακούω
10. Θολά νερά Hip hop ένα είδος που δεν το γούσταρα ποτέ. Ποζεράδικο, φιγουρατζίδικο, μπινελίκια χωρίς αιτία. Έτσι πίστευα μέχρι που άκουσα F.F.C και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Στίχοι που θα μπορούσαν να μιλάνε για τη ζωή μου, νοοτροπία παρόμοια με τη δική μου. Ποτέ μη λες ποτέ σε αυτή τη ζωή. Αποτελούν την ιδανική συντροφιά για δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις.
Το +1 που υποσχέθηκα είναι ένα ποίημα που διάβασα στο περιοδικό 2001 Φάκελος Χ σε ένα άρθρο για τα αγρογλυφικά. Απλά πρόκειται για το ενιαίο νόημα ζωής όλων των ανθρώπων.
Να βλέπεις έναν κόσμο σε ένα κόκκο άμμου
Και ουρανούς μέσα σε ένα αγριολούλουδο
Να κρατάς την απειρότητα στην παλάμη του χεριού σου
Και την αιωνιότητα μόνο σε μια ώρα
Αυτά τα πολλά και ελπίζω να σας κούρασα.
1. Tumblepop Ξεκινάω με την μεγαλύτερη μου αδυναμία σαν παιδί και που ακόμα συνεχίζει να με ελκύει. Videogames λοιπόν και η πρώτη επιλογή με πάει πίσω στο χρόνο. Συνήθως για να καταλαβαίνει ο κόσμος για ποιο παιχνίδι μιλούσα το αποκαλούσα ghostbusters, εκείνο με το μπαρμπαδάκι με τη σκούπα που ρουφούσε φαντάσματα και τα πετούσε πάνω στους εχθρούς. Κάτι σαν Snow Bros. Κάπου εκεί καταλάβαιναν τι εννοούσα και χαιρόμουν γιατί τα 50άρικα που έριχνα στο μηχάνημα έπιασαν τόπο. Μετά ήρθε η εκδίκηση του Mame32 που αντί να ξοδεύω λεφτά πατούσα το 5 όσες φορές ήθελα. Προσπάθησα να το τερματίσω με 1 credit αλλά δεν τα καταφέρα ποτέ. Το ρεκόρ μου ήταν με δύο. Δείτε πως περίπου έπαιζα στις παλιές καλές εποχές.
2. Ηeavy Rain Ναι δεν έβαλα το Silent Hill γιατί πολύ απλά είναι υπεράνω όλων και διότι ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά κάποια στιγμή και για το Heavy Rain. Αυτό δεν μου θυμίζει τα παλιά αλλά τις μέρες τις προηγουμένης βδομάδας που το ξανανοίκιασα για να το ξανατερματίσω για πολλοστή φορά. Βλέπετε κάθε επιλογή στο παιχνίδι ανοίγει νέες δυνατότητες και δίνει διαφορετική τροπή στην ιστορία και συνεπώς δεν μπορεί παρά να σε καθηλώσει. Ο πρωτότυπος χειρισμός του, η πανέμορφη εισαγωγή, η μελαγχολία και η μουντή ατμόσφαιρα που επικρατούν με κερδίσαν αμέσως. Οι χαρακτήρες άλλοι και τούτοι. Όσες φορές και να παίξεις ταυτίζεσαι μαζί τους. Και για να μην ξεχνιόμαστε Norman Jayden το είχα υποσχεθεί πως θα σε αναστήσω.
3. Citizen Kane Πέρασα στις ταινίες λοιπόν και ξεκινάω με μια κλασικότατη ταινία που έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς ως η καλύτερη όλων των εποχών. Μιλάνε για σκηνοθετικές καινοτομίες, απίστευτες λήψεις, ενδιαφέρουσα ροή αφήγησης και δεν έχουν άδικο. Προσωπικά τη συγκαταλέγω στις κορυφαίες μου προτιμήσεις για έναν πιο απλό λόγο που είναι άλλος από το περιβόητο λακωνίζειν που εστί φιλοσοφείν. Ξέρετε όταν κάποιος κάνει την περίληψη μιας κατάστασης χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις είναι και ο πιο έξυπνος από όλους. Ε λοιπόν ο Welles συνοψίζει την πολυτάραχη ζώη ενός μεγιστάνα μόνο σε μία λέξη. Υποκλιθείτε στην αυθεντία του.
4. The United States of Leland Αυτή σίγουρα δεν ανήκει στις καλύτερες όλων των εποχών αλλά για εμένα είναι κάτι παραπάνω από σημαντική. Αν πιστεύετε ότι στη φωτογραφία του προφίλ μου είμαι εγώ έχετε μαύρα μεσάνυχτα από κινηματογράφο και ήρθε η ώρα να μάθετε ότι το απεικονιζόμενο πρόσωπο είναι ο Ryan Gosling που ερμηνεύει τον Leland που στην ταινία δολοφονεί εν ψυχρώ τον αυτιστικό αδερφό της κοπέλας του. Γιατί το έκανες τον ρωτάνε και αυτός απαντάει ''Εξαιτίας της θλίψης, της δικής σας θλίψης''. Σε αφήνει με ανοιχτό στόμα παρακαλουθώντας τη ζωή του ανθρώπου που διέπραξε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, την κοινωνική κατακραυγή και τις επιπτώσεις της πράξης του τονίζοντας όμως τον απίστευτο του χαρακτήρα και τον προσωπικό του τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων. Δείτε το
5. Ζελεδάκια 6. Μερέντα Να ελαφρύνω και λίγο την κατάσταση. Μπορεί να καταστρέφουν τα δόντια, να διαλύουν το στομάχι, να είναι άκρως επιβλαβή για την υγεία αλλά μπορώ να πω ότι είναι η πιο ευχάριστη καταστροφή. Από ζελεδάκια προτιμώ τα ξινά και τα βατομουράκια δεν είναι το καλύτερο μου. Η μερέντα δεν μπερδεύεται με φρούτα, είναι νόστιμη και στο ψωμί και στην κρέπα αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το να τη τρως με το κουτάλι από το κουτάκι. Ωχ νιώθω σαν να έβαλα δύο χιλιάδες θερμίδες. Τις καραμέλες τις άφησα απέξω γιατί ο πολύς κόσμος δεν ξέρει καν πως αν φας πολλές μπορεί να ματώσει η μύτη σου. Τι να πω μαζί τους;
7. Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ Σειρά έχουν τα βιβλία και ο μεγάλος ατακαδόρος Oscar Wilde σε μια κατάθεση ψυχής αφηγείται όσα έζησε μέσα στη φυλακή. Μικρό έργο που θα το τελειώσετε γρήγορα αλλά θα το ξαναδιαβάσετε πολλές φορές προσπαθώντας να το αποστηθίσετε, να το ξεζουμίσετε. Οι τελευταίες στιγμές ενός καταδικασμένου σε θάνατο για τη δολοφονία της γυναίκας του. Καθένας όμως σκοτώνει ό,τι αγαπά λέει ο Wilde ο δειλός με ένα φιλί και ο γενναίος με το σπαθί. Συναισθήματα ανθρώπων που ζουν απομονωμένοι, εγκλωβισμένοι με την ελπίδα να έχει χαθεί μακριά. Η γλώσσα είναι λιτή, απολαυστική, απλή και σε παρασέρνει.
8. Η Δίκη Εδώ να πω την αλήθεια προβληματίστηκα για τα καλά. Μπορούσα να είχα βάλει το 1984, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Το Αυτό, ο Βασιλιάς ο Σοφός και ο Γελωτοποιός μη σου πω και τα μαθήματα οπτικής του Ασημέλλη. Προτίμησα τον Κάφκα ίσως γιατί ήταν η πρώτη μου επαφή με την ''καλή'' λογοτεχνία. Μετά τους Νυχτερίτες και το Σάλεμς Λοτ άρχισα τη Δίκη. Με δυσκόλεψε πολύ στην αρχή και για να διαβάσω είκοσι σελίδες σπαταλούσα πολύ περισσότερη φαιά ουσία από όση μπορούσα να αντέξω. Με το που έσκασε μύτη ο θείος του Κ. ξέχασα κάθε πολιτική αναφορά και αφέθηκα στις στιγμές σουρεαλισμού μέσα στην καθημερινότητα, στην αποπνικτική διάθεση, στην αναμονή του αναπόφευκτου. Σαν το σκυλί και λίγα λέω
9. Sound of Silence Μουσική και τελειώνω. Eδώ και αν δεν προβληματίστηκα. Post Rock, Maiden, Savatage, Crimson Glory, Πανούσης, Άσιμος και τελικά λέω να βάλω κομμάτια που ποτέ δεν πίστευα πως θα μου άρεσαν. Το τραγούδι με τους καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ και με την χαρακτηριστική μελωδία το ανακάλυψα από τον Πρωτάρη όταν τον αποπλάνησε η κυρία Ρόμπινσον. Τι σκηνή και εκείνη, μαγεία, απόλαυση. Δεν ήθελα και πολύ να τρέξω την επόμενη μέρα στο δισκάδικο να αγοράσω το cd. Από τότε δεν έχω σταματήσει να το ακούω
10. Θολά νερά Hip hop ένα είδος που δεν το γούσταρα ποτέ. Ποζεράδικο, φιγουρατζίδικο, μπινελίκια χωρίς αιτία. Έτσι πίστευα μέχρι που άκουσα F.F.C και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Στίχοι που θα μπορούσαν να μιλάνε για τη ζωή μου, νοοτροπία παρόμοια με τη δική μου. Ποτέ μη λες ποτέ σε αυτή τη ζωή. Αποτελούν την ιδανική συντροφιά για δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις.
Το +1 που υποσχέθηκα είναι ένα ποίημα που διάβασα στο περιοδικό 2001 Φάκελος Χ σε ένα άρθρο για τα αγρογλυφικά. Απλά πρόκειται για το ενιαίο νόημα ζωής όλων των ανθρώπων.
Να βλέπεις έναν κόσμο σε ένα κόκκο άμμου
Και ουρανούς μέσα σε ένα αγριολούλουδο
Να κρατάς την απειρότητα στην παλάμη του χεριού σου
Και την αιωνιότητα μόνο σε μια ώρα
Αυτά τα πολλά και ελπίζω να σας κούρασα.
το The United States of Leland μπορεί να σου ανατρέψει όλο το σύμπαν, ισχυρή ταινία. η δίκη σου προκαλεί μισανθρωπιά και η μεταμόρφωση αηδία. τα λατρεύω και τα 2!
ΑπάντησηΔιαγραφήμου άρεσε που έβαλες παιχνίδια. τα έχω βγάλει από τη ζωή μου λόγω έλλειψης χρόνου αλλά θυμάμαι όταν έπαιζα το Myst έσβηνα το φως και ήταν μέρα! το '94;
Για το 8 και το 9 σε λατρεύω εσένα ^_^
ΑπάντησηΔιαγραφή