Mundobasket 2010

Με μια ελαφριά καθυστέρηση που τελικά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εν λόγω blog. Το είχα σκεφτεί αν πρέπει να γράψω και ο δισταγμός μου οφειλόταν σε ένα απλό λόγο: ήταν η χειρότερη οργάνωση από άποψη θεάματος και ενδιαφέροντος. Σίγουρα μπορούμε να αναφερθούμε σε τρεις τέσσερις ματσάρες, να επαινέσουμε τους Τούρκους για την άκρως αθλητική ατμόσφαιρα που δημιουργήσαν αλλά η αλήθεια παραμένει ότι ήταν η οργάνωση με τις περισσότερες ελλείψεις επειδή πολλοί μεγάλοι σταρ αρνήθηκαν να πάρουν μέρος ενώ άλλοι ήθελαν(Καλντερόν, Νοτσιόνι, Στουνταμάιρ) αλλά τραυματισμοί της τελευταίας στιγμής δεν τους επέτρεψαν να συμμετάσχουν.

Αν κάτι είχε ενδιαφέρον δεν ήταν τίποτα άλλο από τις εκπλήξεις τόσο στους ομίλους όσο και στα νοκ αόυτ παιχνίδια. Βλέπετε οι ποιοτικές διαφορές των ομάδων ήταν πολύ μικρές και οποιαδήποτε ομάδα προσπαθούσε να παλέψει κάθε αγώνα που έδινε. Είδαμε τους Γερμανούς να νικάνε τους Σέρβους, να κοντράρουν στα ίσα τους Αργεντίνους και να τελικά να μένουν εκτός 16αδάς λόγω ήττας από την αδύναμη Αγκόλα. Το Πουερτό Ρίκο από την αλλή χωρίς τον καλύτερο του παίχτη τον Αρόγιο έπαιξε στα ίσα την εθνική μας και τους Τούρκους, κέρδισε το ντέρμπι της τέταρτης θέσης με τη μαχητική Κίνα και έχασε πανηγυρικά στην τελευταία αγωνιστική από την Ακτή Ελεφαντοστού που πιθανότατα θα πήγαινε καλύτερα αν έβαζε τον Ντρογκμπά δυάρι. Αυτές ήταν οι δύο εκπλήξεις των ομίλων από τις μπασκετικά αδύναμες ηπείρους Αφρική και Ασία που φυσικά αποκλείστηκαν εύκολα στην επόμενη φάση.

Φάση ομίλων και θυμηθήκαμε κάτι από τα παλιά που πραγματικά ντροπιάζει το άθλημα. Μιλάω για την επιλογή αντιπάλου στα νοκ άουτ παιχνίδια. Δεν είναι καινούριο φαινόμενο το 2004 οι Πορτορικάνοι έκατσαν και έχασαν από την εθνική μας για να αποφύγουν τους Αργεντινούς δείχνοντας προτίμηση στους Ιταλούς. Τελικά Αργεντινή και Ιταλία πέρασαν και Ελλάδα Πουέρτο Ρίκο έμειναν έξω. Σε μια παλιότερη διοργάνωση που δυστυχώς δεν θυμάμαι ποια ήταν είχαμε επιλέξει τη μεγάλη τότε Λιθουανία επειδή την είχαμε κοντράρει σε ένα φιλικό με αποτέλεσμα να χάσουμε με κατεβασμένα χέρια. Η ιστορία έδειξε ότι οι ομάδες που κάθονται να χάσουν συνήθως αποκλείονται αλλά οι παίχτες μας δεν πτοήθηκαν. Θέλανε να χάσουν για να αποφύγουν την Ισπανία(και την Αμερική στη συνέχεια) αλλά το ίδιο ακριβώς επιδιώκαν και οι Ρώσσοι. Η διαφορά είναι ότι οι Ρώσσοι ήταν ελαφρώς πιο αξιοπρεπείς. Τα χάλασαν όλα οι ανεκδιήγητοι και μόνιμα αφελείς Γάλλοι που ήθελαν να αποφύγουν εμάς. Η κουβέντα καταντάει ανυπόφορη και οι υπεύθυνοι της FIBA πρέπει να βρουν μια λύση για να μην υπάρχουν τέτοια ρεζιλίκια. Η κλήρωση θα μπορούσε να είναι μια λύση ή έστω η μείωση των ομάδων αλλά ας το αφήσουμε το θέμα στους πιο αρμόδιους.

Δυσάρεστες εκπλήξεις οι φιναλίστ του προηγούμενου mundobasket Ελλάδα και Ισπανία. Οι δικοί μας φαίνεται ότι σπατάλησαν όλη την ενέργεια τους στα φιλικά παιχνίδια όπου έδειξαν πολύ καλά στοιχεία στην άμυνα πολυφωνία στην επίθεση και στα γήπεδα της Τουρκίας δεν είχαν ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο, ήταν άστοχοι και δεν κατάφεραν να βρουν λύσεις σε μια κλασική άμυνα ζώνης. Με τους Ισπανούς προσπάθησαν να συνέλθουν έδειξαν κάποια καλά στοιχεία αλλά οι αντίπαλοι ήταν καλύτεροι. Οι Ισπανοί πάλι είναι απορίας άξιο πως καταφέρνουν να χάνουν από τους Γάλλους και να μην θυμίζουν καθόλου εκείνη τη διαστημική ομάδα του 2008. Φέτος πάντως ήταν η πρώτη τους οργάνωση που έλειπαν τόσο ο Γκαζόλ όσο και ο Καλντερόν και ίσως να δικαιολογούνται

Οι Τούρκοι είχαν βατό πρόγραμμα μετά την κατάληψη της πρώτης θέσης είχαν ταλέντο και ψηλά κορμιά και δίκαια έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά. Εκεί θα έπρεπε να είχαν χάσει από τους Σέρβους που αδικήθηκαν από τη διαιτησία, είχαν μια μεγάλη αλεπού στον πάγκο και γενικά ήταν καλύτερη ομάδα. Μας προσέφεραν και τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια με Κροάτες, Ισπανούς που κρίθηκαν στην τελευταία επίθεση. Οι Λιθουανοί βασίστηκαν στον Κλέιζα και όταν έφτασε η ώρα να συναντήσουν την Αργεντινή παρουσίασαν εξαιρετική εμφάνιση βγαλμένη από τις μέρες του 2003 και του 2004. Εκείνο το παιχνίδι ήταν με διαφορά το καλύτερο του τουρνουά. Στα υπόλοιπα δεν έπεισαν όπως και οι περισσότερες ομάδες.

Πάμε και στους τροπαιούχους μετά από δεκαέξι χρόνια τους Αμερικάνους. Ομάδα χωρίς πεντάρι, με βασικό άσσο έναν 35χρόνο και πολλά αμυντικά εργαλεία. Προσπάθησαν να τρέξουν, να εκμεταλλευτούν τα αθλητικά τους προσόντα όπου είναι με διαφορά οι καλύτεροι και αυτό αρκούσε για να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές. Στα δύσκολα τα έχαναν όπως με τη Βραζιλία, στις άμυνες ζώνης πελάγωναν και είχαν μεγάλα νεκρά διαστήματα σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά. Ερώτηση: αν δεν είχαν τον Ντουράντ πόσο μακριά θα έφταναν; Καθόλου είναι η απάντηση. Στα κρίσιμα παιχνίδια ήταν εκεί και όλοι μας τον παρακολουθούσαμε με ανοιχτό το στόμα γνωρίζοντας ότι μπροστά στα μάτιας μας έχουμε έναν παίχτη που σίγουρα θα γράψει ιστορία στο άθλημα.

Θυμηθήκαμε λοιπόν τις προσωπικότητες αφήνοντας στην άκρη την ομαδική δουλειά και αφοσίωση που τόσο εμπεδώσαμε στις μέρες του Γιαννακη. Ντουράντ, Σκόλα, Κλέιζα, Τούρκογλου πήραν τις ομάδες τους στην πλάτη τους και τα κατάφεραν καλά. Έχω την εντύπωση ότι θα ξεχαστεί γρήγορα του τουρνουά αν δεν ξεχάστηκε ήδη. Τα λέμε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.