Δεν το λες και το καλύτερο τραγούδι του κόσμου. Δεν το λες πως θα γράψει ιστορία στο χώρο της μουσικής. Στα παπάρια μας κιόλας. Είναι ένα τραγούδι που είχα πολλά χρόνια να ακούσω. Πίτσιρικας ήμουν όταν έβαζαν το Videoclip σε τοπικό σταθμό που φαντάζομαι πως πλέον δεν υπάρχει και όπως καταλαβαίνετε δεν θυμάμαι το όνομά του. Μου έφτιαχνε τη διάθεση τότε. Ήταν απλό, σου έδινε μια μικρή δόση μελαγχολίας από την καθημερινότητα και στην πετούσε πέρα για πέρα στο λέπτο. Σαν να σου γεννάει όνειρα ένα πράγμα μέσα από τη μαυρίλα. Ποιος ξέρει ίσως πουν και εσάς κάτι οι πρώτες νότες της γλυκύτατης μελωδίας. Εμένα ακόμα μου λένε. Κρίμα που δεν βρήκα πουθενά το απίστευτο videoclip.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου