Αναμνήσεις metal invaderικές

Μεσημεράκι σήμερα. Έψαχνα κάτι στο σκοτεινό δωμάτιο. Πλέον εκεί υπάρχουν μόνο βιβλία, περιοδικά, κάτι μπίλιες που έπαιζα μικρός και ο σταυρός από την βάφτιση μου. Ας πούμε κάτι σαν προσωπικά κειμήλια. Ψάχνω ψάχνω και τι βρίσκω; Κάτι άσχετο. Κάτι που αγνοούσα την ύπαρξη του. Καλύτερα την είχα ξεχάσει εδώ και καιρό. Βλέπω έναν φάκελο και μέσα είχε όλες τις κριτικές από το περιοδικό metal invader. Από ένα σημείο και μετά κυκλοφορούσαν σε διαφορετικό ένθετο. Οι κριτικές ήταν από τις αγαπημένες στήλες των αναγνωστών και σωστά σκέφτηκαν να τις έχουν ξεχωριστά ώστε να είναι πιο εύκολη η πρόσβαση. Πρώτο τεύχος γράφει Ιούνιος 1998. Ούτε καν τα δεκαπέντε δεν είχα κλείσει. Τελευταίο Αύγουστος 2000. Από εκεί και πέρα το περιοδικό μας εγκατέλειψε χωρίς να μάθω ποτέ τους ακριβείς λόγους. Οικονομικοί θα ήταν αλλά δεν πειράζει.

Από μια στιγμή σου ξεπετάγονται χίλιες εικόνες. Πως περπατούσα συχνά πυκνά όλο τον δρόμο για να βρω ένα περίπτερο που να το έχει. Ποτέ δεν ρωτούσα πότε θα ερχόταν ή αν υπάρχει ήδη.Θεωρούσα ότι χανόταν η μαγεία της αναζήτησης. Στα κενά ανάμεσα στο σχολείο και στα ιδιαίτερα να τρέχω να αγοράσω το αγαπημένο μου περιοδικό. Κάτι που θα με έκανε να ξεχνιόμουν. Διαβάζοντας τώρα τις κριτικές μου φαίνονται κάπως αστείες. Όλους αυτούς που έγραφαν τότε τους είχα κάτι σαν θεούς. Πλεόν πιστεύω πως άνετα μπορεί να γράψει ο καθένας παρόμοια σχόλια. Πιο πολύ ήταν του στυλ: οι άρχοντες επέστρεψαν με έναν δίσκο βγαλμένο από τα παλιά αλλά και με αρκετές μοντέρνες δόσεις.(Μοντέρνες του 1998 παρακαλώ). Έχει ο δίσκος δέκα τραγούδια που τα 5 είναι δυνατά, τα άλλα τρία μπαλάντες και τα άλλα δύο ξεφεύγουν από ότι έχουμε συνηθίσει και θέλουν ανοιχτό μυαλό. Α καλά ας μην ξεχάσω και τα αγαπημένα μου. Χιλιάδες τόνοι μεταλλικής τεστοστερόνης ξεχύθηκαν από τα ηχεία μου(αυτό άνετα μπαίνει σε δίσκο των Manowar), τα ατελείωτα γδαρσίματα και οι ασύγκριτοι γδούποι απογειώνουν το κοινό, τα στακάτα μπάσα και τα ντραμς θύελλα μας ταξιδεύουν σε άλλες διαστάσεις, τα τσιριχτά φωνητικά διαδέχονται τα brutal και γοτθικά με απίστευτη μαγεία. Πολύ γέλιο ρε σεις. Είχα γράψει και ένα παρόμοιο άρθρο για την ιστορία της metal μουσικής στο περιοδικό του σχολείου. Εκείνο που θυμήθηκα σήμερα ήταν ότι για το δεύτερο τεύχος είχα ετοιμάσει δύο κριτικές για το Powerplant και το Something wicked this way comes. Πραγματικά δεν θυμάμαι τι έγραφα. Θυμάμαι ότι έγραψα μια σελίδα Α4 και για τα δύο(από τότε ήμουν φαφλατάς) και ότι τα βαθμολόγησα με 9.5 και 9 αντίστοιχα. Ναι ναι έβαζα και βαθμούς τότε. Τώρα βασικά θα έλεγα ότι το ένα είναι χιλιοακουσμένο και το άλλο ελαφρώς ποζεράδικο και ανύπαρκτο αλλά τι σημασία έχει.

Περιττό να πω τι χαμόγελα έσκασα όταν διάβαζα τις κριτικές. Η μία μιλούσε για ένα συγκρότημα με ωραίο ήχο και επικεντρωνόνταν στο γεγονός ότι τα μέλη του φορούσαν μάσκες. Το ντεμπούτο τους ήταν πάρα πολύ καλό και το μέλλον τους φαινόταν λαμπρό. Ναι οι Slipknot ήταν. Άλλη καινούρια μπάντα στο επόμενο τεύχος. Αυτοί είναι κάπως nu metal αλλά με πιο προσωπικό ήχο και με μεγάλο εύρος στα φωνητικά. Κάποιοι system of a down αν τους έχετε ακουστά. Έψαξα να βρω καμιά κριτική που θα έθαβαν καμιά πλεόν γνωστή μπάντα αλλά δεν βρήκα. Εξάλλου το Invader ήταν καλό στις κριτικές. Όχι σαν το πεταμένο το Hammer. Νέες κυκλοφορίες επίσης: Better than raw, Diabolus in musica, Chemical Wedding, Dreaming Neon Black, Excalibur,Virtual XI. Τα εκθείαζαν όλα και έτρεχα να τα αγοράσω σαν παλαβός.

10 χρόνια πίσω. Να κυκλοφορώ όλη μέρα με τα μαύρα, χειμώνα καλοκαίρι. Να σκοτωνόμαστε για το αν οι Blind Guardian είναι καλύτεροι από τους Helloween ή για το αν το Question of Heaven είναι ύμνος ή όχι. Ωραία χρόνια. Να διαβάζω κάτι στίχους στο πρώτο πρώτο metal invader που αγόρασα και να τρομάζω. Είχε συνέντευξη Dickinson για αυτό το πήρα. Σε μια κριτική, πριν ακόμα τις βάλουν σε ξεχωριστό ένθετο, ένα συγκρότημα έγραφε κάτι στίχους τύπου το μισό μου κεφάλι έχει σαπίσει, περιμένω να πιω το γαμημένο σου αίμα. Σατανιστές σκέφτηκα. Ήταν στην μόδα και ο Κατσούλας αν δεν κάνω λάθος. Που να ήξερα ότι δέκα χρόνια μετά το συγκεκριμένο τραγούδι θα μου ανέβαζε την διάθεση. Να πηγαίνουμε στις συναυλίες πριν καν έρθει το συγκρότημα και να ανυπομονώ να βγει το καινούριο περιοδικό για να διαβάσω την ανταπόκριση. Λες και δεν ήμουν μέσα και δεν ήξερα τι έγινε.

Ωραίες εποχές θα το ξαναπώ. Δεν θα μπορούσα να τις ζω και τώρα αλλά δεν μετανιώνω ποτέ. Όποτε βλέπω στον δρόμο κανέναν πιτσιρικά με μπλουζάκι Iron Maiden το χαίρομαι και χαμογελάω σαν ηλίθιος. Χιλιάδες όμορφες σκέψεις βασισμένες σε κριτικές γραμμένες σε κακής ποιότητας χαρτί. Για να πω και τον πόνο μου μιλάω για στιγμές που κανένα metal observer δεν θα μπορούσε να χαρίσει ποτέ. Όπως είχε πει και ο Ηalford σε μια παλιά του συνέντευξη ''rock hard ride free you metal invaders''. Ευχαριστώ για τις όμορφες αναμνήσεις.