ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ

Εκείνο που σιχαινόταν στον εαυτό του και δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει με κανέναν τρόπο ήταν οι ψυχολογικές του μεταπτώσεις. Αποτελούσαν για αυτόν μια διαρκή εσωτερική πάλη. Χαιρόταν πολύ εύκολα και κυρίως με τα μικρά πράγματα. Προσπαθούσε να κρατήσει τις στιγμές ευτυχίας μέσα στην καρδιά του, στο αίμα του. Ήθελε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να γίνει ένα μαζί τους, να μην τον απασχολεί κανείς και τίποτα. Να τις πάρει μαζί του μέχρι την μέρα που θα πέθαινε. Στο άκουσμα μόνο της λέξης και στην σκέψη του θανάτου η ψυχολογία του έπεφτε κατακόρυφα Όλα γύρω του μετατρέπονταν σε σκούρα χρώματα της απόγνωσης. Δεν θα έφτανε ποτέ σε σημείο να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του. Ήταν πολύ υπερήφανος για αυτό. Μέσα του όμως ανησυχούσε βαθιά και ήταν γνώστης αυτής της κατάστασης. Τον ενοχλούσε πολύ, προσπάθησε να το ξεφορτωθεί αλλά δεν είναι εύκολο να νικήσεις τον εαυτό σου, να ξεπεράσεις τα όρια. Χρησιμοποιούσε πολύ το μυαλό του. Θεωρούσε ότι με την σκέψη θα κέρδιζε τον οποιονδήποτε αντίπαλο. Είχε καταλήξει σαν ένας μικρός ηλεκτρονικός υπολογιστής. Κάθε στιγμή της ζωής του επεξεργαζόταν όλα τα δεδομένα και τις τροπές που πιθανότατα θα έπαιρναν. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν να προλάβει την ζωή ώστε να μην αιφνιδιαστεί. Να είναι ο κύριος του εαυτού του. Ποτέ δεν τα κατάφερε. Δεν μπορούσε να τα προβλέψει όλα. Κάθε τι διαφορετικό και άγνωστο τον τρόμαζε. Ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές υπήρχε κάτι που τον δυσαρεστούσε. Είχε ασπαστεί την ιδέα ότι το μεγαλύτερό του όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα μέσα από τον χειρότερο του εφιάλτη και δεν θα μπορούσε να το χαρεί. Είχε αρχίσει να χάνει τον έλεγχο.

Εκείνη η μέρα ξεκίνησε σαν μια από τις ομορφότερες της ζωής του. Ήταν μόλις δεκαέξι χρονών. Δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις. Το πρωί στο σχολείο πέρασε μερικές ξένοιαστες στιγμές με τους φίλους του. Γέλασαν με την καρδιά τους, έκαναν πλάκες μεταξύ τους. Η ώρα κύλησε ευχάριστα και γρήγορα σε αντίθεση με μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο. Την τελευταία ώρα είχαν Χημεία. Ποτέ δεν τον ενδιέφεραν τα μοριακά βάρη, η ονοματολογία, οι καύσεις. Σε γενικές γραμμές ήταν καλός μαθητής. Η Χημεία όμως αποτελούσε την μεγάλη του αδυναμία. Είχαν γράψει διαγώνισμα πριν μια βδομάδα. Πίστευε πως τα είχε πάει καλά. Δεν μπορούσε όμως να ήταν σίγουρος, σαν να μην ήθελε να το πιστέψει. Ο καθηγητής επέστρεψε τα γραπτά τους και είχε πάρει τον μεγαλύτερο βαθμό στην τάξη. Άκουσε τα καλύτερα λόγια. Ήταν μια ένεση ηθικού που την είχε απόλυτη ανάγκη. Γύρισε τρέχοντας σπίτι. Απολάμβανε την κάθε του στιγμή. Ανακοίνωσε τα νέα στους γονείς του. Χάρηκαν και τον επιβράβευσαν. Σκέφτηκε να γιορτάσει το γεγονός με ξεκούραση μέχρι το απόγευμα που θα πήγαινε στο φροντιστήριο. Το τηλέφωνο του σπιτιού χτύπησε και ενημερώθηκε ότι το μάθημα δεν θα γινόταν. Του είπαν και τον λόγο, αλλά ήταν μέσα στην τρελή χαρά και δεν τον άκουσε. Δεν είχε και καμιά ιδιαίτερη σημασία. Χωρίς δεύτερη σκέψη μίλησε με τον κολλητό του. Το βράδυ θα πήγαιναν για ποδόσφαιρο, σε ένα γήπεδο 5χ5 λίγο μακριά από το σπίτι του. Η διάθεσή του ήταν ανεβασμένη το ίδιο και η επίδοση του μέσα στις γραμμές του γηπέδου. Έτρεχε σαν μηχανάκι, η ομάδα του κέρδισε άνετα και ήταν ο καλύτερος παίχτης. Τελείωσε το παιχνίδι με ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, το οποίο όμως επρόκειτο να διαγραφεί απότομα και γρήγορα.

Ο κολλητός του είπε πως θα φύγει με ένα από τα παιδιά της παρέας. Τον χαιρέτησε και του είπε πως θα μιλήσουν το πρωί στο σχολείο. Εκείνη την στιγμή, ο φίλος μας ένιωσε αμήχανα. Ήταν αρκετά περήφανος για να δείξει την αγωνία του αλλά και αρκετά δειλός. Μια σταγόνα ιδρώτα διέσχισε την σπονδυλική του στήλη και μέσα σε μια στιγμή το μέτωπο του πλημμύρισε. Σκουπίστηκε με την ανάστροφη της παλάμης, λύγισε το κορμί του και παριστάνοντας τον κουρασμένο καληνύχτισε τον φίλο του. Τα είχε υπολογίσει όλα. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Το γήπεδο ήταν δυο με τρία χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι του. Δεν ήταν η απόσταση που τον τρόμαζε Δεν θα χρειαζόταν πάνω από μισή ώρα αν προχωρούσε με γρήγορο ρυθμό. Εξάλλου είχε περπατήσει και μεγαλύτερες αποστάσεις. Ο λόγος της ανησυχίας του ήταν η διαδρομή. Έπρεπε να κατηφορίσει μια απόσταση ενάμιση χιλιομέτρου και μετά να περπατήσει ευθεία περίπου τα ίδια χιλιόμετρα. Απόμακρες περιοχές. Αμάξια τέτοια ώρα περνάνε σπάνια. Για άνθρωπο ούτε συζήτηση. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να βρεθεί εκεί. Κάποια εργοστάσια εκεί κοντά είχαν κλείσει εδώ και ώρα. Η κίνηση ήταν εντελώς πεσμένη. Μια οποιαδήποτε άλλη ώρα της μέρας θα ήταν μια φυσιολογική περιοχή. Το βράδυ μπορεί να προκαλέσει φοβίες. Αν γυρνούσε μαζί με τον κολλητό του δεν θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα. Θα μιλούσαν, θα ξεχνιόντουσαν, θα έλεγαν για το παιχνίδι. Τώρα όμως ήταν μόνος. Το μυαλό του άρχισε να παίζει περίεργα παιχνίδια. Στην πρώτη μεγάλη κατηφόρα υπήρχαν δύο υποτιθέμενοι κίνδυνοι. Ο πρώτος ήταν οι τσιγγάνοι που είχαν στήσει τα τσαντίρια τους. Θυμήθηκε κάποιες ιστορίες που τον έκαναν να γελάσει μόλις τις άκουσε. Πολλά παιδιά που περπάτησαν στην περιοχή πλέον θεωρούνται από την αστυνομία εξαφανισμένα. Οι φήμες λένε ότι τα απαγάγουν οι τσιγγάνοι και πουλάνε τα όργανα τους για κέρδος. Εντάξει όσο τρομαγμένος και αν ήταν δυσκολεύονταν να πιστέψει αυτή την θεωρία. Φοβόταν όμως. Όλοι εκείνοι είναι φτωχοί άνθρωποι. Κυκλοφορούν ρακένδυτοι, ξυπόλητοι. Ένα παιδί εύπορης οικογένειας θα μπορούσε να είναι εύκολος στόχος για ληστεία. Αν πάλι κάποιος από αυτούς κρατούσε μαχαίρι; Αν τον χτυπούσαν; Αυτά τα ενδεχόμενα ήταν πολύ πιο πιθανά μέσα στο μυαλό του. Ο δεύτερος κίνδυνος δεν είχε σχέση με φήμες και ιστοριούλες για να τρομάζουν τους μικρότερους. Ήταν υπαρκτός. Ένα παλιό βενζινάδικο που τις νύχτες έκλεινε. Ο ιδιοκτήτης είχε τρία άγρια μεγαλόσωμα σκυλιά για φύλαξη του χώρου. Τα σκυλιά τρομάζουν πολύ κόσμο και το αγόρι που παρακολουθώ από ψηλά δεν αποτελεί εξαίρεση. Άραγε αν ήξερε ότι τον κοιτάζω επίμονα πως θα ένιωθε; Ασφάλεια, αγαλλίαση ή τρόμο; Τα σκυλιά πάντως τον τρομοκρατούν. Όταν ήταν οχτώ χρονών τον είχε δαγκώσει χωρίς λόγο ο σκύλος του θείου του. Έκανε λίγα ράμματα στο νοσοκομείο γιατί η πληγή ήταν βαθιά.

Είσαι καλά; Χρειάζεσαι βοήθεια; Ήταν η φωνή του ιδιοκτήτη του γηπέδου. Ο χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια του κυρίως στο πρόσωπο του, αλλά η κορμοστασιά του παρέμενε εντυπωσιακή. Πιθανότατα ήταν παλιός ποδοσφαιριστής που συνέχιζε να γυμνάζεται. Μπροστά του είχε την θέα ενός μικρού παιδιού ακουμπισμένο με τον ώμο στον τοίχο. Για κάποια δευτερόλεπτα έμεινε έτσι ακίνητο κοιτάζοντας χαμηλά το πάτωμα. Ο ιδιοκτήτης ανησύχησε μήπως έπαθε κάτι. Ρώτησε καθαρά από ενδιαφέρον. Η απάντηση του παιδιού ήταν καθησυχαστική. Απλά ήταν κουρασμένος και αφαιρέθηκε. Πόσο πειστική ακουγόταν αυτή η δικαιολογία. Την χρησιμοποίησε ήδη δυο φορές. Στην τρίτη καίγομαι σκέφτηκε. Οι δύο άνθρωποι χαιρετήθηκαν. Ο ιδιοκτήτης γύρισε πίσω στο ταμείο για να πουλήσει ένα αναψυκτικό και ο μικρός μας φίλος πήρε την απόφαση να ξεκινήσει την μικρή του πεζοπορία. Μόλις πριν από λίγο είχε δεχτεί την πρώτη του ήττα. Είχε συλληφθεί σε μια στιγμή αδυναμίας. Ντροπιάστηκε αρκετά και δεν μπορούσε να το συγχωρήσει αυτό στον εαυτό του. Θα μπορούσε να σκέφτεται το περιστατικό για πολλές ώρες ακόμα. Όμως είχε ήδη ξεκινήσει να προχωράει και τα φώτα του γηπέδου πλέον δεν ήταν ορατά. Περπατούσε στην κατηφόρα με μέτρια ταχύτητα και οι λόφοι γύρω του έκρυβαν το γήπεδο. Ένα ψυχρό αεράκι που ξεκίνησε πριν αρκετή ώρα, αλλά αυτός το συνειδητοποίησε μόλις τώρα, έκανε την ατμόσφαιρα πιο τρομακτική. Σαν να έβλεπε στην τηλεόραση ένα κακογυρισμένο και φτηνό θρίλερ. Τα φύλλα των δέντρων κουνιούντουσαν ανάλαφρα το ίδιο και το χορτάρι. Ο ιδρώτας που τον έλουζε σε συνδυασμό με τον αέρα του προκάλεσε επιπλέον και ρίγος. Κάνε θετικές σκέψεις σκέφτηκε και μπορείς να τα καταφέρεις να πετάξεις. Διώξε από μέσα σου όλους τους δαίμονες. Στο μεταξύ είχε φτάσει στον καταυλισμό των τσιγγάνων. Δεν υπήρχε ψυχή έξω. Έβλεπε μέσα στις σκηνές φώτα προερχόμενα από αναμμένα κεριά. Άκουγε έντονες ομιλίες σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα. Οι φωνές ήταν χαρούμενες. Περνούσαν καλά μέσα και ευχήθηκε να περνούσε και αυτός το ίδιο καλά. Για καλό και κακό επιτάχυνε το βήμα του. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν την δεδομένη χρονική στιγμή ήταν μια αναπάντεχη συνάντηση. Πέρασε τον πρώτο κίνδυνο χωρίς καμιά απώλεια. Ένα τσίμπημα έφυγε από την καρδιά του. Ένα καινούριο δημιουργήθηκε όμως από ένα μακρινό γάβγισμα. Είχε πλησιάσει αρκετά στο βενζινάδικο. Αμέσως συνειδητοποίησε ότι περπατούσε στην μεριά του δρόμου που βρισκόταν το βενζινάδικο. Ευτυχώς για αυτόν σκέφτηκε καθαρά και ψύχραιμα. Από ότι γνώριζε τα σκυλιά αυτά είναι εκπαιδευμένοι φύλακες. Αν μπεις μέσα στον χώρο τους σε θεωρούν απειλή. Δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται σε εκείνη την μεριά. Γρήγορα πέρασε απέναντι. Πλέον δεν ακουγόταν κανένας ήχος. Κοίταξε το βενζινάδικο από μια απόσταση ασφαλείας. Δεν μπορούσε να διακρίνει κανέναν σκύλο. Ίσως είχαν κάτσει στο πίσω μέρος και ξεκουράζονταν. Δεν πίστευε ότι θα την γλίτωνε τόσο εύκολα. Προσπέρασε την επικίνδυνη περιοχή αλλά η ανησυχία δεν έφυγε. Γυρνούσε συνεχώς το κεφάλι του φοβούμενος μια επίθεση από πίσω. Το επόμενο πρωί που θα ξυπνούσε θα είχε έναν μικρό πόνο στον αυχένα και δεν θα ήταν σίγουρος για την αιτία. Το ψυχολογικό του μαρτύριο είχε σχεδόν τελειώσει. Το πρώτο και δυσκολότερο μέρος της διαδρομής αποτελούσε παρελθόν. Τώρα έπρεπε να στρίψει δεξιά. Ο επόμενος δρόμος ήταν απλά μια ευθεία. Είχε περισσότερη κίνηση καθώς και μερικά χαμόσπιτα. Δεν ήταν ιδιαίτερα φωτισμένος αλλά κατά κάποιον τρόπο ένιωθε ότι μπορούσε να αναπνεύσει τον αέρα της γειτονιάς του και δεν φοβόταν. Άρχισε να αισθάνεται να ήταν στο σπίτι του.

Βρισκόταν στα μισά της διαδρομής. Σκέφτηκε την μητέρα του που συνέχεια του έλεγε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Χρησιμοποιούσε βέβαια αυτή την έκφραση σε εντελώς διαφορετικές στιγμές. Κυρίως του την έλεγε όταν είχε πολλά μαθήματα να διαβάσει, όταν έπρεπε να συμμαζέψει το δωμάτιο του. Αν δεν έκανε την αρχή θα τα παρατούσε όλα. Για αυτόν όμως πλέον δεν σήμαινε κάτι. Έφτιαξε στο μυαλό του μια φράση κατάλληλη για την περίσταση. Η μέση είναι η αρχή του τέλους. Ήταν αρκετά καλός στο να λέει ατάκες. Όλοι οι γνωστοί του είχαν να το λένε. Είχε ανάγκη να πειστεί ότι τα μαρτύρια του τελείωναν. Το τέλος ήταν ήδη κοντά. Απορροφήθηκε τόσο πολύ στις σκέψεις του που δεν αντιλήφθηκε ότι ένα αυτοκίνητο δίπλα του είχε κόψει ταχύτητα. Εκείνο που θυμάται ήταν τα φώτα να του χαϊδεύουν το πλαϊνό μέρος του ματιού του. Γύρισε σαστισμένος. Από την θέση του οδηγού ακούστηκε μια φωνή: Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; Ξαφνικά όλες οι θεωρίες και οι φιλοσοφίες πήγαν στράφι. Ο οδηγός έμοιαζε με έναν παιδεραστή του οποίου είχε δει την φωτογραφία πριν λίγες μέρες στην εφημερίδα. Ή μήπως όχι; Αυτά τα δύο δευτερόλεπτα που είδε τον οδηγό ήταν αρκετά για να βγάλει συμπεράσματα. Ήταν σίγουρα επικίνδυνος. Δεν το σκέφτηκε πολύ και άρχισε να τρέχει πανικόβλητος. Όλη του η αξιοπρέπεια είχε πάει στράφι. Καλύτερα όμως αναξιοπρεπής παρά βιασμένος και πιθανότατα νεκρός. Ο οδηγός σάστισε και ο ίδιος. Πρόλαβε να φωνάξει "Συγγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω". Δεν έμαθε ποτέ αν το παιδί τον άκουσε. Ήθελε απλά να τον ρωτήσει για μια οδό. Δεν είχε κακό σκοπό. Προσπέρασε το παιδί που έτρεχε. Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κάθοταν οι κόρες του. Δυο δίδυμα πανέμορφα κοριτσάκια περίπου έντεκα χρονών. Κοιτούσαν απορημένες από το πίσω παράθυρο. Φοβήθηκαν και αυτές με την σειρά τους μήπως το παιδί ήταν άρρωστο. Πρέπει να τις είδε και ο φίλος μας. Οικογενειάρχης άνθρωπος σκέφτηκε δεν μπορεί να είναι εγκληματίας. Αλλά αν τις χρησιμοποιούσε για δόλωμα; Αν ξεγελούσε έτσι τον κόσμο; Με την καρδιά του πλέον έτοιμη να εκραγεί έφτασε στην γειτονιά του. Αχ πόσο χάρηκε τις λάμπες στους δρόμους. Πόσο τον ενθουσίασαν οι γνωστές πολυκατοικίες και τα γνωστά μαγαζιά.

Δεν είχε κανέναν λόγο να τρέχει. Κάθε μέρα περνούσε από αυτά τα σημεία. Ποτέ δεν κινδύνεψε. Πήρε βαθιές ανάσες και έδιωξε μακρυά την ανυπόφορη ζέστη που τον τυρρανούσε. Έφτασε στο πάρκο που βρισκόταν εκατό μέτρα μακριά από το σπίτι του. Είδε μια συμμαθητριά του. Είχε μόλις γυρίσει από το φροντιστήριο . Μίλησαν οι δυο τους για λίγο. Η κοπέλα του έδωσε συγχαρητήρια για το διαγώνισμα της Χημείας και του πρότεινε να διαβάσουν μαζί μια από τις επόμενες μέρες. Το αγόρι χαμογέλασε. Έβρισκε την κοπέλα πολύ ελκυστική. Συμφώνησε με την προτασή της, αντάλλαξαν κινητά και κατευθύνθηκαν ο καθένας στο σπίτι του. Μπήκε στο δωμάτιο του πολύ χαρούμενος. Απολογήθηκε στην μητέρα του επειδή άργησε. Αυτή του έκανε μια σύσταση πιο πολύ από υποχρέωση και από συνήθεια. Δεν φαινόταν ενοχλημένη. Η μέρα για το παιδί τελείωσε όπως ακριβώς ξεκίνησε. Με χαρά. Με μια καινούρια γνωριμία πολλά υποσχόμενη. Ξεπέρασε κάποιους από τους φόβους τους και οι επόμενες μέρες φαίνονταν ευοίωνες. Πέτυχε αυτό που ήθελε πάντα. Αυτό που σας έλεγα στην αρχή. Να γεμίσει την καρδιά του με χαρά. Την κράτησε αυτή την χαρά; Δεν είναι σίγουρο. Μπορεί να έστειλε μήνυμα στην κοπέλα για καληνύχτα και αυτή να μην του απάντησε. Μπορεί ο οδηγός να ήταν κάποιος γνωστός και να γελοιοποιήθηκε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι δαίμονες του δεν στάματησαν να υφίστανται. Κάθε μέρα θα προκύπτει και ένας διαφορετικός. Η εντύπωση που έχει ότι αυτές οι φοβίες είναι παροδικές λόγω της ηλικίας είναι λανθασμένη. Μεγαλώνοντας θα πολλαπλασιαστούν. Θέλω να πάρω την μορφή αύρας και να του ψιθυρίσω λίγες λέξεις. Δεν μου επιτρέπεται όμως. Είμαι εδώ απλά για να παρακολουθώ. Δεν νομίζω ότι είναι ικανός να αντέξει την παρουσία μου. Τον συμπαθώ όμως. Μερικές φορές με καταλαβαίνει. Νομίζει δηλαδή. Με νιώθει σαν ένα εξωτερικό μάτι. Πόσο γελασμένος είναι. Προσπαθεί να μου δώσει ανθρώπινη υπόσταση. Να με περιορίσει στα δεσμά του. Θα συνεχίσω να τον παρακολουθώ και ας γνωρίζω το μέλλον του. Θα είμαι εκεί σε όλες τις μάχες που θα δώσει. Θα τον δω να χάνει και να κερδίζει. Έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά του. Μαζί θα τον περπατήσουμε..