Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

AFRAID TO SHOOT STRANGERS

Και κάπου εδώ μπορούμε να συζητήσουμε για την μαγεία της τέχνης. Ένα τραγούδι γράμμενο για την φρίκη του πολέμου και τα συναισθημάτα του πολεμιστή που πρέπει να σκοτώσει συνανθρώπους του. Δεν θα μπορούσε να είναι όμως πιο επίκαιρο σε αυτές τις μέρες που ζούμε. Αυτή είναι η δύναμη της μουσικής, της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου των τεχνών γενικά. Να είναι διαχρονικές και να μην περιορίζονται σε στενά πλαίσια. Το άκουγα στο ραδιόφωνο ενώ παράλληλα η τηλεόραση έδειχνε πλάνα από τις πορείες και τις καταστροφές. Δεν θέλω να πάρω θέση. Ο καθένας έχει εκφράσει τις διαφορετικές του απόψεις. Από τον αστυνομικό που ήταν σε άμυνα, από τον αγανακτισμένο κόσμο που δεν ανέχεται άλλο την κατάσταση, από τους εμπόρους που έχασαν την περιουσία τους, από τους συναδέλφους του που δεν ασχολούνται με τις υλικές ζημιές από την στιγμή που χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή.

Καθένας έχει τα δίκια του. Όσοι διαβάζουν το blog μου(εσείς οι δυο) πάνω κάτω γνωρίζουν τις απόψεις μου. Εμένα πάλι μου ήρθε στο μυαλό μια ρομαντική έως ουτοπική σκέψη. Αν ο αστυνομικός είχε ακούσει ποτέ αυτό το τραγούδι, αν ένιωθε τους στίχους στο πετσί του, αν είχε αφεθεί στις κιθαριστικές μελωδίες θα είχε πυροβολήσει το παιδί; Μήπως θα το σκεφτόταν πολύ πριν τραβήξει το πιστόλι; Γιατί να μην μπορούμε να γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι βιώνοντας την τέχνη; Γιατί να μην σεβόμαστε τους γύρω μας όσο διαφορετικοί και αν είναι;
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

2 σχόλια:

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)