W.

Τελευταίο δημιούργημα του Όλιβερ Στόουν. Συνεχίζει να κάνει ταινίες για Αμερικάνους πολιτικούς. Για τον Κέννεντυ έφτιαξε ένα αριστούργημα για τον Μπους τον νεώτερο μια χλιαρή. Μπορεί να χρησιμοποιεί μια απλή λογική. Όσο πιο σπουδαίος ο πρόεδρος τόσο πιο καλή πρέπει να είναι και η ταινία. Ανάλογα μεγέθη. Ο Κέννεντυ από την μια είναι ένας από τους ανθρώπους που κατέχουν μια θέση στην ιστορία. Ο Μπους πάλι όχι. Αυτός έχει ταυτιστεί με τον ηλίθιο πρόεδρο που δεν μπορεί να διοικήσει περίπτερο. Δεν διάλεξε και την καλύτερη δυνατή πρωσοπικότητα για να αναλύσει ο Στόουν. Πιθανότατα κάποιοι να νόμιζαν ότι θα ήταν επιεικής γιατί ο πρώην πρόεδρος είναι ακόμα εν ζωή και θα φοβόταν τα αντίποινα. Οι προηγούμενες δουλειές του πάλι δείχνουν ακριβώς το αντιθέτο. Προσπαθεί και τα καταφέρνει αρκετά καλά να είναι πιστός στα ιστορικά γεγονότα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε αυτό το εγχείρημα του.

Όσοι περίμεναν επιείκια μάλλον έπεσαν λάθος. Η αυστηρότητα και η σκληρή κριτική κυριαρχούν. Ο Μάικλ Μουρ στα δικά του ντοκιμανταίρ δεν ήταν τόσο καυστικός. Τι έχει να μας πει η ταινία; Ότι ο Τζορτζ Μπους από μικρός ήταν ένα κακομαθημένο και αφελές παιδάκι. Δεν λογάριαζε τις συνέπειες των πράξεων του, πέρασε μερικά βράδια στο κρατητήριο, αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού. Τις αποφάσεις τις έπαιρνε πάντα εν θερμώ χωρίς να σκεφτεί και πολύ. Πολλά πλάνα του είναι ιδιαίτερα αποκρουστικά προσπαθώντας να περάσουν την εικόνα ενός άξεστου χωριάτη. Ίσως εδώ υπάρχει ένα λάθος από σκηνοθετικής πλευράς. Δεν θα έπρεπε να τονιστούν με τόσο προκλητικό τρόπο.

Ο αιώνιος καημός του W ήταν η σύγκριση με τον πατέρα του. Τον καταδίωκε σε ολόκληρη την ζωή του. Θα έπρεπε να συνεχίσει το μεγάλο όνομα των γονιών του. Αυτόν όμως δεν τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ένας τύπος ήταν που ήθελα να ασχοληθεί με το μπέηζμπολ και να τρέχει καθημερινά τα τρία του μίλια. Όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική, με μια χαζή δικαιολογία σαν πρόφαση, οι γονείς του δεν τον στήριξαν. Δεν του έδειξαν εμπιστοσύνη. Έπρεπε συνεχώς να παλεύει για να αποδείξει σε όλους ότι μπορεί να τα καταφέρει, να ανταπεξέλθει στην πίεση που του ασκούσαν.

Στο τελευταίο μέλος της η ταινία γίνεται σαν εκείνες τις παλιές του Στόουν. Χρησιμοποιει πραγματικές εικόνες συνδυάζοντας ντοκιμανταιρ με κινηματογράφο επικεντρώνοντας στην πολιτική σκηνή. Τι βλέπουμε εδώ; Ότι στα συμβούλια ο Μπους δεν έχει κανένα λόγο, ότι οι συνεργάτες του είναι αυτοί που αποφασίζουν τα πάντα και ότι οι πόλεμοι γίνονται για το πετρέλαιο. Όταν ένας σκηνοθέτης ξοδεύει δύο ώρες για να μας πει αυτό τότε απλά είναι εκτός τόπου και χρόνου. Σε μια πορεία του Κ.ΚΕ να πήγαινε θα τα μάθαινε όλα.

Τι μένει όμως στο τέλος; Η ιστορία ενός ανθρώπου που γεννήθηκε σε λάθος οικογένεια. Η ιστορία ενός ανθρώπου που ήταν μόνιμα σε λάθος θέση την λάθος στιγμή. Κάποιου ο οποίος μάταια προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι κάποιος που ποτέ δεν υπήρξε. Κυνηγημένος από όλους και από όλα ποτέ δεν κατόρθωσε να επιτύχει τον στόχο του. Αν τον αντιμετώπιζε παραπάνω σαν τραγική φιγούρα και λιγότερο σαν άπληστο παιδί θα παρουσίαζε πιο πολύ ενδιαφέρον. Αν δεν ήταν τόσο ασύνδετη θα ήταν σίγουρα καλύτερη. Δεν λειτουργεί όμως έτσι. Περνάνε δυο ώρες χωρίς να λέει κάτι καινούριο, κάτι άγνωστο. Όπως είπα και στην αρχή, είναι απλά μια χλιαρή ταινία.