Όχι οποιαδήποτε τραγούδια αλλά μια συγκεκριμένη κατηγορία στην οποία ήθελα καιρό να αναφερθώ. Θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω υπερεκτιμημένα αλλά αυτή λέξη δεν τα περιγράφει πλήρως. Πρόκειται για τραγούδια που δεν μου αρέσουν, μου τη σπάνε απίστευτα, δεν τα έχω ακούσει ποτέ ολόκληρα αλλά ντρεπόμουν να το πω παραέξω για να μην μου έρθουν ντομάτες και λοιπά πρόχειρα αντικείμενα. Από εδώ δεν κινδυνεύω, ελπίζω τουλάχιστον, και έτσι βρήκα το απαιτούμενο θάρρος. Ας ξεκινήσω από το λιγότερο επικίνδυνο και ας περιοριστώ σε μετρημένες επιλογές.
Ελαφρώς υποτονικό, λιγάκι βαριεστήμενο με κάπως άνευρη ερμηνεία από τον Bono. Δεν κατάλαβα πότε το σάλο που δημιουργήσε μέχρι που έπεσε στην αντίληψη μου η εκτέλεση από τον Johnny Cash και το τραγούδι κέρδισε μια θέση στην ιστορία. Πάμε στη δεύτερη επιλογή και ο φόβος αυξάνεται.
Το απόλυτο ερωτικό τραγούδι για πολλούς το απόλυτο ξενέρωμα για εμένα. Κλαψιάρικη κιθάρα, κλαμμένη φωνή κάπως έτσι θα ακούγονταν ο Πάριος και ο Πλούταρχος αν ήταν κουλτουριάρηδες. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες κάνουν λάθη.
Τρίτο και τελευταίο και ελπίζω πως ορισμένοι ήδη θα με σιχτίρισαν και δεν θα έφτασαν μέχρι εδώ. Ο ύμνος, το άσμα, το τραγούδι που δεν το βαριέσαι ποτέ ακόμα και αν το ακούσεις χιλιάδες φορές. Δεν έχει κάτι υπερβολικά άσχημα που να με αποτρέπει όπως κάνουν τα πρηγούμενα δύο. Ανάθεμα αν έχω ακούσει ποτέ περισσότερο από ενάμιση λεπτό. Δεν μου είπε ποτέ τίποτα παρά τις αμέτρητες φορές που αποπειράθηκα να το ακούσω. Ήδη νιώθω τη φάτσα μου σαν τοματοπολτό.
Ελαφρώς υποτονικό, λιγάκι βαριεστήμενο με κάπως άνευρη ερμηνεία από τον Bono. Δεν κατάλαβα πότε το σάλο που δημιουργήσε μέχρι που έπεσε στην αντίληψη μου η εκτέλεση από τον Johnny Cash και το τραγούδι κέρδισε μια θέση στην ιστορία. Πάμε στη δεύτερη επιλογή και ο φόβος αυξάνεται.
Το απόλυτο ερωτικό τραγούδι για πολλούς το απόλυτο ξενέρωμα για εμένα. Κλαψιάρικη κιθάρα, κλαμμένη φωνή κάπως έτσι θα ακούγονταν ο Πάριος και ο Πλούταρχος αν ήταν κουλτουριάρηδες. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες κάνουν λάθη.
Τρίτο και τελευταίο και ελπίζω πως ορισμένοι ήδη θα με σιχτίρισαν και δεν θα έφτασαν μέχρι εδώ. Ο ύμνος, το άσμα, το τραγούδι που δεν το βαριέσαι ποτέ ακόμα και αν το ακούσεις χιλιάδες φορές. Δεν έχει κάτι υπερβολικά άσχημα που να με αποτρέπει όπως κάνουν τα πρηγούμενα δύο. Ανάθεμα αν έχω ακούσει ποτέ περισσότερο από ενάμιση λεπτό. Δεν μου είπε ποτέ τίποτα παρά τις αμέτρητες φορές που αποπειράθηκα να το ακούσω. Ήδη νιώθω τη φάτσα μου σαν τοματοπολτό.
Κάποιος έπρεπε να ξεκινήσει τον ντοματοπόλεμο... αφού έγινε η αρχή και συμφωνώ 3 στα 3 λέω κι ένα ακόμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήMaster of Puppets -για moshpit σοφάτισμα
Οου. Εδω να ομολογησω οτι δεν εχω ακουσει ποτε το Stairway to Heaven, εκτος απο ενα μερος του σολο εντελως λαθραια σε ενα τηλεοπτικο ντοκυμαντερ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινως, I feel ya.
Mia ntomata gia to Stairway :P
ΑπάντησηΔιαγραφήGia ta alla omws se xeirokrotw.
Έχω πολλά να προσθέσω στη λίστα σου. Παρόλο που μου αρέσει το wish you were here κυρίως για την ευφυή εισαγωγή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πολύ η ιδέα σου για αφιέρωμα σε τραγούδια που δε χωνεύεις. Θα τολμούσα να σε ρωτήσω αν μου επιτρέπεις να το κάνω κι εγώ στο blog μου αναφέροντας βέβαια ότι η ιδέα είναι δική σου.
Είναι καλό να εξακολουθούν να υπάρχουν τόσο ευγενικοί άνθρωποι. Φυσικά και μπορείς να κάνεις παρόμοια ανάρτηση και ανυπομονώ να τη διαβάσω. Φυσικά και να μην με αναφέρεις δεν θα ενοχληθώ γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα και σίγουρα όλο και κάποιος θα έχει κάνει ανάλογη ανάρτηση στο παρελθόν. Πράξε όπως επιθυμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ. Δεν έχει σημασία αν το έχει κάνει κάποιος στο παρελθόν, εγώ την ιδέα την πήρα από σένα και θα σε αναφέρω. Τα λέμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή