Για τη Λάρα....

Για τη Λαλούκα, για το ομορφότερο σκυλί του κόσμου, για τα 12 χρόνια που ήταν μαζί μας... Ναι για αυτό αξίζει να βγάλεις έξω κάποια από τα συναισθήματά σου, να αποκαλύψεις λίγο από τον εαυτό σου. Για εκείνες τις στιγμές που με κοιτούσε μέσα στα μάτια και έβλεπα το είδωλο μου να καθρεφτίζεται στα δικά της και σκεφτόμουν τους Εραστές του Αρκτικού Κύκλου και τον Ότο στα μάτια της. Για τότε που έφευγα στο στρατό και κάθε πρωί τη χάιδευα λέγοντας πότε θα σε ξαναδώ γιατί ήξερα πως ήταν το γούρι μου και θα την έβλεπα σύντομα. Για τότε που γυρνούσα με άδεια και μόλις με έβλεπε από το μπαλκόνι έκλαιγε και έτρεχε σαν τρελή να με υποδεχτεί. Γιατί με έκανε να ξεπεράσω τη φοβία μου για τα σκυλιά και να αναθεωρήσω όλες τις απόψεις μου για τα ζώα. Κάποτε βλέπεις πίστευα πως τα ζώα δεν έχουν ψυχή. Τώρα θεωρώ πως είναι τα μοναδικά όντα που η ψυχή τους παραμένει ατόφια. Μπουμπουνίζει και αστράφτει έξω. Δεν είναι εδώ μαζί μας να κρυφτεί στα πιο παράξενα μέρη, δεν θα καθίσουμε μαζί της για να νιώθει ασφάλεια. Μακάρι όλα τα αδέσποτα σκυλιά του κόσμου να έχουν την τύχη της. Να βρουν αμέσως μια οικογένεια που θα τα φροντίσει και θα τα θεωρήσει ισάξια μέλη της. Γεια σου κουκλίτσα, θα μας λείψεις...