21 χρόνια μετά

Σήμερα συμπληρώνονται 21 χρόνια. Δεν την λες και ιστορική μέρα. Σίγουρα πάντως θα έπρεπε να της είχε δωθεί μεγαλύτερη σημασία και αξία. 17 Μαρτίου 1988 και αυτοκτονεί ο Νικόλας Άσιμος στην τρίτη και φαρμακερή του απόπειρα. Γράφω για αυτόν στο blog και ήδη νιώθω την μαγκούρα του να με χτυπάει αλύπητα στην πλάτη. Το είχε πει και ο ίδιος. Δεν ήθελα κανείς να εκμεταλλευτεί το όνομα του ακόμα και μετά τον θανατό του. Δεν τα πήγαινε καλά με τις χαρές και τα πανηγύρια του. Τουλάχιστον έχω το άλλοθι ότι δεν θα έχω κέρδος από αυτή την αναφορά. Ούτε οικονομικό, ούτε καλλιτεχνικό. Δεν αποσκοπώ καν να κερδίσω ένα δύο καλά σχόλια. Θέλω απλά να πω δυο λόγια για έναν άνθρωπο που τα τραγούδια του αποτέλεσαν την καλύτερη παρέα σε πολλές στιγμές της ζωής μου.

Καμιά φορά απορώ πως θα αντιδρούσε ακούγοντας πχ στο fame story να τραγουδάνε τον Μπαγάσα και να τον αποκαλεί η Στεφανίδου έναν θρύλο της μουσικής. Αυτή μάλλον θα πέθαινε από τις μαγκουριές. Περίεργη ζωή περίεργη προσωπικότητα. Όπως συνηθίζεται δεν είχε και την καλύτερη αντιμετώπιση όσο ήταν ζωντανός. Μετά τον θανατό του χιλιάδες κόσμου σιγοτραγούδησε τα δημιουργήματά του χωρίς καν να ξέρει το όνομα του. Η εκμετάλλευση που λέγαμε παραπάνω πήρε σάρκα και οστά. Συνεχίζει να επηρεάζει διαφορετικά τον κόσμο. Από τα παιδάκια που γράφουν στο θρανίο τους ''πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ'' μέχρι εκείνους που μέσα από τα τραγούδια του ονειρεύονται επαναστάσεις και κατακτήσεις.

Πλεον κυκλοφορούν δίσκοι του. Από το φάνάρι του Διογένη, μέχρι την βιομηχανία του πεζοδρομίου και τις παράνομες κασσέτες που μοίραζε εδώ και εκεί. Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής και να γυρίσω δίσκο, θα'ρθει όμως καιρός που και εσύ θε να πειστείς, πως έτσι δεν την βρίσκω. Πόσο δίκιο είχε όταν έγραφε αυτόν τον στίχο. Κατάφερε να μείνει αληθινός. Άνθρωπος. Αναζήτησε τους κροκανθρώπους σαν ένας σύγχρονος Διογένης. Φαίνεται είχε προτίμησε στον κυνικό φιλόσοφο και την στάση ζωής του. Ίσως για αυτό του έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Γυρνούσε γύρω από ένα άγαλμα και τον ρωτούσαν οι περαστικοί τι ακριβώς κάνει. Έδωσε μια απάντηση που θα την ζήλευε και ο Διογένης:Όλοι κάνετε κύκλους γύρω από κάτι αλλά δεν το έχετε καταλάβει. Εγώ το ξέρω και κάποια στιγμή θα βρω το κέντρο.

Τα τραγούδια του πολλά. Άλλα ρομαντικά, άλλα αντιδραστικά, άλλα με μπινελίκια, άλλα ημιτελή. Blues, rock n roll, λαικά, μπαλάντες με όλα πειραματίστηκε. Καταπιάστηκε και με το θέατρο αλλά ποτέ δεν αφοσιώθηκε σε κάτι συγκεκριμένο. Ανήσυχο πνεύμα. Το ίντερνετ πλέον είναι γεμάτο με δικό του υλικό. Από τα βιβλία μέχρι τα τραγούδια. Όποιος θέλει μπορεί να εισέλθει στον μαγικό του κόσμο. Μάκαρι να κρατήθει το όνομα του ανεξίτηλο στην ιστορία. Αν και είναι σχεδόν βέβαιο. Ίσως θα ήταν καλύτερο και για τον ίδιο να τον θυμούνται μονάχα όσοι θα ήθελε. Αυτό ναι, μπορώ να το ευχηθώ.