Σ.Θ.Ε ΤΜΗΜΑ ΦΥΣΙΚΟ part2

Να'μαι και πάλι εδώ επιστρέφοντας στο αγαπημένο μου θέμα. Ήδη κάποιοι από εσάς θα γνωρίζετε την απέχθεια μου για τις συνέχειες που δεν έχουν κανένα άλλο λόγο δημιουργίας παρά μόνο την εμπορική επιτυχία και το οικονομικό κέρδος. Στην δική μου περίπτωση βέβαια δεν ισχύει τίποτα από τα δυο, γιατί όπως είναι λογικό δεν θα βρεθεί ποτέ κανένας να χρηματοδοτήσει τις αερολογίες μου. Είπα λοιπόν να ξεπουλήσω τα πιστεύω μου για ακόμα μια φορά, μου έχει γίνει συνήθεια πλέον, και να υπακούσω στην λαική απαίτηση. Δύο ολόκληρα άτομα μου ζήτησαν να γράψω και το δεύτερο μέρος και δεν μπόρεσα να αρνηθώ. Παραδέχομαι μπροστά σε όλους ότι στα θέματα της σχολής έχω μια υποτυπώδη έμπνευση. Και να μην θέλω να την σκέφτομαι, όλο και περνάει από το μυαλό μου. Συνεχίζοντας με παρόμοιο τρόπο με το πρώτο κείμενο θα σας αποδείξω ότι η σχολή μας είναι ακριβώς ίδια με τον κόσμο που περιγράφει ο Φραντζ Κάφκα στο βιβλίο του Η Δίκη.

Κεντρικό πρόσωπο στο βιβλίο ο Γιόζεφ Κ. Επίτηδες δεν έχει επώνυμο για να μπορούμε όλοι μας να ταυτιστούμε μαζί του ευκολότερα. Τραπεζικός υπάλληλος, ήσυχος που ένα ωραίο πρωί ξυπνάει και βλέπει αστυνομικούς στο σπίτι του. Αρχίζουν να του λένε κάτι περίεργα. Κατηγορείται για κάποιο έγκλημα που δεν το γνωρίζουν και θεωρείται φυλακισμένος. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι θα κλειστεί σε κάποια φυλακή αλλά θα συνεχίσει την φυσιολογική του ζωή. Τι να κάνει ο άνθρωπος αρχίζει και γελάει. Δεν μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά και εννοείται ότι δεν ξέρει τι τον περιμένει. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σε εμάς όταν είμαστε πρωτοετείς φοιτητές. Πάμε να παρακολουθήσουμε Γενική Φυσική 1 και ακούμε τα ωραία σχόλια του καθηγητή: Είστε παντελώς άσχετοι, θα έπρεπε να ντρέπεστε για αυτό που είστε, απορώ πως περάσατε, όλοι θα πάρετε μηδέν. Νομίζουμε ότι κάνει χιούμορ και το παίρνουμε στην πλάκα. Που να φανταστούμε την συνέχεια. Ο Γιοζεφ Κ προσπάθησε να αντιμετωπίσει με λογική την ''σύλληψη'' του. Απευθυνόμενος στους αστυνομικούς τόνισε ότι παρόλο που δεν είναι και ο καλύτερος γνώστης της νομοθεσίας δεν έχει ξανακούσει κάποιο παρόμοιο περιστατικό. Η απαθής απάντηση του αστυνομικού ήταν η εξής:Κοίτα θράσος, δεν γνωρίζει καλά τον νομό μιλάει και από πάνω. Κάπου εδώ χάνεται λίγο η μπάλα. Παρόμοιο συναίσθημα; Πας να ρωτήσεις έναν καθηγητή γιατί σου έκοψε ένα ολόκληρο θέμα. Η απάντηση απλή και ειλικρινής: δεν δέχομαι άσκηση που έχει λυθεί με τρόπο που σας διδάχθηκε στο λύκειο. Απαντάς και εσύ λογικά σκεπτομένος ότι αφού δεν μας ζητήσατε να την λύσουμε με συγκεκριμένο τρόπο έχουμε το δικαίωμα επιλογής. Αν θέλατε να δείτε αν γνωρίζουμε κάποιον συγκεκριμένο τρόπο θα μπορούσατε να βάλετε ένα διαφορετικό θέμα. Η απάντηση; ΟΧΙ, δεν δέχομαι τέτοιες λύσεις.Ακόμα ένα παρόμοιο περιστατικό; Η θεική απάντηση ότι το γραπτό σου διορθώνεται από τρια διαφορετικά άτομα και κάπου μέσα στο ταξίδι που κάνει καμιά φορά χάνεται. Αφού λοιπόν χάθηκε δεν μπορεί να βαθμολογηθεί. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις όταν μαδάς μια μαργαρίτα πλέον δεν ψιθυρίζεις με αγαπά, δεν με αγαπά αλλά να τον δείρω ή να τον δείρω; Μην το αφήσουμε και στην τύχη, πρέπει να τις φάει.

Την έκφραση καφκική ατμόσφαιρα θα την έχετε ξανακούσει. Αν δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Ανοίξτε και κανένα βιβλίο ρε αγράμματοι. Αλλά άντε θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με ένα παράδειγμα. Μπαίνεις στο μικρό ασανσέρ της σχολής και πας στον τέταρτο όροφο. Δεν υπάρχει μια στοιχειωμένη αισθητική; Μια ωραία και άνετη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα; Δεν βλέπεις κάτι μεταξύ ερείπιου και κτιρίου; Ποια είναι τα φυσικά επακόλουθα; Μια δυσκολία στην αναπνοή, ένα σφίξιμο στο στομάχι, η σταδιακή απώλεια διάθεσης για κάτι καλό. Ίσως το πιο τέλειο παράδειγμα αναπαράστασης της καφκικής ατμόσφαιρας στον πλανήτη μας.

Πάμε και στον σουρεαλισμό, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γραφής του Κάφκα. Τέτοια στην σχολή μας υπάρχουν εκατοντάδες. Ας εστιάσω σε δύο που μου έκαναν εντύπωση. Ένα πολύ ενδιαφέρον μάθημα έχει τον τίτλο διαφορικές εξισώσεις. Εξεταζόμαστε σε τέσσερα ισοδύναμα θέματα. Μόνο που ισχύει κάτι που ξεφεύγει από την λογική μου. Αν γράψεις μόνο δύο θέματα ολόσωστα και τίποτα απολύτως από τα υπόλοιπα δεν περνάς. Προσπαθώντας να το αποτυπώσω με μαθηματική εξίσωση κατέληξα σε αυτήν 2.5+2.5=4. Μήπως τελικά ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν; Μπα ούτε εκεί αλλάζουν τα στοιχειωδή μαθηματικά. Το αποκορύφωμα του σουρεαλισμού είναι η παρακολούθηση του μαθήματος Γραμμική Άλγεβρα σε έναν συγκεκριμένο καθηγήτη(ονόματα δεν γράφω μην πετύχω κανένα κολλημένο σαν την Σαρρή. Όχι τίποτα άλλο αλλά δεν έχω και τα χρήματα του Λαζόπουλου).Φανταστείτε μια τάξη που επικρατεί χειρότερος πανικός από τις γενικές συνελεύσεις και έναν κακόμοιρο φοιτητή να προσπαθεί να παρακολουθήσει. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν μια παρέα από κοπέλες διαβάζουν φωναχτά το έγκυρο περιοδικό Cosmopolitan και συζητάνε για το ποιες ανταύγεις θα φωτίζουν καλύτερα το μαλλί. Βλέπεις απέξω από την αίθουσα διάφορους τυχαίους περιστατικούς να ρίχνουν ματιές μέσα και να παίρνουν το βλέμμα απορίας και ενώ νομίζεις ότι δεν μπορείς να δεις κάτι χειρότερο ακόυς στο βάθος τον καθηγητή να διδάσκει ότι τέσσερα επί πέντε ίσον είκοσι τρία μείον εφτά μας κάνει δέκα οχτώ. Ωχ ωχ ωχ ήδη άρχισα να ζαλίζομαι.

Πλησιάζοντας στο τέλος δεν θα μπορούσα να παραλείψω το αίσθημα ενοχής. Όπως εκείνο που νιώθεις όταν έχεις την μάνα σου να σου λέει ότι ένας μακρινός ξάδερφος ορκίζεται, ένα άλλο παιδί πέρασε όλα τα μαθηματά του ενώ εσύ δεν μπαίνεις καν στον κόπο να διαβάσεις. Ταυτίζεσαι ακόμα περισσότερο με τον Γιοζεφ Κ στο τέλος. Ο συγκεκριμένος νιώθει απαίσια όταν άγνωστοι τον πλησιάζουν γνωρίζοντας το όνομα του. Έτσι νιώθεις και εσύ όταν γνωρίζεις κάποιον και σε ρωτάει σε ποιο έτος είσαι. Η απάντηση έκτο, έβδομο κάθε φορά βγαίνει όλο και πιο δύσκολα από τα χείλη. Μετά από όλα αυτά δεν έχεις να κάνεις κάτι άλλο παρά να σταθείς μπροστά στην σχολή σου, να την κοιτάξεις και να σκεφτείς: σαν το σκυλί. Μόνο που δεν εννοείς την ντροπή που εξακολουθεί να ζει μετά από εσένα, αλλά τα χαμένα σου νιάτα.

Υ.Γ Επίτηδες άφησα το κείμενο μισοτελειωμένο για να μπορέσω και εγώ σαν τον Κάφκα να ζητήσω από κάποιον γνωστό μου να το κάψει.