Eξασκούμαι στην αποτυχία

Ένας άνθρωπος τα παλιά τα χρόνια είχε γονατίσει μπροστά από ένα άγαλμα θεού στο κέντρο της πόλης και έκανε προσευχές μεγαλόφωνα. Ζητούσε από το Θεό οτιδήποτε μπορούσε να φανταστεί κανείς με μεγάλο πάθος και ζήλο. Οι περαστικοί τον κοιτούσαν παραξενεμένοι και προσπερνούσαν αδιάφορα. Μόνο ένας βρήκε το θάρρος να τον ρωτήσει τι ακριβώς κάνει και πήρε την πληρωμένη απάντηση ''εξασκούμαι στην αποτυχία''


Σήμερα που λέτε κατευθύνθηκα στη διεύθυνση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που βρίσκεται στον ίδιο δρόμο με τα μπουρδέλα της πόλης. Έπρεπε να κάνω την αίτηση ώστε να έχω ελπίδες να με προσλάβουν είτε σαν αναπληρωτή είτε σαν ωρομίσθιο καθηγητή. Άργησαν φέτος να βγάλουν την προκύρηξη συνεπώς δεν υπήρχαν πολλοί χώροι διάθεσιμοι για να γίνει η δουλειά και μας στοιβάξαν όλους μαζί σε ένα γραφείο. Άκουγα ιστορίες για ανθρώπους που πήγαιναν από τις έξι το πρωί και έφευγαν δύο το μεσημέρι αλλά λέω μπούφοι είναι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Θα πάω σε άλλο γραφείο και θα τελειώσω τσάκα τσάκα.

Φάε τη φρίκη και επίσημα πλέον όταν μαθαίνεις πως όντως δεν υπάρχουν πολλές παραπάνω επιλογές. Μια επιπλέον για την ακρίβεια στη Σταυρούπολη. Μπα θα πάω στη διεύθυνση λέω γιατί μπορεί να το δω σαν μπουρδελότσαρκα και να το απολαύσω. Έξι παρά έφτασα και πήρα το νούμερο 46. Υπάρχουν και πιο άρρωστοι από εμένα. Καπού εκεί σκάει και ένα πρεζάκι με τις κάλτσες του και έχουμε τον συνταρακτικό διάλογο
Πρεζάκι:Τι περιμένουν όλοι αυτοί εδώ;
Argram:Δεν ξέρω
Πρεζάκι:Δεν ξέρεις ε;
Argram:Κάτι αιτήσεις άκουσα
Πρεζάκι:Αιτήσεις; Δεν τις σταμάτησαν αυτές;
Αrgram: Μάλλον λέω
Και εκεί το πρεζάκι αποχωρεί για να ζητήσει τσιγάρο με ύφος που σαφέστατα έδειχνε την απέχθεια της και τη λύπη συνάμα για όλους εκείνους τους τρελούς που βρίσκοταν εκεί χωρίς λόγο.

Μπαίνω μέσα με τα πολλά όπου η υπάλληλος μου λέει με αυστηρό και βλοσυρό ύφος πως τις αιτήσεις πρέπει να τις συμπληρώνω με μπλε ή μαύρο στυλό και όχι με πράσινο. Με ρώτησε ειρωνικά αν το έχω ξανακούσει. Τις απάντησα πως δεν θα την καταθέσω πουθενά για αυτό την έγραψα πρόχειρα. Μου έκοψε τον αέρα λέγοντας μου πως από τη στιγμή που είναι επίσημο χαρτί(που το εκτύπωσα από το ίντερνετ) πρέπει να είναι με μπλε. Ζήτησα συγγνώμη, υποσχέθηκα πως δεν θα το ξανακάνω και είδα στα μάτια της την ικανοποίηση που με ξεφτίλισε αλλά και ένα πόνο επειδή τελικά δεν καυγαδίσαμε.

Στις δεκά τελικά ξεμπέρδεψα επειδή τους έκοψε να ανοίξουν τέσσερις ακόμα θέσεις εργασίας. Δεν με πήρε και πολύ. Τέσσερις μόλις ώρες έμεινα. Η πλάκα είναι πως δεν έχω καμιά ελπίδα να με καλέσουν να εργαστώ. Όμως ήμουν εκεί. Ψιλοταλαιπωρήθηκα. Για ποιό λόγο; Ίσως επειδή επηρεάζομαι πολύ από τις ιστορίες που ακούω