Blogovision:Bραβεία Α΄ αντρικού ρόλου

Πλησιάζουμε ολοταχώς στη μέρα ανάδειξης της καλύτερης ταινίας της χρονιάς. Βέβαια αν παρακολουθούμε τις επιλογές καθενός blogger δεν θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προβλέψουμε και τις τελικές του επιλογές αλλά μικρό το κακό. Ερμηνευτικά βραβεία σήμερα για τους άντρες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους που ξεχώρισαν και για προσωπικούς λόγους δηλώνω πως ο Viggo Mortensen ήταν με διαφορά ο καλύτερος και δεν το έβαλα μέσα στη δεκάδα γιατί ήταν εκτός συναγωνισμού. Καλά μην παίρνετε και πολύ στα σοβαρά την παραπάνω πρόταση απλά δεν θέλω να χάσω τη διαφήμιση στον republic το πιο ξενέρωτο και δήθεν σταθμό της πόλης. Είπα και την κακία της μέρας, σταματώ να χρονοτριβώ και ξεκινάω




10. James Cosmo (Donkeys): Σήκωσε στις πλάτες του ερμηνευτικά όλο το βάρος μιας από τις πιο συναισθηματικές ταινίες της χρονιάς και αντεπεξήλθε άριστα. Ήταν η αρχή, η μέση και το τέλος κάθε δυνατής στιγμής και εκείνο το πονεμένο βλέμμα δεν ξεχνιέται εύκολα.

9. James Franco (127 Hours): Σχεδόν σόλο προσπάθεια που αδικείται σε μεγάλο βαθμό από το σενάριο. Στις δραματικές σκηνές ήταν άριστος κρίμα που σε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας έδειξε τις ικανότητες του σαν show man που δεν ήταν σχετικές με την κατάσταση που βρισκόταν. Τώρα θα μου πεις δεν φταίει αυτός απλά έκανε αυτά που του ζήτησαν και τα έκανε καλά. Μπορεί να έχεις και δίκιο.

8. Jeff Bridges (True Grit): Πάντα μας απασχολεί με τις ερμηνείες και φέτος έφτασε πολύ κοντά στο χρυσό αγαλματίδιο. Είναι από τους ανθρώπους που απλώς το έχουν μέσα τους. Η χάρη, η κίνηση, το στυλ όλα πάνω του είναι άφθονα δοσμένα. Συγχαρητήρια.

7. Colin Firth (The king's speech):Τα Όσκαρ δεν είναι τα πιο αξιόπιστα βραβεία αυτό δεν σημαίνει όμως πως τα κερδίζουν πάντα άσχετοι. Ο Firth ήταν απίστευτα καλός σε έναν ομολογουμένως απαιτητικό ρόλο. Δεν έμεινε μόνο στα φωνητικά προβλήματα αλλά συμμετείχε με όλο του το κορμί και το πάθος.

6. Leonardo DiCaprio (Inception): Το πιτσιρίκι που κάποτε ήταν ικανό μόνο να γίνει αφίσα στα κοριτσίστικα δωμάτια έχει δείξει για τα καλά τα δόντια του. Στον Πληροφοριοδότη ήταν ο καλύτερος ανάμεσα σε πολύ μεγάλα ονόματα. Στο Inception ο ρόλος του είναι απαιτητικός και δύσκολος και όμως τα βγάζει πέρα χωρίς καν να ιδρώσει. Θα δείξει πολλά ακόμα.

5. Jesse Eisenberg (The Social Network): Δείχνω τα δόντια μου σαν τα σκυλιά όταν θυμάμαι την ερμηνεία του. Κωλοαχώνευτε, γελοίε, καριόλη, τσόγλανε, φιλοτομαριστή, μπάσταρδε. Με τσατίζει ο τύπος και πολύ μάλιστα. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Παρά ήταν καλός σε αυτό που έπρεπε να υποδυθεί

4. Casey Affleck (The Killer Inside me): Να και η μισοριξιά. Φου να τον κάνεις τον έχεις στείλει στον απέναντι τοίχο να γίνει χαλκομανία. Αυτός λες δεν μπορεί να σκοτώσει μύγα. Τι κάνει η μια πιθαμή άνθρωπος; Παίρνει το πιο εριστικό βλέμμα, μένει εξαιρετικά απαθής και χυμάει με απίστευτη ορμή και δεν σου αφήνει περιθώριο αντίδρασης. Περιφέρεται με τόσο αυτάρεσκη σιγουριά ακόμα και μερικές στιγμές πριν το τέλος που έχει χάσει το παιχνίδι που βγαίνει πάντα νικητής

3. Mark Womack (Route Irish): Ναι ναι. Κάποιοι από εσάς θα απορήσατε πως και δεν αναφέρθηκα ακόμα στην ταινία. Τι να κάνουμε μόνο ψηλές θέσεις τις αρμόζουν. Νεύρο, νεύρο και πάλι νεύρο. Τόση ένταση μέσα του που δεν μπορεί να εκτονωθεί. Φωνάζει, τσιρίζει, κραυγάζει και δεν γίνεται ποτέ γραφικός. Απρόβλεπτος, τυφλωμένος οδηγείται στην άνευ όρων παράδοση στο μίσος. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ

2. Ryan Gosling (Blue Valentine): Έναν ηθοποιό δεν τον κρίνεις μόνο από τις ερμηνείες του αλλά και από τις επιλογές του. Οι ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει ο Gosling είναι ιδιαίτερες και διαφορετικές. Εδώ αφήνει τους ευαίσθητους χαρακτήρες και δείχνει μια διαφορετική πτυχή του ταλέντου του πιο σκοτεινή σε μερικά σημεία πιο πολύπλευρη γενικά. Συνεχίζω να τον λατρεύω.

1. Ryan Reynolds (Buried): Μόνος του. Ολομόναχος. Άντε και με καμία φωνή να ακούγεται. Δεν το έχω ξαναδεί. Μπορεί και να είμαι άσχετος. Δεν βαρέθηκα καμιά στιγμή. Τον ένιωσα, τον λυπήθηκα, στεναχωρέθηκα για αυτόν. Απλά κορυφαίος.