Exam

Ξέρετε πόσο κουραστικό είναι να ψάχνεις κρυμμένα διαμαντάκια στους αφιλόξενους χώρους του videoclub; Όχι είναι η απάντηση γιατί θεωρείτε τέτοιους χώρους είδος προς εξαφάνιση εκτός εποχής και σπατάλη χρημάτων. Ας πούμε το γνωστό κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να την ακούσω κιόλας. Η οδύσσεια με την Εξέταση Μέχρι Θανάτου στην πομπωδέστατη και για ακόμα μια φορά άτυχη μετάφραση ξεκίνησε πριν περίπου δεκαπέντε μέρες όταν διάβασα την υπόθεση και σκέφτηκα ότι πρόκειται για ένα καλό θριλεράκι που θα σκοτώσει ευχάριστα την ώρα. Νοικιασμένη για κακή μου τύχη και έτσι παρέμεινε για κάμποσο καιρό ακόμα. Ρώτησα αν ξεχάστηκε το καρτελάκι αλλά η απάντηση που πήρα ήταν πως όχι αλλά τη νοικιάζει πολύς κόσμος επειδή είναι καλή. Την επόμενη τη βρήκα ξενοίκιαστη και δεν ήξερα αν έπρεπε να θεωρήσα τον εαυτό μου τυχερό ή να παραδεχτώ επιτέλους πως οι υπάλληλοι του μαγαζιού γίνονται υπερβολικοί ορισμένες φορές.

Η υπόθεση του λειτουργεί σαν διαφημιστικό σποτάκι για τη γραμμή του ΟΤΕ καθώς αναφέρεται σε μία ερώτηση που έχει μόλις μία απάντηση και πρέπει να την ανακαλύψουν σε ογδόντα λεπτά οχτώ διαγωνιζόμενοι για να κερδίσουν μια και μοναδική θέση σε μεγάλη εταιρεία. Παλεύουν για να λύσουν μια και καλή το πρόβλημα της επιβίωσης οι άνθρωποι για αυτό κλείνονται σε ένα δωμάτιο ακούνε προσεκτικά τις οδηγίες του συντονιστή και είναι πλέον έτοιμοι να δώσουν την πιο πειστική απάντηση. Τι κάνεις όμως όταν η κόλλα είναι λευκή; Τι απάντηση να δώσεις σε μια ερώτηση που δεν υπάρχει; Δεν έχουν άλλη επιλογή απο τα να μιμηθούν εμένα και τον τρόπο που γράφω στο blog δηλαδή να αυτοσχεδιάσουν.

Άγνωστοι ηθοποιοί, άγνωστος σκηνοθέτης και μια καλή ιδέα για σεναριακή αφήγηση που αφήνει υποσχέσεις. Αξίζει να αναφερθώ σε αυτήν γιατί έχει τα φόντα να λάμψει στους λεγόμενους cult κύκλους όπως έκανε ακριβώς και το πρότυπο της, το Cube. Δεν ξέρετε ποιος είναι ο εν λόγω κύβος; Λυπάμαι για αυτό σας δίνω το link και μερικά σχόλια για να μάθετε. Το σωτήριο έτος 1997 είχε παρουσιαστεί μια ταινία που έκανε θραύση μετέπειτα στις ενοικιάσεις και αφορούσε 7 εντελώς αγνώστους μεταξύ τους που βρέθηκαν ανεξήγητα κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο και με κύριο όπλο τους τα μαθηματικά προσπάθησαν να βγουν από την παγίδα. Ο σκηνοθέτης Vincenzo Natali πρόσφατα σκηνοθέτησε το όχι και τόσο πετυχημένο αλλά και απομακρυσμένο από τους underground χώρους Splice και το καλύτερο αντίδοτο βρέθηκε στο Exam.

Υστερεί στο κομμάτι της αγωνίας και του άγχους γιατί ο θεατής δεν έχει να αντιμετωπίσει το απόλυτο άγνωστο που του δημιουργεί φοβίες αλλά έχει πάρει μια έστω γενική ιδέα για την εξέλιξη. Επιτυγχάνει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον εξαιτίας της λογικής, ευρηματικής και συμβαδιζόμενης με την επιστήμονικη αλήθεια αφήγηση. Παρεπιπτόντως και το Cube(μα πρώτος αριθμός το 6;) και πολύ περισσότερο το Splice από τον όρο επιστημονική φαντασία αγνόησαν επιδεικτικά την πρώτη λέξη και επικεντρώθηκαν στη δεύτερη. Οι αντιδράσεις των συμμετέχοντων στηρίζονται σε στέρεες βάσεις και οδηγούν αρμονικά το σενάριο να οδηγηθεί στην ολοκλήρωσή του. Κάθε χαρακτήρας εννοείται πως κρύβει και μια αμαρτωλή ιστορία πίσω του και οι συγκρούσεις δεν θα αργήσουν να έρθουν κρατώντας όμως μεγαλύτερο(όχι πολύ ευτυχώς) κομμάτι της υπόθεσης από όσο τους ανήκει.

Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα λειτουργεί ικανοποιητικά, η έμφαση στις λεπτομέρειες αναγκάζει το θεατή να μείνει κολλημένος στην οθόνη του και να απολαμβάνει τις ανατροπές που δεν ξεπερνάνε την υπερβολή. Το ολίγον διδακτικό κλείσιμο δεν είναι ταιριαστό με τις σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν στο μυαλό αλλά δεν παύει να είναι αξιόλογο και κύριως να παραμένει σχετικό με όσα είδαμε προηγουμένως. Είναι μια από τις πιο αναλάφρες επιλογές που αξίζει τον κόπο και θυμίζει παλιές εποχές. Πιθανότατα δεν θα βρει μια θέση στην ιστορία λόγω της έλλειψως πρωτοτυπίας σε πολλά σημεία αλλά τι μας νοιάζει; Δεν θα βλέπουμε και συνέχεια αριστουργήματα. Καλή θέαση λοιπόν.