Είχε ακούσει πως αν ξέρεις πραγματικά τι θέλεις από τη ζωή σου είναι θέμα χρόνου να το επιτύχεις και στην πραγματικότητα. Πολλές εκδοχές της παραπάνω σύνοψης είχαν φτάσει στα αυτιά του άλλες φιλοσοφημένες, μερικές τις χαρακτηρίζει με επιείκεια αφελείς, οι περισσότερες όμως περιείχαν μια ουτοπική διάθεση και του προκαλούσαν μελαγχολία και θλίψη ταυτόχρονα. Μελαγχολία,γλυκιά για την ακρίβεια, επειδή φανταζόταν πως δεν θα μπορούσε ποτέ να βιώσει ο ίδιος μια τόσο χαρούμενη κατάσταση και θλίψη επειδή ο πληθυσμός που βασιζόταν σε ονειροπολήσεις και ψευδείς αναφορές στην καθημερινότητά του αυξανόταν διαρκώς. Τα μάτια αποτελούν τον καθρέφτη της ψυχής και αν κοιτάξεις βαθιά μέσα στα δικά του θα διακρίνεις το χαλαρό δισταγμό για την ανάδυση της καλά κρυμμένης ελπίδας από τα μέγιστα βάθη που μπορεί κανείς να φανταστεί. Θα δεις έναν διαφορετικό, γαλήνιο κόσμο και θα βυθιστείς στη βελούδινη, αέναη, χαοτική σιγή που θα σε τρομάξει αρχικά και στο τέλος θα σε απωθήσει. Θα δεις τη λύπη για την αναπόφευκτη φθορά κάθε έμβιου όντος, τη φρίκη κάθε πονεμένου πολλαπλασιασμένη με τη μέγιστη δυνατή ποσότητα, θα δεις... Ακόμα και αν κατορθώσεις να τον προσεγγίσεις και να συνειδητοποιήσεις τι κρύβεται πίσω από τις μεταμφιεσμένες χαριτωμένες εκφράσεις του προσώπου του θα είσαι άραγε σε θέση να τον κατανοήσεις, να τον αισθανθείς, να του πεις λίγες απλές αληθινές κουβέντες μέσα από την καρδιά σου που θα του αλλάξουν τη ζωή;Για τα δικά του ανθρώπινα δεδομένα έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κατέγραψα την πρώτη μου αναφορά βασιζόμενος σε ένα καθημερινό περιστατικό. Οι αλλαγές πάνω του είναι πολλές αλλά το βλέμμα του συνεχίζει να παραμένει αναλλοίωτο με την πάροδο του χρόνου. Είναι πιο ώριμος, πιο προετοιμασμένος για τις εκάστοτε δυσκολίες δυστυχώς όμως είναι και μεγαλύτερος ηλικιακά και εύχεται ολόψυχα να είχε τις τωρινές γνώσεις στο παρελθόν που τις χρειάστηκε. Βέβαια ξέρει κατά βαθός πως οποιαδήποτε μορφή γνώσης δεν θα τον απέτρεπε από τα λάθη που διέπραξε αλλά θα τον έριχνε στα πιο βαθιά πηγάδια της αυτοκριτικής. Επαληθεύω συνεχώς μέσα από τη ζωή του την πρόβλεψη μου πως οι δαίμονες που τον ταλαιπωρούσαν παλιότερα όχι απλά θα έπαυαν να υφίστανται αλλά θα πολλαπλασιάζονταν. Οι παιδικές του ανησυχίες είναι πλέον μια αθώα ανάμνηση που του προκαλούν χαμόγελα ανεμελιάς και δεν ντρέπεται να τις συζητήσει διότι τις απολαμβάνει και έχει συμφιλιωθεί μαζί τους. Μπορεί να υπέπεσε σε πράξεις που τον ντρόπιασαν, τον βασάνισαν αλλά δεν τις απαρνείται επειδή τις έχει ανάγκη, τις χρειάζεται γιατί είναι απλά ένα κομμάτι του εγώ του. Η αρμονική συμβίωση με τις εικόνες του παρελθόντος δεν κατάφεραν να τον οδηγήσουν σε μια βελτιωμένη και ευτυχισμένη εκδοχή της ζωής του. Παρόλο που έγινε περισσότερο κοινωνικός γνωρίζοντας πιο πολλούς ανθρώπους, εκφράζοντας σε μεγάλο βαθμό τις ενδότερες σκέψεις του, ανοίγοντας την καρδιά του χωρίς φόβο τελικά πέτυχε να κλειστεί στον εαυτό, να απομονωθεί από τον περίγυρο του. Επιχείρησε να βγάλει προς τα έξω εκείνα τα στοιχεία που υπέθεσε πως θα ήταν αρωγοί στην ατέρμονη προσπάθεια του για τη διατήρηση της ευτυχίας και αντί για αυτό κατάφερε να δώσει ζωή στα στοιχεία που μισεί πάνω του.
Όταν ήταν σταθερός στις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις του αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να γίνει συγκαταβατικός και προσαρμοστικός στις σχέσεις με τους συνανθρώπους του. Ίσως αν διαφοροποιούσε τη συμπεριφορά του θα ήταν ανοιχτός σε νέους ορίζοντες που θα του έδιναν εκείνη την εύθυμη νότα που τόσο απεγνωσμένα έψαχνε. Όταν το επιχειρούσε τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά γιατί αμφιταλαντεύοταν ανάμεσα σε δύο ρόλους που διαγράφοταν στο κινηματογραφικό πανί της ζωής και σε δύο προσωπικότητες που έδιναν ανελέητη μάχη για την επιβίωση. Πίστευε πως οι άνθρωποι δεν άλλαζαν στο πέρασμα του χρόνου απλά οι καταστάσεις τους διαφοροποιούσαν σε ορισμένους τομείς. Μήπως όμως κάθε στιγμή της ζωής του δεν ήταν τίποτα άλλο από τους ρόλους που υποδυόταν; Τον τρομάζει η ανίχνευση της αληθινής του υπόστασης αλλά δεν μπορεί να την αποφύγει. Έχει παγιδευτεί στους νοσηρούς διαδρόμους του μυαλού και έχει κλείσει ερμητικά όλες τις εισόδους αποκλείοντας κάθε ενδεχόμενη πιθανή βοήθεια. Δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική αντίδραση από τη στιγμή που βίωσε στο πετσί του την προδοσία, την αχαριστία και την ασέβεια. Ανοίχτηκε καθιστώντας τη ψυχή του ευάλωτη σε κάθε λογής κακοπροαίρετα σχόλια από σιχάματα που αυτοαποκαλούνται άνθρωποι. Χρησιμοποιούσε τον χαρακτηρισμό αυτόν σε περιόδους που η οργή του ήταν μεγάλη. Ανοίχτηκε και το μετανιώσε αποτυγχάνοντας να κυριαρχήσει στη διαγραφόμενη ευτυχία που πάντα ονειρεύοταν.
Γνωρίζει καλά τι πρέπει να κάνει για να γλιτώσει από τη δυσάρεστη θέση που μόνος του εισήλθε. Έχει συνειδητοποιήσει το πρόβλημα, ανακάλυψε τη ρίζα του και θέλει να διαφύγει το συντομότερο δυνατόν και με τις λιγότερες απώλειες. Η αμφιβολία εμφανίζεται σποραδικά κυρίως επειδή έχει ξανανιώσει την ίδια σιγουριά στο παρελθόν και οδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Δεν με εκπλήσσει η στάση του αφού αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του και θα συνεχίσει να τον συντροφεύει μέχρι τα τελευταία δευτερόλεπτα της ύπαρξης του. Τα όνειρα είναι αθάνατα, η εικόνα του μέλλοντος που θέλει να ζήσει είναι ολότελα καθαρή μπροστά του έχει δηλαδή όλα τα εχέγγυα να την ζωντανέψει. Δεν είναι πάντα δυνατό να μπεις στον παράδεισο ακόμα και αν τον ζωγράφισες χρησιμοποιώντας τα δικά σου χρώματα. Βλέπεις δεν πιστεύει σε ουτοπίες παρόλο που τις θεωρεί απαραίτητες για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Δεν αρκεί η θέληση για να κινηθεί ένα βουνό. Η πίστη είναι εκείνη που θα το πραγματοποιήσει αλλά αυτή έχει χαθεί εδώ και καιρό. Ο φόβος για μια καινούρια αρχή τον έχει κυριεύσει, νιώθει αδύναμος να την πραγματοποιήσει, τρέμει στην ιδέα των επιπτώσεων που θα υπάρξουν στη ζωή του. Αν κλειστείς σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για μεγάλο χρονικό διάστημα σίγουρα θα εκτιμήσεις την αξία του φωτός αλλά θα έχεις το κουράγιο να αντέξεις στις κακουχίες ή απλά θα υποκύψεις στις αδυναμίες σου; Δεν ήταν σίγουρος για τα όρια του.
Ίσως να νιώθεις άβολα, δυσάρεστα, να λυπήθηκες τον καλό μου φίλο ίσως ακόμα να ανησύχησες για το μέλλον του. Υπάρχει βεβαίως η περίπτωση να τον θεωρείς δειλό και πως έχει μια απίστευτη ικανότητα να πνίγεται σε ένα κουτάλι νερό. Δεν επιτρέπεται να πω την άποψη μου καθώς βρίσκομαι εδώ απλά για να τον παρατηρώ όχι για να τον κρίνω. Μπορώ όμως να να πράξω διαφορετικά και να αναφερθώ σε κάποια πράγματα περισσότερο. Βλέπεις τον παρακολουθώ ανελλιπώς, τον γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον σε αυτό τον κόσμο έχω διαβάσει όλες τις σκέψεις του γνωρίζω τους λόγους που τον οδήγησαν σε κάθε επιλογή του. Δεν ανησυχώ για τη θλιμμένη και απαισιόδοξη του ματιά, για τις αντιφατικές του σκέψεις και για τη διαρκή αλληλοαναίρεση την επιθυμιών του. Εκείνο που με φοβίζει είναι η κρυφή ελπίδα η διάθεση για καλοσύνη και για πνευματική αφύπνιση που έχουν δώσει τη θέση τους στη σιωπηλή αποδοχή της μοίρας και στον συμβιβασμό πέρα από κάθε όριο. Η χαμένη ελπίδα θα τον οδηγήσει σε δύσβατα και επίπονα μονοπάτια. Με τρομάζει η άνευ όρων υποταγή στη βελούδινη σιγή που είναι τόσο τρομακτική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου