Hannibal Rising

Σκηνοθεσία: Peter Webber

Βασισμένο σε διήγημα του Thomas Harris

Πρωταγωνιστούν: Gaspard Ulliel, Dominic West, Li Gong, Kevin McKidd, Richard Brake, Rhys Ifans

Είδος: Horror, Thriller

Έτος παραγωγής: 2007

Κανιβαλισμός ο. -> Ανθρωποφαγία μτφρ. η απανθρωπιά, η βαρβαρότητα. Σύμφωνα λοιπόν με την ετυμολογία της λέξης πρόκειται για το πιο αποτρόπαιο και απεχθές έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η σκέψη και μόνο ότι κάποιος άνθρωπος γεύεται την σάρκα ή τα ζωτικά όργανα ενός άλλου ανθρώπου προκαλεί ανατριχίλα και ένα αίσθημα αποστροφής. Όποιος δηλώνει ότι έχει μείνει ατάραχος στο άκουσμα μιας πραγματικής ιστορίας κανιβαλισμού το μόνο που έχει να κάνει είναι να κατευθυνθεί προς τον πιο κοντινό καθρέφτη, να εξετάσει καλά το είδωλο του από πάνω μέχρι κάτω και να αρχίσει αμέσως την αυτοκριτική του. Επιπλέον σε αρκετές περιπτώσεις σύγχρονων κανιβάλων και όταν αυτοί συλλαμβάνονται τοποθετούνται άμεσα στην απομόνωση για να μην μπορούν να έρχονται σε επαφή με τους υπόλοιπους συγκρατούμενους τους. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα που δείχνουν σε μεγάλο βαθμό τη βιαιότητα και τη φρικαλεότητα της πράξης αυτής αλλά και την απολύτως αρνητική αντιμετώπιση της από το ευρύ κοινό. Στην πλειονότητα των ανθρώπων οι λέξεις συμπαθητικός κανίβαλος φαίνονται να έχουν άκρως αντίθετη σημασία και να μην μπορούν να συνδυαστούν η μία δίπλα στην άλλη. Ο χώρος της τέχνης όμως παρουσιάζει σημαντικές διαφοροποιήσεις συγκριτικά με την καθημερινότητα μας. Συγκεκριμένα στον χώρο του κινηματογράφου η έννοια συμπαθητικός κανίβαλος όχι απλά υφίσταται αλλά έχει προσωποποιηθεί κιόλας. Το όνομα αυτού: Hannibal Lecter

Ο Hannibal Lecter αποτελεί δημιούργημα της φαντασίας του Αμερικάνου συγγραφέα Thomas Harris και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα βιβλία Red dragon, Silence of the Lambs. Πρόκειται για έναν ψυχίατρο αναγνωρισμένης αξίας και φήμης που φυλακίστηκε λόγω των κανιβαλικών του διαθέσεων. Στα δύο προαναφερθέντα βιβλία θα βοηθήσει δύο ειδικούς πράκτορες του F.B.I να λύσουν το μυστήριο δύο κατά συρροή δολοφόνων, οι οποίοι στο παρελθόν υπήρξαν ασθενείς του. Στο τρίτο βιβλίο της σειράς με τίτλο Hannibal ο Dr. Lecter δραπετεύει από την φυλακή υψίστης ασφαλείας που ήταν κρατούμενος και έρχεται αντιμέτωπος με τις εκδικητικές τάσεις του μοναδικού θύματος που κατάφερε να επιζήσει από τις δολοφονικές του επιθέσεις. Τα παραπάνω βιβλία έχουν μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη από τρεις διαφορετικούς σκηνοθέτες( Jonathan Demme, Ridley Scott και Brett Ratner αντίστοιχα). Ο Hannibal Lecter διαφέρει από οποιονδήποτε άλλο ψυχοπαθή δολοφόνο και το γεγονός αυτό τον καθιστά συμπαθή στους φαν του κινηματογράφου. Είναι άνθρωπος με υψηλό δείκτη ευφυΐας, με αμέτρητες γνώσεις πάνω στην τέχνη, κομψός, ήρεμος, ατάραχος, λάτρης του ακριβού φαγητού και των καλών κρασιών. Η εμφάνιση και η συμπεριφορά του δεν προϊδεάζουν σε καμιά περίπτωση για έναν νοητικά διαταραγμένο άνθρωπο. Η αντίθεση ανάμεσα στον άνθρωπο υπεράνω υποψίας και τον αδίστακτο και αμετανόητο δολοφόνο κάνει τον Hannibal Lecter ξεχωριστό

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ταινίες που αφορούν την ζωή του Dr. Lecter δεν ακολούθησαν την σειρά των βιβλίων. Στον κινηματογράφο παρακολουθήσαμε πρώτα το Silence of the Lambs(1991), μετά το Hannibal(2001) και τέλος το Red Dragon(2002). Για το Silence of the Lambs τα σχόλια περιττεύουν γιατί το έχει ήδη κρίνει η ιστορία, το Red Dragon αποτελεί ένα πάρα πολύ καλό δείγμα γραφής ενώ το Hannibal φαίνεται να υστερεί αρκετά στην σύγκριση με τις δύο προηγούμενες ταινίες. Είχα την εντύπωση ότι με αυτή την τριλογία το κεφάλαιο Hannibal Lecter έκλεισε οριστικά για τον κινηματογράφο. Για ακόμα μια φορά βέβαια διαψεύστηκα όταν έσκασε σαν βόμβα η είδηση για μια νέα ταινία με τίτλο: Hannibal Rising. Ο τίτλος της ταινίας καθιστά προφανές ότι η ταινία θα αφορά τα πρώτα χρόνια ζωής του Hannibal και την τελική διαμόρφωση της προσωπικότητας του. Ομολογώ ότι αυτή η ιδέα με ξένισε πολύ. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να δω ένα παιδάκι σαν όλα τα υπόλοιπα, που επειδή το κακοποιούσαν οι γονείς του και είχε δύσκολα παιδικά χρόνια κατέληξε να γίνει αδίστακτος δολοφόνος. Κακά τα ψέματα, Hannibal δεν γίνεσαι, γεννιέσαι. Η πρώτη, μικρή, απογοήτευση ήρθε με το ξεκίνημα της ταινίας που μας τοποθετεί στην Λιθουανία του 1944 δηλαδή την εποχή που διαδραματιζόταν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος. Η οικογένεια Lecter κατευθύνεται σε ένα απόμακρο σπίτι στην εξοχή για να είναι μακριά από τις πολεμικές συρράξεις. Όμως σε μια μάχη μεταξύ Γερμανικών και Ρωσικών στρατευμάτων οι γονείς του μικρού Hannibal σκοτώνονται. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει το τραγικό αυτό γεγονός η κατάσταση χειροτερεύει. Το σπίτι όπου διαμένει μαζί με την αδερφή του Misa καταλαμβάνεται από λιποτάκτες. Όταν θα μείνουν παγιδευμένοι μέσα στο σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα και μην έχοντας καμιά ελπίδα διαφυγής τους μένει μια επιλογή μόνο για να επιζήσουν, φάνε ένα από τα δύο παιδιά. Τελικά επιλέγουν την Misa. Οι τραγικές αυτές εικόνες θα σημαδέψουν την ψυχοσύνθεση του Hannibal και θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλες στην μνήμη του. Δυστυχώς δηλαδή για εμένα ο Hannibal δεν γεννήθηκε έτσι, αλλά τον ανάγκασαν να γίνει. Μικρό το κακό πάμε παρακάτω.

Στην συνέχεια μεταφερόμαστε οχτώ χρόνια μπροστά και βλέπουμε τον Hannibal να είναι κλεισμένος σε ένα ορφανοτροφείο. Σε αυτό το σημείο η ταινία θα αρχίσει να επιταχύνει με πολύ γρήγορους ρυθμούς και σε σύντομο χρονικό διάστημα παρακολουθούμε την κάκιστη μεταχείριση που υφίσταται ο Hannibal, τον τρόπο που δραπετεύει και το ταξίδι του στην Γαλλία για να συναντήσει την μοναδική συγγενή του που βρίσκεται στην ζωή, την γυναίκα του θείου του, Lady Murasaki. Ο Hannibal συνεχίζει να βλέπει εφιάλτες με την μικρή του αδερφή και προσπαθεί με κάθε τρόπο να θυμηθεί τα ονόματα και τα πρόσωπα των ανθρώπων που του άλλαξαν ριζικά την ζωή. Μετά την πρώτη του δολοφονία θα ανακριθεί από τον Επιθεωρητή Popil, ειδικού σε εγκλήματα πολέμου, που προσπαθεί να εξιχνιάσει το στυγερό έγκλημα. Στο επόμενο μέρος της ταινίας ο ρυθμός θα πέσει τόσο πολύ που θα οδηγήσει στην απώλεια του ενδιαφέροντος από πλευράς των θεατών. Ο Hannibal είναι πλέον φοιτητής ιατρικής και έχει αρχίσει να σχεδιάζει την εκδίκηση του για τον θάνατο της Misa. Με μεγάλη δόση τύχης, τέτοια τύχη εύχομαι ολόψυχα να έχετε όλοι στην ζωή σας, μαθαίνει το όνομα και την τοποθεσία που βρίσκεται ένας από τους δολοφόνους της αδερφής του. Ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα της εκδίκησης έχει ήδη μπει. Στην συνέχεια με σαδιστικούς τρόπους θα αλιεύσει πληροφορίες που θα τον οδηγήσουν στην συμπλήρωση και των υπόλοιπων κρίκων της αλυσίδας. Δυστυχώς όμως για αυτόν οι εχθροί του πληροφορούνται την παρουσία του και σχεδιάζουν την αντεπίθεση τους. Τι θα γίνει άραγε; Θα σκοτώσουν αυτοί τον Hannibal ή ο Hannibal αυτούς; Το ερώτημα είναι σχετικά δύσκολο να απαντηθεί. Με τον ρυθμό πολυβόλου που γυρίζονται οι ταινίες είναι πιθανόν να δούμε σύντομα στις οθόνες μας το Hannibal V: The Illusion όπου θα πληροφορηθούμε ότι η Clarice Starling έχει την τάση να βλέπει νεκρούς ανθρώπους. Ποιος ξέρει. Πάντως όχι εγώ

Το κυριότερο και πιο σημαντικό πρόβλημα της ταινίας είναι ο σκηνοθέτης της, ο οποίος δεν μπορεί να την κρατήσει σε ισορροπία. Στο ξεκίνημα θα μας παρουσιάσει αρκετά από τα στοιχεία που ήταν γνώριμα από τις προυπάρχουσες ταινίες. Δηλαδή μας δείχνει ένα Hannibal σκληρό, αυστηρό, λιγομίλητο, δίνει έμφαση στα λεκτικά παιχνίδια με τα οποία φέρνει σε δύσκολη θέση τον Επιθεωρητή Popil και εστιάζει στο γεγονός ότι κατά την διάρκεια του τεστ αλήθειας ο Hannibal δεν αντιδρά σε καμία ερώτηση τονίζοντας την απόλυτη ηρεμία του. Οι τόνοι στην αρχή της ταινίας μπορεί να είναι ήπιοι αλλά στην ατμόσφαιρα υπάρχει ένας έντονος ηλεκτρισμός που μας προετοιμάζει για την μεγάλη έκρηξη. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή δεν έρχεται τελικά

επειδή ο σκηνοθέτης χάνει τον έλεγχο. Πρώτα από όλα αναγκάζει τον Gaspard Ulliel να ερμηνεύσει υπερβολικά(κυρίως στις εκφράσεις του προσώπου του) και επικίνδυνα επιτηδευμένα τον ρόλο του με αποτέλεσμα να χάνει ο Hannibal την φινέτσα, το ταπεραμέντο και την ταυτότητα του και να μετατρέπεται σε έναν οποιονδήποτε τιμωρό εκδικητή. Αφού ο Peter Webber κατάφερε να ισοπεδώσει τον μύθο του Hannibal Lecter είναι άξιος της μοίρας του. Τα λάθη του όμως δεν σταματάνε εδώ. Η σκηνοθεσία του με επιείκεια χαρακτηρίζεται φλύαρη. Η προσπάθεια του να δημιουργήσει φόβο στον θεατή γίνεται κυρίως με την επιτηδευμένη ερμηνεία του Gaspard Ulliel και με την χρήση βίαιων σκηνών που όμως είναι χιλιοπαιγμένες και καθόλου σοκαριστικές. Οι σκηνές καταδίωξης από την άλλη είναι τόσο μεγάλες σε διάρκεια που πιο πολύ κουράζουν τον θεατή παρά του δημιουργούν αγωνία. Η αποτυχία του Webber στην δημιουργία ατμόσφαιρας είναι παταγώδης. Το μεγάλο του φάουλ όμως είναι ένα. Είναι δυνατόν να παρουσιάζει ένα μικρό κοριτσάκι που πέφτει θύμα κανιβαλισμού και να μην σπαράζει η καρδιά μου; Να μην μου καταστρέψει την ψυχολογία; Τα συχνά επαναλαμβανόμενα flashback σχετικά με την Misa οδηγούν σε ένα μελό που ταιριάζει περισσότερο σε ιστορία αγάπης. Πιστεύω ότι είχε την δυνατότητα να συγκινήσει ουσιαστικότερα τον θεατή αν είχε ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την τριάδα Hannibal, Lady Murasaki, Popil και τις επιπτώσεις του πολέμου σε αυτήν. Δυστυχώς το συγκεκριμένο ζήτημα τον απασχόλησε ελάχιστα. Συνοψίζοντας όλα τα προηγούμενα νομίζω ότι ο Webber προσπαθεί με το ζόρι να προκαλέσει μια την συγκίνηση μας μια τον φόβο μας και αποτυγχάνει πανηγυρικά. Μάλλον πρόκειται για μια λανθασμένη επιλογή σκηνοθέτη

Τελικά τώρα που το σκέφτομαι ο τίτλος της ταινίας θα έπρεπε να ήταν Hannibal Falling. Με μεγάλη δόση υπερβολής μπορώ να πω ότι μετά την ταινία το παρατσούκλι Hannibal the Cannibal έγινε Hannibal the Carnival. Δεν θα ήθελα να είμαι τόσο αυστηρός αλλά δυστυχώς η ταινία δεν μου επιτρέπει κάτι διαφορετικό. Κάτω του μετρίου

Υ.Γ Μια μικρή επισήμανση είναι ότι η πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο χαρακτήρας του Hannibal Lecter στην μεγάλη οθόνη ήταν το 1986 στην ταινία του Michael Mann, Manhunter. Η ταινία δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό. Για την ιστορία είναι βασισμένη στο βιβλίο Red Dragon και τον ρόλο του Hannibal ερμηνεύει ο Brian Cox(Zodiac, Match Point, Troy)

Y.Γ 2. Είναι πιο πολύ ποικίλης ύλης και έχει θέση μόνο εδώ. Έτσι δεν είναι;