Blogovision: Όσκαρ σκηνοθεσίας

Να και η πιο δύσκολη κατηγορία. Έντονος συναγωνισμός, μεγάλα ονόματα του χώρου που δεν μας ικανοποίησαν πλήρως και δικαίως έμειναν εκτός δεκάδας, καινούριοι δημιουργοί που παρουσίασαν εξαιρετικές προτάσεις. Επιπλέον είναι σπουδαία κατηγορία γιατί σε γενικές γραμμές ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με την πιο ενδιαφέρουσα κατηγορία καλύτερη ταινία της χρονιάς. Η σκηνοθεσία κρίνει την επιτυχία της ταινίας σε μεγάλο βαθμό. Τέρμα η φλυαρία ξεκινάμε αμέσως.

10.Darren Aronofsky (Black Swan): Σίγουρα θα έχει τις περισσότερες πρωτιές και πιθανότατα θα είναι ο μεγάλος νικητής. Είναι από τους σπουδαιότερους σκηνοθετές της γενιάς μας και ξέρει να κάνει θαύματα. Γιατί τόσο χαμηλά λοιπόν; Γιατί έχει αρχίσει και επαναλαμβάνεται και η πορεία του μετά το Fountain είναι φθίνουσα. Μελανιασμένα χέρια που έγιναν χαρακιές στο δέρμα και μετά τραυματισμοί στην πλάτη, ίδιο ακριβώς φινάλε για τις τελευταίες του δημιουργίες. Κρίμα. Έχει πολλές παραπάνω δυνατότητες. Η ανακύκλωση σώζει το περιβάλλον όχι τον κινηματογράφο

9. Γιάννης Οικονομίδης (Μαχαιροβγάλτης): Ένας από τους καλύτερους σύγχρονους δημιουργούς της χώρας μας(έλα και οι Κύπριοι δικά μας παιδιά είναι) που βρίσκεται στην καλύτερη του στιγμή και παρουσιάζεται πολύ πιο ώριμος και ουσιαστικός. Από τα πρώτα πλάνα της επαρχίας που μυρίζουν λιγνίτη και κάρβουνο, μέχρι τη σωστή και απολύτως ρεαλιστική διαχείριση των ηρώων του συγκλονίζει. Το μοναδικό έγχρωμο πλάνο της ταινίας θα το ζήλευε πολύς κόσμος. Άς συνεχίσει έτσι και θα έχουμε πολλά ακόμη να συζητήσουμε

8. Sean Byrne (The Loved Ones): Θα έχω κουράσει πολύ κόσμο με τη μοναδική ταινία που κέρδισε θέση στη δεκάδα και στις τρεις κατηγορίες (νομίζω δηλαδή) αλλά έμεινα και εγώ το ίδιο έκπληκτος όταν την είδα. Είναι αποκάλυψη διότι περιμένεις να δεις κάτι συνηθισμένο και τελικά βλέπεις κάτι που σε καθηλώνει. Η αδυναμία της είναι το τυποποιημένο σενάριο. Η σκηνοθεσία όμως το εκτινάσει. Χωρίς αιματηρές υπερβολές και αποφεύγοντας την περιττή ένταση έχει τον τρόπο της να σε κερδίσει με κάθε πλάνο. Εύγε.

7. Ethan & Joel Coen (True Grit): Δεν ήταν η καλύτερη τους δημιουργία αλλά η πιο εξευγενισμένη εκδοχή του No country for old men δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη. Με στοιχεία road movie συνοδεύομενα από πανέμορφα τοπία, με αλληθοφανείς σκηνές δράσεις, με ουσιαστικό καταμερισμό συναισθημάτων και αντιλήψεων κερδίζουν επάξια μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους.

6. Srdjan Spasojevic (A Serbian Film): Είναι εμετική, σιχαμερή, προκλητική, διαστροφική, ελεεινή, τη βλέπεις και θέλεις να ξεράσεις, ντρέπεσαι που υπάρχουν τέτοια παρανοικά μυαλά, ανατριχιάζεις, αναρωτιέσαι τον λόγο ύπαρξης τέτοιων ταινιών. Όλα αυτά υποσυνείδητα σε οδηγούν να εκμηδενίσεις την ταινία παραλείποντας πως σκηνοθετικά και μόνο είναι δημιουργία που αξίζει της προσοχής. Έχουμε δει και χειρότερα ντεμπούτα που τα θεωρήσαμε υποσχόμενα. Δεν νομίζω να το ψηφίσει κανείς άλλος για λόγους καθαρής συνείδησης. Το ξαναλέω δεν εγκρίνω όσα διαδραματίστηκαν στην οθόνη μου αλλά παραδέχομαι πως σαν εικόνες και μόνο ήταν συγκλονιστικές. Τρομάζω στην ιδέα του τι μπορεί να κάνει στο επόμενο του βήμα ο σκηνοθέτης.

5. Morag McKinnon (Donkeys): Από τη Σκωτία προερχόμενη και άξια συνεχίστρια της τριλογίας που ξεκίνησε με το Red Road. Κατόρθωσε να κρατήσει το ίδιο ψηλά τον πήχυ, τόλμησε να τον τοποθετήσει μερικά εκατοστά πιο ψηλά, δεν δίστασε να κάνει το άλμα και να τον περάσει χωρίς δυσκολία. Δώστε το πιο δυνατό χειροκρότημα για μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες της χρονιάς και ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο απομακρυσμένο από τις συμβάσεις και τις εύκολες επιλογές. Εξαίσιο.

4. Christopher Nolan (Inception): Στη δικιά μου συνείδηση έχει κερδίσει στο νήμα τον Aronofsky για την ανάδειξη του καλύτερου νέου σκηνοθέτη. Μπορεί να μην έχει τη φινέτσα, το εκλεπτυσμένο γούστο που έχει ο ανταγωνιστής του αλλά δεν έχει διστάσει ποτέ στους πειραματισμούς και κάθε νέα του δημιουργία τον πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Είναι άξιος συγχαρητηρίων γιατί δεν μένει μόνο στα ντάπα ντούπα και τις εκρήξεις αλλά ξέρει να βάζει και τις κατάλληλες δόσεις μυαλού. Ο κόσμος του Inception που επινόησε ο ίδιος είναι συμμετρικά πανέμορφος, επικίνδυνος και δυσνόητος. Αν δεν είχε σκληρό ανταγωνισμό θα ήταν ακόμα πιο ψηλά.

3. Thomas Vinterberg (Submarino): Η συγκλονιστική επιστροφή ενός ανθρώπου που το ταλέντο ρέει άφθονο από τα μπατζάκια του. Επιστρέφει περισσότερο ανανεωμένος, με φρέσκιες ιδέες χωρίς να ξεπουλήσει τα ιδανικά και τα κινηματογραφικά πιστεύω του. Χρησιμοποιεί νέες μεθόδους που εξυπηρετούν απίστευτα τον τρόπο αφήγησης και τους σκοπούς του. Μαύρη καταχνιά, ψυχολογία στα τάρταρα. Ακόμα και εκείνη η μικρή, μικρή, ελπίδα που δίνει δένει τέλεια αφού φωτίζει όλη την αίθουσα και τις καρδιές των θεατών.

2. Ken Loach (Route Irish): Πριν γράψω πήρα μια βαθιά ανάσα. Σκέφτομαι την ταινία και θεωρώ πως τα λόγια χάνουν την αξία τους. Για ποιο πλάνο να μιλήσω; Ποια συναισθηματική έξαρση να σχολιάσω; Πως στο διάολο γίνεται να μεταμορφωθεί ένα τυπικό σενάριο εκδίκησης σε πανδαισία ονείρων και συναισθημάτων; Πως στο διάολο γίνεται να ανατριχιάζω μόνο που ακούω τις λέξεις Route Irish; Θα τα ξαναπούμε αναλυτικά για αυτό το αριστούργημα.

1. Apichatpong Weerasethakul (Uncle Boonmee who can recall his past lives): Ο χαριτωμένος δικαιωματικά στην κορυφή. Δεν θα πω ψέματα. Όταν έβλεπα την ταινία αφαιρέθηκα για αρκετή ώρα, σκέφτηκα μια γκόμενα που χαμούρευα στο παρελθόν, ίσως να με πήρε και λίγο ο ύπνος. Δεν είναι του στυλ μου ο άνθρωπος. Επίσης προτιμώ να διαβάζω Stephen King από Νίτσε. Αν με ρωτήσεις όμως ποιον από τους δύο θεωρώ καλύτερο θα απαντήσω χωρίς σκέψη το Νίτσε. Ο φίλος μας ο Τζο μεγαλούργησε. Κάθε του πλάνο ήταν και μια διαφορετική ιδέα, ένας καινούριος κόσμος. Δημιούργησε τέχνη και αυτός είναι ο σκοπός του κινηματογράφου. Εικαστικά ήταν ανώτερος όλων των προαναφερθέντων και ας μην είναι του γούστου μου.

Σαν να έχω τύψεις που άφησα έξω το Never Let me Go... Ακολουθούν τα σενάρια τη Δευτέρα.