Buried

Δεν έχει καιρό που κυκλοφόρησε στα Videoclubs και αρχικά είχα δισταγμούς στο αν θα το επέλεγα για ενοικίαση. Το απέφυγα μια, το απέφυγα δύο στο τέλος λέω τι στο διάολο τόσες και τόσες χιλιοδιαφημισμένες πατάτες έχω δει ας προσθέσω μια ακόμα στο ενεργητικό μου. Κάποιος Αμερικάνος που τον κρατάνε όμηρο οι κακοί Ιρακινοί μέσα σε ένα φέρετρο και τον έχουν χώσει βαθιά στη γη. Θα δείξουν κανένα Flashback σκέφτηκα από την άδικη ζωή του, θα ψευτοσυγκινηθούμε στο τέλος θα βγει χαρούμενος και ήρωας της πατρίδας του. Το γεγονός πως οι βασικοί συντελεστές (σκηνοθέτητης, σεναριογράφος) δεν έχουν να επιδείξουν κάτι ουσιαστικό στο βιογραφικό τους ενίσχυσε τη γνώμη μου. Όλα αυτά πριν την παρακολουθήση γιατί μετά από αυτήν άλλαξε αρκετά η γνώμη μου.

Η μεγάλη της μαγκιά που την κάνει να ξεχωρίζει είναι πως ξεκινάει με τον τύπο μέσα στο φέρετρο τελειώνει πάλι με αυτόν χωρίς να έχει δείξει ένα πλάνο εκτός αυτού και κανέναν άλλον άνθρωπο. Δεν ισχύουν βλακείες όπως στο μεγαλύτερο μέρος της παρακολουθούμε τον τύπο ή σχεδόν σε όλη τη διάρκεια. Υποσχέθηκαν κάτι και το πραγματοποίησαν αφήνοντας μακριά τις εύκολες λύσεις των εικόνων του παρελθόντος και αποφάσισαν να υλοποιήσουν ενα πραγματικά δύσκολο εγχείρημα. Όχι σαν κάτι 127 Ώρες. Αν δεν το έλεγα θα έσκαγα.

Ασφυκτικά περιορισμένος χώρος που γίνεται περισσότερα αποπνικτικός με τα χρονικά περιθώρια που στενεύουν όλο και περισσότερα ελαχιστοποιώντας τις δήθεν ελπίδες. Δίπλα στον όμηρο ένα κινητό και ένας αναπτήρας για να του θυμίζουν πως είναι ακόμα ζωντανός και να του αφήνουν υποσχέσεις πως μπορεί μα βγει νικητής από τη δοκιμασία. Ο Ryan Reynolds τα καταφέρνει παραπάνω από ικανοποιητικά σε έναν μονόλογο που διαρκεί μιάμιση ώρα. Παίρνει τηλέφωνα σε όποιον θεωρεί πως μπορεί να τον βοηθήσει, ελέγχει συνέχεια τη μπαταρία να μην τελειώσει και ο ρεαλισμός δεν χάνεται ούτε στιγμή.

Κλειστοφοβία από τη μία ανοιχτή και ξεκάθαρη πολιτική άποψη μάχονται σε όλη την ταινια και ο νικητής σαφώς είναι η δεύτερη. Το ενδιαφέρον της κυβέρνησης ανύπαρκτο. Προσπαθεί να καθησυχάσει τον εγκλωβισμένο αλλά στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται μόνο για το δικό της τομάρι και τη δημόσια εικόνα της. Οι εργοδότες του; Ακόμα χειρότερα. Τον τελειώνουν, τον ισοπεδώνουν χωρίς τύψεις, χωρίς τον παραμικρό οίκτο στην πιο συγκλονιστική στιγμή της ταινίας. Ψέματα από παντού και δήθεν υποσχέσεις που δίνουν κουράγιο σε έναν άνθρωπο που πάνω στην απόγνωση του θα μπορούσε να πιστέψει οτιδήποτε. Η αποσύνθεση της ψυχής του ομήρου συνέβη πολύ πριν το σωματικό του θάνατο και εμείς την παρακολουθήσαμε λεπτό προς λεπτό. Το ομολογώ από τις mainstream ταινίες είναι από τις καλύτερες. Σκηνοθετικά αν είχε πάρει και κάτι από Ταραντίνο τύπου Grave Danger θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Ιδανική επιλογή για dvd