Κάτι σαν σκέψεις πάνω στο Inception; Κριτική; Παρουσίαση; Ανάλυση; Λίγο από όλα και τίποτα μαζί; Mήπως γράφω γιατί με ρώτησε ο μέγας lazinio αν είδα καμιά ταινία; Ναι, κάπως έτσι. Μπέρδεμα η όλη φάση, στα χαμένα έτσι και αλλιώς το μυαλό μου, μπερδεμένα συνεπώς και τα γραφόμενα. Το πρώτο και βασικό που σκέφτηκα μετά το τέλος της ταινίας ήταν το πόσο γαμάτη φάση πρέπει να έχει να κοιμάσαι ταυτόχρονα τρεις φορές. Όχι να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι ότι βλέπεις όνειρο να έχεις έναν εφιάλτη. Όχι σε καμία περίπτωση. Μιλάω για απλό, αγνό, καθάριο ύπνο. Τώρα αν είναι σε τρία διαφορετικά μέρη, σε τρεις άλλες διαστάσεις από τις έντεκα, αν κοιμάσαι όρθιος, αν είναι κάτι πιο ψαγμένο που σύντομα θα το κάνω ταινία δεν το γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει. Η σκέψη εξάλλου μοιάζει με τα όνειρα γιατί δεν περιορίζονται και βασίζονται στην αχαλίνωτη φαντασία. Μη το ξεφτιλίσω άλλο.
Το ένα σουποειδές ρητό που ακούγεται σε χιλιάδες παραφράσεις ενός όχι και τόσο μεγάλου συγγραφέα είναι το ''όταν θέλεις κάτι πραγματικά ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει να επιτύχεις τον προσωπικό σου μύθο''. Εμένα θα μου επιτρέψετε την ελεύθερη μετάφραση ενός άλλου χιλιοειπωμένου ρητού αλλά από κάποιον σαφώς ανώτερο δημιουργό από τον πρώτο. Μήπως τελικά όλα όσα ζούμε και σκεφτόμαστε δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο; Σίγουρα αυτή είναι η πρώτη αντίδραση όλων όσων ακούν για το Inception. Μου έρχεται στο μυαλό και ένα άλλο που πιθανότατα να το έχω ξαναγράψει στο blog που μιλούσε για έναν Κινέζο φιλόσοφο που κοιμόταν και έβλεπε όνειρο πως ήταν πεταλούδα. Όταν τελικά ξύπνησε αναρωτήθηκε αν είναι ένας φιλόσοφος που πριν λίγο ονειρεύονταν πως ήταν μια πεταλούδα ή αν είναι μια πεταλούδα που τώρα ονειρεύεται πως είναι ο φιλόσοφος.
Όπως θα έχετε συνειδητοποιήσει και οι περισσότεροι από τη μέχρι τώρα ζωή σας ο κόσμος των ονείρων ήταν κάτι παραπάνω από αληθινός. Ένα άγγιγμα, κάποιο συναίσθημα, οι αντιδράσεις μας δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτές που έχουμε στην καθημερινότητα Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο λεπτό σημείο που ξυπνάμε, συνειδητοποιούμε ότι όλα ήταν ψέμα και συνεχίζουμε ατάραχοι τη ζωή μας με τις χαρές και τις λύπες της. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που εμβαθύνουν στα γεγονότα μας ανοίγουν νέους ορίζοντες και όσο και αν οδηγούνται που και που σε ακρότητες εμείς θα είμαστε υπεράνω και θα τους συγχωρήσουμε.
Θα αναρωτηθεί κάποιος και με το δίκιο του μήπως τελικά και όλη μας η ζωή είναι ψεύτικη; Υπάρχει άραγε περίπτωση να ''ξυπνήσουμε'' και να αντιληφθούμε πόσο φθαρτός είναι ο κόσμος που θεωρούμε αληθινό; Ίσως ο θάνατος να μας οδηγήσει στην εύρεση της αιώνιας αλήθειας. Από την άλλη αν μπορούμε στον ύπνο με τις κατάλληλες εγκεφαλικές διαδικασίες να νιώθουμε κάθε επαφή, να πονάμε, να γελάμε όπως και στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να επιτύχουμε το ίδιο και στη ζωή ως ξύπνιοι; Δεν θα είχαμε ανάγκη κανέναν και τίποτα. Εξάλλου στο μεταίχμιο ύπνου και ξυπνήματος τα προβλήματα μας μοιάζουν τιποτένια και μηδαμινά. Γιατί να μη συνεχίσουμε αυτή την κατάσταση οποιαδήποτε στιγμή θελήσουμε; Έχουμε την εντύπωση πως τα όνειρα μας είναι μεγάλα σε διάρκεια ενώ στην πραγματικότητα έχουν περάσει στον πραγματικό χρόνο κάποια δευτερόλεπτα, όλοι μας έχουμε ξυπνήσει απότομα από την ένταση του ονείρου με την πεποίθηση ότι δεχτήκαμε ένα δυνατό σπρώξιμο.
Μια διαφορετική μορφή ψευδαίσθησης που τη συναντάμε πιο συχνά και δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την ύπαρξη της είναι αυτή της ελεύθερης βούλησης και της ελεύθερης επιλογής. Μας αρέσει σαν ιδέα να το παίζουμε ανεξάρτητοι, ανεπηρέαστοι από τις συμβουλές των γύρω τριγυρνώντας με το υφάκι είμαι αγύριστο κεφάλι και κανείς δεν μπορεί να μου βάλει όρια. Εξακολουθώ να θυμάμαι σε ντοκιμαντέρ εκείνο τον τύπο που άνοιγε πέντε κάρτες μπροστά σε τέσσερις ανθρώπους ξεχωριστά στον καθένα και στο τέλος όλοι διάλεγαν την ίδια. Δεν είχε κάτι το μεταφυσικό, απλά ήξερε να δημιουργεί αντανακλάσεις στο υποσυνείδητο και να οδηγεί τους ανθρώπους εκεί που ήθελε. Ας μην μπλέξουμε σε ψυχολογικές αναζητήσεις που δεν τις κατέχω κιόλας ας μείνουμε στην απομυθοποίηση της ντεμέκ ελεύθερης επιλογής των τεσσάρων ανθρώπων. Στα πιο απλά πράγματα όλοι δεν δεχόμαστε καθημερινά μια μικρή πλύση εγκεφάλου από διαφημίσεις, δελτία ειδήσεων; Δεν περιορίζουν τις επιλογές μια μεγάλης μερίδας ανθρώπων; Η κοινωνία που ζούμε κάνει το ίδιο μαζί με τα οικεία πρόσωπα. Πέρνα στο πανεπιστήμιο σου λένε για να έχεις στον ήλιο μοίρα. Σε μια άλλη οικογένεια η κατάληξη του ίδιου ανθρώπου θα μπορούσαν να ήταν διαφορετική. Αν είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα με διαφορετικά ήθη και έθιμα; Πόσο διαφορετικός θα ήταν; Πόσο αλλάζει ένας άνθρωπος όταν συναναστρέφεται με διαφορετικό κοινωνικά περίγυρο για να γίνει αποδεκτός; Ο καθένας μπορεί να βλέπει στη δική του ζωή χιλιάδες παραδείγματα που τον αλλάζουν χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται.
Τι μπούρδες αραδιάζει αυτός ο ντεμέκ αναλυτής θα αναρωτηθείτε και επειδή είμαι καλός άνθρωπος θα σας εξηγήσω πως είναι οι δύο βασικοί αφηγηματικοί άξονες του Inception και θα συμπληρώσω πως αν κανείς δεν σκεφτόταν παρόμοια δεν θα είχατε τη δυνατότητα να παρακολουθήσετε τη συγκεκριμένη ταινία. Ο Nolan συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε με το σπουδαίο Dark Knight. Τον δρόμο των ποιοτικών; εγκεφαλικών; ψαγμένων; πείτε τα όπως θέλετε blockbusters. Ταινίες που δεν εστιάζονται μόνο στη βαβούρα, τις εκρήξεις και το κυνήγι αλλά έχουν να πουν κάτι παραπάνω προβληματίζοντας το κινηματογραφικό κοινό. Όταν μάλιστα απευθύνονται και σε μεγάλη μάζα ανθρώπων εξυπηρετούν καλύτερα το σκοπό τους διαδίδοντας το εκάστοτε μήνυμά τους. Η συγκεκριμένη ταινία δυστυχώς θα γίνει πιο γνωστή για την τελευταία αμφιλεγόμενη σκηνή αφήνοντας στην άκρη τα πολλά παραπάνω που έχει να πει. Ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Το σκέφτομαι να γράψω και για αυτό το θέμα την άποψη μου αλλά σαν να βαρέθηκα λίγο. Έχει γεμίσει και το νετ με εξηγήσεις τι να πω και γω ο άμοιρος; Ίσως σε κάποιο φόρουμ να αναλύσω κάποιες ενστάσεις στο σενάριο, ίσως.
Το ένα σουποειδές ρητό που ακούγεται σε χιλιάδες παραφράσεις ενός όχι και τόσο μεγάλου συγγραφέα είναι το ''όταν θέλεις κάτι πραγματικά ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει να επιτύχεις τον προσωπικό σου μύθο''. Εμένα θα μου επιτρέψετε την ελεύθερη μετάφραση ενός άλλου χιλιοειπωμένου ρητού αλλά από κάποιον σαφώς ανώτερο δημιουργό από τον πρώτο. Μήπως τελικά όλα όσα ζούμε και σκεφτόμαστε δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο; Σίγουρα αυτή είναι η πρώτη αντίδραση όλων όσων ακούν για το Inception. Μου έρχεται στο μυαλό και ένα άλλο που πιθανότατα να το έχω ξαναγράψει στο blog που μιλούσε για έναν Κινέζο φιλόσοφο που κοιμόταν και έβλεπε όνειρο πως ήταν πεταλούδα. Όταν τελικά ξύπνησε αναρωτήθηκε αν είναι ένας φιλόσοφος που πριν λίγο ονειρεύονταν πως ήταν μια πεταλούδα ή αν είναι μια πεταλούδα που τώρα ονειρεύεται πως είναι ο φιλόσοφος.
Όπως θα έχετε συνειδητοποιήσει και οι περισσότεροι από τη μέχρι τώρα ζωή σας ο κόσμος των ονείρων ήταν κάτι παραπάνω από αληθινός. Ένα άγγιγμα, κάποιο συναίσθημα, οι αντιδράσεις μας δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτές που έχουμε στην καθημερινότητα Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο λεπτό σημείο που ξυπνάμε, συνειδητοποιούμε ότι όλα ήταν ψέμα και συνεχίζουμε ατάραχοι τη ζωή μας με τις χαρές και τις λύπες της. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που εμβαθύνουν στα γεγονότα μας ανοίγουν νέους ορίζοντες και όσο και αν οδηγούνται που και που σε ακρότητες εμείς θα είμαστε υπεράνω και θα τους συγχωρήσουμε.
Θα αναρωτηθεί κάποιος και με το δίκιο του μήπως τελικά και όλη μας η ζωή είναι ψεύτικη; Υπάρχει άραγε περίπτωση να ''ξυπνήσουμε'' και να αντιληφθούμε πόσο φθαρτός είναι ο κόσμος που θεωρούμε αληθινό; Ίσως ο θάνατος να μας οδηγήσει στην εύρεση της αιώνιας αλήθειας. Από την άλλη αν μπορούμε στον ύπνο με τις κατάλληλες εγκεφαλικές διαδικασίες να νιώθουμε κάθε επαφή, να πονάμε, να γελάμε όπως και στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να επιτύχουμε το ίδιο και στη ζωή ως ξύπνιοι; Δεν θα είχαμε ανάγκη κανέναν και τίποτα. Εξάλλου στο μεταίχμιο ύπνου και ξυπνήματος τα προβλήματα μας μοιάζουν τιποτένια και μηδαμινά. Γιατί να μη συνεχίσουμε αυτή την κατάσταση οποιαδήποτε στιγμή θελήσουμε; Έχουμε την εντύπωση πως τα όνειρα μας είναι μεγάλα σε διάρκεια ενώ στην πραγματικότητα έχουν περάσει στον πραγματικό χρόνο κάποια δευτερόλεπτα, όλοι μας έχουμε ξυπνήσει απότομα από την ένταση του ονείρου με την πεποίθηση ότι δεχτήκαμε ένα δυνατό σπρώξιμο.
Μια διαφορετική μορφή ψευδαίσθησης που τη συναντάμε πιο συχνά και δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την ύπαρξη της είναι αυτή της ελεύθερης βούλησης και της ελεύθερης επιλογής. Μας αρέσει σαν ιδέα να το παίζουμε ανεξάρτητοι, ανεπηρέαστοι από τις συμβουλές των γύρω τριγυρνώντας με το υφάκι είμαι αγύριστο κεφάλι και κανείς δεν μπορεί να μου βάλει όρια. Εξακολουθώ να θυμάμαι σε ντοκιμαντέρ εκείνο τον τύπο που άνοιγε πέντε κάρτες μπροστά σε τέσσερις ανθρώπους ξεχωριστά στον καθένα και στο τέλος όλοι διάλεγαν την ίδια. Δεν είχε κάτι το μεταφυσικό, απλά ήξερε να δημιουργεί αντανακλάσεις στο υποσυνείδητο και να οδηγεί τους ανθρώπους εκεί που ήθελε. Ας μην μπλέξουμε σε ψυχολογικές αναζητήσεις που δεν τις κατέχω κιόλας ας μείνουμε στην απομυθοποίηση της ντεμέκ ελεύθερης επιλογής των τεσσάρων ανθρώπων. Στα πιο απλά πράγματα όλοι δεν δεχόμαστε καθημερινά μια μικρή πλύση εγκεφάλου από διαφημίσεις, δελτία ειδήσεων; Δεν περιορίζουν τις επιλογές μια μεγάλης μερίδας ανθρώπων; Η κοινωνία που ζούμε κάνει το ίδιο μαζί με τα οικεία πρόσωπα. Πέρνα στο πανεπιστήμιο σου λένε για να έχεις στον ήλιο μοίρα. Σε μια άλλη οικογένεια η κατάληξη του ίδιου ανθρώπου θα μπορούσαν να ήταν διαφορετική. Αν είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα με διαφορετικά ήθη και έθιμα; Πόσο διαφορετικός θα ήταν; Πόσο αλλάζει ένας άνθρωπος όταν συναναστρέφεται με διαφορετικό κοινωνικά περίγυρο για να γίνει αποδεκτός; Ο καθένας μπορεί να βλέπει στη δική του ζωή χιλιάδες παραδείγματα που τον αλλάζουν χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται.
Τι μπούρδες αραδιάζει αυτός ο ντεμέκ αναλυτής θα αναρωτηθείτε και επειδή είμαι καλός άνθρωπος θα σας εξηγήσω πως είναι οι δύο βασικοί αφηγηματικοί άξονες του Inception και θα συμπληρώσω πως αν κανείς δεν σκεφτόταν παρόμοια δεν θα είχατε τη δυνατότητα να παρακολουθήσετε τη συγκεκριμένη ταινία. Ο Nolan συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε με το σπουδαίο Dark Knight. Τον δρόμο των ποιοτικών; εγκεφαλικών; ψαγμένων; πείτε τα όπως θέλετε blockbusters. Ταινίες που δεν εστιάζονται μόνο στη βαβούρα, τις εκρήξεις και το κυνήγι αλλά έχουν να πουν κάτι παραπάνω προβληματίζοντας το κινηματογραφικό κοινό. Όταν μάλιστα απευθύνονται και σε μεγάλη μάζα ανθρώπων εξυπηρετούν καλύτερα το σκοπό τους διαδίδοντας το εκάστοτε μήνυμά τους. Η συγκεκριμένη ταινία δυστυχώς θα γίνει πιο γνωστή για την τελευταία αμφιλεγόμενη σκηνή αφήνοντας στην άκρη τα πολλά παραπάνω που έχει να πει. Ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Το σκέφτομαι να γράψω και για αυτό το θέμα την άποψη μου αλλά σαν να βαρέθηκα λίγο. Έχει γεμίσει και το νετ με εξηγήσεις τι να πω και γω ο άμοιρος; Ίσως σε κάποιο φόρουμ να αναλύσω κάποιες ενστάσεις στο σενάριο, ίσως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου