Όχι ότι έκανα και κάτι σπουδαίο. Παλιότερα αγόραζα ένα κάθε βδομάδα. Τώρα βέβαια έχουν μειωθεί οι αγορές αλλά και πάλι επισκέπτομαι συχνά πυκνά το ομώνυμο δισκάδικο με το αριστούργημα του Λανγκ. Άντε άντε σας ακονίζω και το μυαλό. Το πρόβλημα παραμένει άλλο. Κάτι που με απασχολεί από τα χρόνια του Λυκείου. Ο προβληματισμός μου ξεκινάει από τη στιγμή που πρέπει να βγάλω τη ζελατίνα. Μετά από δύο τρίτα λεπτά αποτυχημένων προσπαθειών που καμιά φορά συνοδεύονται και απο αίμα πάντα συλλογίζομαι ότι θα υπάρχει πιο εύκολος τρόπος για να βγάλω τη ζελατίνα. Ακόμα δεν τον έμαθα. Ίσως να μη θέλω να το μάθω, ίσως να είναι και αυτό ένα μέρος της ιεροτελεστίας της αγοράς των cd. Έτσι για να μη ξεχνάμε τις παλιές εκείνες μέρες.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ωραιες εποχες
ΑπάντησηΔιαγραφήτοτε που γυριζα στο σπιτι με 4 CD και εψαχνα μαχαιρι ή ψαλιδι ενω ταυτοχρονα αναρωτιομουν γιατι κοβω τα νυχια μου τοσο κοντα..
ψαλιδακι...η πιο απλη λυση, χαραζεις μια στο πλαι και το ανοιγεις με την ησυχια σου...ολοκληρα παλικαρια ενα cd δυσκολευεστε να ανοιξετε ακομα??
ΑπάντησηΔιαγραφήτεράστια αλήθεια. ακόμα και εγώ που είμαι άμουσος το έχω πάθει
ΑπάντησηΔιαγραφήMe, too :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λύση είναι τα κλειδιά. Γιατί εκεί στον δρόμο που θα γυρνάς απ'το δισκάδικο δν νομίζω νά'χεις μαζί σου μαχαιράκι, ψαλιδάκι, κοπίδι..
Με το μαλακό όμως ε! Μην γεμίσεις και γρατσουνιές το cd.