Δεν θέλω να ξαναπάω φαντάρος

Κάθε καλοκαίρι πηγαίνουμε οικογενειακώς διακοπές στον Πολύγυρο. Στην επιστροφή γελούσα πάντα με τη Λάρα, το σκυλί μας. Μόλις φτάναμε στη γειτονιά που κόβει τις βόλτες της τέντωνε το κορμί της, σήκωνε τα αυτιά και χοροπηδούσε σαν τρελή από τη χαρά. Μου φαινόταν αστεία η αντίδραση μέχρι την πρώτη φορά που γύρισα από Αυλώνα. Εκεί στον περιφερειακό, λίγο πριν την έξοδο της Τούμπας, μου μύρισε Θεσσαλονίκη. Κόρδωσα λοιπόν το κορμί μου και άρχισα να αναπνέω γνώριμο αέρα. Δεν θέλει και πολύ να σου φτιάξει η διάθεση. Την πρώτη φορά που πήραμε άδεια λιώσαμε στη ζέστη. Τη δεύτερη γίναμε μούσκεμα από τη βροχή. Μόλις φτάνεις στην πόλη σου βέβαια όλα αυτά ξεχνιούνται. Τα μικρά πράγματα είναι αυτά που λείπουν. Κυρίως οι συζητήσεις και τα ταξίδια με το μυαλό. Στο στρατό δεν τα προλαβαίνεις και πολύ αυτά. Όχι επειδή σε τρέχουν και δεν έχεις χρόνο αλλά επειδή είναι όλα τόσο προσποιητά και ανούσια. Ακόμα και η έξοδος με τη ψυχή στο στόμα γίνεται. Κοιτάζοντας το ρολόι μη τύχει και αργήσεις.

Σαν να καταλαβαίνω όλους όσους έχουν γράψει τραγούδια, ποιήματα για το στρατό. Όταν περιμέναμε πέντε ώρες για να μας πουν ότι μπορεί να μη θέλετε να πάτε Κύπρο αλλά αν θέλουμε εμείς θα σας πάρουμε σκεφτόμουν κάτι στιχάκια με επιρρόες Καρυωτάκη τύπου:Βουτηγμένα όνειρα σε χακί αποχρώσεις, Σκόνη από τις πέτρες, αναφορές με δόσεις. Αν δεν ήμουν πρώτα στα ακουογραφήματα και μετά στο ΚΨΜ ίσως και να είχα εκδώσει ποιητική συλλογή. Πάντως κατάφερα να λουφάρω αρκετά. Γλύτωσα και την σιχαμερή παρέλαση και κατάφερα να κάνω κάτι σχεδόν μοναδικό. Έγινα Ι1 άοπλο. Δεν μου έδωσαν όπλο και πολύ το χάρηκα. Αρκεί η βολή που έριξα. Δέκα στα δέκα είχα. Ζαρκάδια όμως.

Κλείνω μήνα μέσα στην επόμενη βδομάδα. Θα είναι ψυχολογικά δύσκολη. Θα γίνουν οι μεταθέσεις και έχω ένδειξη για Κύπρο. Δήλωσα ότι δεν θέλω να πάω. Όπως είχα κάνει και υπεύθυνη δήλωση πως δεν θέλω να γίνω ΥΕΑ. Την επόμενη μέρα με είχαν κανονικά στη λίστα. Τετάρτη φεύγουν για Κύπρο, Πέμπτη για Έβρο και νησιά και Παρασκευή όλοι οι υπόλοιποι. Δεν το περίμενα ότι θα ήθελα να κάτσω δυο μέρες παραπάνω στον Αυλώνα αλλά να που έγινε και αυτό. Ευχηθείτε όλοι ρε καθάρματα να φύγω Παρασκευή.

Δεν θέλω να ξαναπάω πάντως φαντάρος. Όπως δεν ήθελα και μικρός να πήγαινα σχολείο. Συγκρίνω την κούραση που έφαγα πέρσι με τα τρία τελευταία μαθήματα για πτυχίο και την ξεκούραση φέτος στο ΚΨΜ. Όσο παράδοξο και να ακούγεται προτιμώ την πρώτη. Μου έλειψε η σχολή. Άλλο αδιανόητο και αυτό. Κοντεύω να σαστίσω. Ελπίζω ότι θα τα λέμε πιο συχνά από την άλλη Δευτέρα και ότι θα έχω πιο μεγάλη επαφή με τον έξω κόσμο. Μέχρι τότε ας μείνει στο μυαλό το θεϊκό: Πέντε μέρες φυλακή και οχτώ πειθαρχείο γιατί στον τοίχο έγραψα μπουρδέλο κέντρο αντίο. Α ναι πάρτε και μια φωτογραφία να έχετε. Να δείτε πόσο πόζεροι είμαστε εκεί στα τεθωρακισμένα.