Καρυωτάκης τέλος

Αυτό ήταν λοιπόν. 20ο και τελευταίο επεισόδιο χθες για τη σειρά της ΕΤ1. Όπως είχα αναφερθεί από εδώ για το ξεκινημά της έτσι αποτελεί υποχρέωση μου να γράψω κάτι και για το τέλος. Με διαφορά ό,τι πιο αξιόλογο παρακολούθησα φέτος στην τηλεόραση. Από την καταπληκτική αναπαράσταση του κλίματος της εποχής, από τις σπουδαίες ερμηνείες, από τα ποιήματα που μάθαμε και από τις μεγάλες προσωπικότητες που πέρασαν μπροστά από τις οθόνες μας. Με λίγα λόγια είχε τα πάντα. Επαφή με το πολυτάραχο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας εκείνης της εποχής. Δικτατορίες διαδέχονταν κυβερνήσεις, κυβερνήσεις άλλαζαν μεταξύ τους. Δείγματα και από τη Μικρασιατική καταστροφή. Εικόνες που αν τις δει κάποιος ίσως αρχίσει να αλλάζει σιγά σιγά τη γνώμη του για την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση.

Το σπουδαιότερο της επίτευγμα για εμένα ήταν η εμβάθυνση και η καλύτερη κατανόηση της ποίησης. Σπουδαία εικονοποίηση κάποιων ποιημάτων, γνωρίσαμε τις συνθήκες και τα γεγονότα που ήταν βασισμένα κάποια άλλα. Μετά από κάθε επεισόδιο έψαχνα στο βιβλίο με τα άπαντα του Καρυωτάκη για να εισχωρήσω πιο βαθιά στην ποίηση του. Μικρή ένσταση ήταν κάποια επεισόδια που θα τους ταίριαζε πιο πολύ ο τίτλος Πολυδούρη. Σίγουρα η σχέση τους ήταν δυνατή αλλά δεν έπρεπε να είναι το επίκεντρο.

Το τελευταίο επεισόδιο καλύτερο από κάθε άλλο. Πιο στενάχωρο, με τα βάρη στο στήθος να αυξάνονται. Η τελευταία σκηνή με την απαγγελία ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Απαντήσεις ξεκάθαρες δεν πήραμε για την αυτοκτονία του Καρυωτάκη. Εξάλλου αυτό είναι θέμα των μελετητών. Όλες οι θεωρίες για αυτήν όμως παρουσιάστηκαν και αυτό ήταν δεοντολογικά το σωστό. Συγχαρήτηρια στον Τάσο Ψαρρά για την μοναδική δουλειά που έκανε. Ελπίζω η προσπάθεια του να βρει και άλλους αξιόλογους μιμητές.