Είναι κρίμα...

Να πάνε χαμένοι οι κόποι και οι υπερβάσεις μιας ολόκληρης χρονιάς σε ένα μόνο παιχνίδι.

Να είσαι η μόνιμη δυσάρεστη έκπληξη των Playoff.

Να είναι στο χέρι σου να καθιερωθείς στην Euroleague και να είσαι ανίκανος να το πετύχεις.

Να τερματίζεις τέσσερις φορές τρίτος στην κανονική διάρκεια τα τελευταία έξι χρόνια και να καταλήγεις στα uleb euro cup.

Να αρχίζεις να συνηθίζεις αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση.

Να ξεκινάς το κρισιμότερο παιχνίδι της χρονιάς με απίστευτη νευρικότητα.

Ο καλύτερος σου παίχτης να φαίνεται λίγος στα δύσκολα.

Να βγαίνει το πάθος και η ένταση μόνο στο δεύτερο δεκάλεπτο και σε μερικά λεπτά του τέταρτου.

Να βασίζεσαι μόνο στην καρδιά, στο μέταλλο και στην υποτιθέμενη στόμφα του νικητή.

Να προσπαθούν οι παίχτες σου να πάρουν το παιχνίδι μόνοι τους και χωρίς ομαδική δουλειά.

Να λες ότι τον αγώνα θα τον κρίνουν οι Έλληνες και να δίνεις το ελεύθερο στον Κλαρκ.

Που θεωρήσαμε όλοι τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη ότι είχαμε επανέλθει στην Euroleague.

Να σκοράρουμε μόλις δύο πόντους σε αυτό το διάστημα και αυτοί από βολές.

Να μην γίνει μια λογική επίθεση και να μην υπάρχει τακτική.

Να παίρνει το κρίσιμο σουτ ο χειρότερος παίχτης χωρίς ένα υποτυπώδες σύστημα.

Στην χαμένη βολή του Τσαλδάρη να σχεδιάζεις στο πινακάκι την τακτική για να πάρεις rebound και να καταλήγουν στην μπάλα δύο παίχτες του Αμαρουσίου και κανένας δικός μας.

Είναι μεγαλύτερο κρίμα όμως να ξεχνάμε εντελώς τις χρονιές που αγωνιζόμασταν είτε για παραμονή είτε για είσοδο στην οχτάδα και συνεπώς να μηδενίζουμε όλες τις προσπάθειες που έγιναν απέναντι σε ομάδες με πιο ολοκληρώμένο roster και να ληφθούν απόψεις εν μέσω πανικού. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια τονωτική ένεση ψυχολογίας. Του χρόνου οποιαδήποτε θέση κάτω από την τρίτη θα ισοδυναμεί με αποτυχία. Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται τι μπορεί να συμβεί αν πχ ο Τζεβελέκης κουραστεί και αφήσει την ομάδα. Ίδωμεν.