Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Paranormal Activity


Το φόβο του αγνώστου και την επιρροή του στην καθημερινή ζωή διαπραγματεύεται το Paranormal Activity. Θα ήθελε τουλάχιστον. Σε όλο σχεδόν το σύνολο της ταινίας εστιάζει στην εμπορευματοποίηση των μεταφυσικών φαινομένων περιορίζοντας αμέσως το κοινό που απευθύνεται. Συνειδητή πιθανότατα επιλογή με στόχο τη μεγάλη μάζα των θεατών και όχι την καλλιτεχνική επιτυχία. Δυστυχώς για τους συντελεστές της ταινίας η υπερβολική εκλαΐκευση οδήγησε σε απώλειες θεατών ακόμα και στο μέρος του κοινού που αρχικά απευθύνθηκε. Ο Χαρδαβέλας, ακόμα και η Πάνια, αντιμετώπισαν με περισσότερο σεβασμό τα παράδοξα φαινόμενα που σχολίασαν στις εκπομπές τους. Τα έκαναν βεβαίως ευρέως δημοφιλή σε μια μερίδα του κοινού που δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με την ύπαρξή τους. Για αυτό το λόγο πάνω στην προσπάθεια τους να γίνουν πιο προσιτά τα υπεραπλούστευσαν.

Το Paranormal Activity κάνει ακριβώς το ίδιο λάθος. Τοποθετεί ενα ζευγάρι που έχει άθροισμα IQ λίγο πιο κάτω από το 120 σε ένα σπίτι που πλημμυρίζει από δαίμονες. Μετά από αυτό αρχίζουν οι ανοησίες. Ειδικοί σε εξορκισμό, ειδικοί σε πνεύματα, άλλοι που κάνανε μάστερ στη δαιμονολογία. Έμμεση προώθηση όλων των επιτηδείων που προσπαθούν να θησαυρίσουν πάνω στις πλάτες ανθρώπων με κυρίαρχο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς τους την αφέλεια. Κάποια στιγμή ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι μια άυλη οντότητα δεν μπορεί να αφήσει αποτυπώματα στο έδαφος. Ούτε μπορεί να καταγραφεί σε κάμερα. Εύκολες λύσεις παντού. Τυποποιημένα παρασκευάσματα που τα έχουμε δει χιλιάδες φορές.

Σκηνοθεσία μια από τα ίδια. Στα χνάρια του Blair Witch Project και όλων όσων ακολούθησαν. Ο τρόμος πουθενά. Ακινησία παντού και αναμονή για ένα κούνημα μιας πόρτας, για έναν μακρινό ήχο. Ελάχιστες στιγμές που πάγωνε το αίμα υπήρχαν με ξεσπάσματα της πρωταγωνίστριας. Περίμενα να ασχοληθεί λίγο παραπάνω με τους πρωταγωνιστές αλλά μάταια. Που να ασχοληθεί με τη ψυχολογία τους και την πιθανή πορεία τους προς την τρέλα; Καλύτερα να μας δείξει τους πίνακες που μιλάνε με τους δαίμονες. Το ομολογώ ακόμα και αυτός ο πίνακας είναι ελαφρώς καλύτερο τέχνασμα από τον απευθείας διάλογο με το δαίμονα. Ό,τι δεν μπορεί να αντιληφθεί ο άνθρωπος το υποβαθμίζει στη δική του μιζέρια. Καλά να πάθω που εμπιστεύτηκα την πρόταση κάποιου που γελάει με το Λούφα και Απαλλαγή. Περαστικά μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου