Lost The End

Δεν έχει στον τίτλο ούτε σεζόν 6, ούτε επεισόδια 17 18 ούτε τίποτα. Εξάλλου δεν έχω σκοπό να αναφερθώ αποκλειστικά στο τελευταίο σχεδόν δίωρο επεισόδιο που είδα αλλά να κάνω μια γενική αποτίμηση της σειράς. Ασυναίσθητα έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται κατά τη διάρκεια του επεισοδίου τη μέρα που νοίκιασα το πρώτο dvd της σειράς, τις πάμπολες φορές που είχα φύγει από το πανεπιστήμιο για να κατεβάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται κάποιο επεισόδιο και γενικά όλες τις στιγμές που έζησα και σχετίζονται με το lost. Δεν είναι καθόλου περίεργο αυτό αν αναλογιστεί κανείς ότι πιθανότατα αυτός ήταν και ο σκοπός των σεναριογράφων. Να μας συγκινήσουν, να μας θυμίσουν τα παλιά, να δημιουργήσουν συναίσθημα. Το τέλος της σειράς προκάλεσε πολλές και διαφορετικές αντιδράσεις. Είναι περίεργο αυτό; Μπα. Η σειρά η ίδια τόσα χρόνια αυτό έκανε. Ο κύριος λόγος που δυσαρεστήθηκαν πολύ κάποιοι από τους θαυμαστές της σειράς ήταν αυτές οι δύο τελευταίες ώρες; Μπα δεν νομίζω. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Το lost από το ξεκίνημα του ήταν μια καθαρή σειρά χαρακτήρων και η επιτυχία της βασιζόταν στο συνδυασμό πολλών διαφορετικών συστατικών που όμως έδιναν ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Θυμάμαι διάφορους εκφράζουν απόψεις τύπου ''ακόμα και αν μας δείξουν ότι είναι μασκαρέμενοι πίθηκοι εμείς θα συνεχίσουμε να γουστάρουμε γιατί οι ήρωες έχουν πολύ ζουμί και τα σπάνε''. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με αυτή την άποψη. Ήθελα να διεισδύσω στη ψυχοσύνθεση κάθε χαρακτήρα που έβλεπα, ενθουσιαζόμουν όταν τους έβλεπα να αντιμετωπίζουν τις ίδιες καταστάσεις και στο νησί και στην πραγματική τους ζωή, μου άρεσε ο τρόπος που γινόταν σταδιακά η αποκάλυψη του χαρακτήρα τους, έγινα και εγώ μέλος της ομάδας τους. Υπήρχε και το μυστήριο δεν αντιλέγω αλλιώς πιθανότατα δεν θα γινόταν τόσο μεγάλος ντόρος με τη σειρά. Μόνο που το μυστήριο αποτελούσε το συνοδευτικό του κυρίως πιάτου που δεν ήταν άλλο από τους πρωταγωνιστές της σειράς. Κάτι σαν τα βιβλία του Stephen King που η θεματολογία τους είναι σχετική με ιδιαίτερους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν μεταφυσικές καταστάσεις και όχι το μεταφυσικό το ίδιο. Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος εστίασε στο αναπάντητο σκέλος της σειράς. Έπαψε ποια να ασχολείται με τους ήρωες και έτρεχε σαν τρελός να βρει απάντηση σε όλα. Σελίδες στο διαδίκτυο γέμισαν με εικασίες, υποθέσεις, φωτογραφίες από επόμενα επεισόδια. Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε απότομη στροφή που δεν είχε καλά αποτελέσματα. Ποια ήταν αυτή; Μα φυσικά ο πέμπτος κύκλος.

Οι ήρωες που τόσο αγαπήσαμε στους προηγούμενους κύκλους άρχισαν να ξεθωριάζουν. Οι καινούριοι δεν είχαν να πουν τίποτα παραπάνω. Αντί να ασχοληθούμε με αυτούς ψάχναμε τη χρονική περίοδο που διαδραματίζονταν τα τεκταινόμενα, πως μπορεί να επηρεαστεί η ζωή μου από τις πράξεις του παρελθόντος, πως πως πως. Τα ταξίδια στο χρόνο είναι μεγάλη υπόθεση και δύσκολη. Θέλουν λεπτούς χειρισμούς. Δεν τα πήγαν και άσχημα σε αυτό το στάδιο. Αν και είμαι εχθρός όλης αυτής της νοοτροπίας συνέχισα να παρακολουθώ τη σειρά και με αρκετό ενθουσιασμό. Το κακό είχε γίνει βέβαια γιατί είχα αποπροσανατολιστεί Νέοι δρόμοι άνοιγαν για τη σειρά χωρίς να έχουν κλείσει οι προηγούμενοι. Όταν δεν έχεις δώσει μια ικανοποιητική απάντηση πέρα από ¨¨το νησί το αποφάσισ娨 ακόμα και για τα βασικά του πρώτου κύκλου και ξέρεις ότι η πλειονότητα του κόσμου για αυτό το λόγο παρακολουθεί τη σειρά οφείλεις να δώσεις εξηγήσεις και όχι να ανοίγεις νέα μέτωπα. Εδώ πιθανότατα είναι υπεύθυνο και το ίδιο το κοινό που καθόρισε έμμεσα τις τύχες της σειράς. Αν είχε επικεντρωθεί η σειρά στον παράγοντα άνθρωπο και όχι στον παράγοντα μυστήριο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θα ήταν μάλλον καλύτερο; Το εμπορικό όμως; Αν μας έδιναν ξεκάθαρες απαντήσεις ορισμένοι από τους θεατές θα εγκατέλειπαν. Κακό marketing λοιπόν γιατί ο κόσμος του θεάματος είναι μια επιχείρηση.

Namaste λοιπόν και στο μεγαλύτερο πρόβλημα της σειράς που ονομάζεται έκτος κύκλος. Από τη στιγμή που οι αγαπημένοι μου ήρωες περιπλέκονταν σε ανούσιες καταστάσεις και είχαν διαφοροποιηθεί εκατομμύρια φορές είχα την απαίτηση κάθε επεισόδιου του έκτου κύκλου να είναι και σοκαριστικό, να εξηγεί τα μυστήρια που άφησαν να αιωρούνται. Δεν έγινε στο πρώτο επεισόδιο, δεν έγινε στο δεύτερο μπλα μπλα. Το άσχημο της υπόθεσης ήταν πως δεν υπήρχε η παραμικρή πρόθεση από πλευράς σεναριογράφων να εξηγήσουν τίποτα. Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά και δεν έχασε τη πίστη του. Ανάθεμα όμως αν είναι δυνατόν να εξηγήσεις πέντε χρόνια αποριών μέσα σε ελάχιστα επεισόδια. Απορώ κιόλας που είχαν αυτή τη βεβαιότητα. Ο έκτος ήταν και με διαφορά ο πιο αδύναμος. Οι απαντήσεις που θα μπορούσαν να δώσουν θα άγγιζαν τα όρια της μυθολογίας και κάτι τέτοια θα ξενέρωνε τους πάντες. Άντε δώσε μου την εξήγηση ότι επί πέντε χρόνια έβλεπες το παιχνίδι δύο αρχαίων Αιγυπτίων θεών που επειδή ήταν αργόσχολοι έσπαγαν πλάκα με τους τουρίστες του νησιού. Εκεί να δείτε κλάμα που θα έπεφτε. Η σειρά βάδιζε σε αδιέξοδο αφού έχασε και στον τομέα των χαρακτήρων, έχασε και στο μυστήριο.

Ήρθε λοιπόν και το τελευταίο επεισόδιο που σχολιάστηκε αρνητικά. Επαναλαμβάνω όποιος πίστεψε πως θα έπαιρνε απαντήσεις μάλλον ζει στο θαυμαστό του κόσμό ή έβλεπε άλλη σειρά ή απλά δεν του κόβει και πολύ ρε παιδιά. Αν εξαιρέσεις το Ab Aeterno το the end ήταν μάλλον το καλύτερο επεισόδιο του κύκλου. Στα προηγούμενα που είχαν διάρκεια μόλις 45 λεπτά συχνά πυκνά χασμουριόμουν, χάζευα καμιά σελίδα ενώ σε αυτό παρακολουθούσα με ενδιαφέρον. Η στροφή στον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της σειράς μου προξένησε νοσταλγία, κατάφερε να μου προκαλέσει συναισθήματα κάτι που είχε να γίνει καιρό. Σίγουρα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν άκυρη αυτή η αλλαγή και η εύκολη λύση. Για εμένα ισχύει το ανάποδο. Το τέλος ήταν βγαλμένο από τις παλιές καλές μέρες του lost που μας ξετρέλαναν όλους και το υπερβολικό μυστήριο ήταν η άκυρη στροφή. Σαν να χάνεις το δρόμο σου στην πορεία αλλά στην τελική ευθεία να καταλαβαίνεις το λάθος σου και να βάζεις τα δυνατά σου; Σώζεται όμως έτσι η κατάσταση; Είναι αρκετό ένα δυνατό τελείωμα να σου δώσει τη νίκη όταν έχεις μείνει χιλιόμετρα πίσω; Αυτά τα ερωτήματα προκάλεσαν διχογνωμίες στους θαυμαστές της σειράς.

Άλλοι μπορούν να ισχυριστούν ότι πέσανε θύματα της πιο καλοστημένης απάτης όλων των εποχών. Έβλεπαν σε κάθε σεζόν αυτό ακριβώς που θέλανε να δουν για να διατηρηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον τους και τελικά δεν πήραν καμία απάντηση ούτε στα πιο βασικά κομμάτια της σειράς. Δούλεμα μεγατόνων με δύο λέξεις. Άδικο εντελώς δεν έχουν, εξάλλου αυτές ήταν οι απαιτήσεις τους από τη σειρά. Λογική είναι η απογοήτευσή τους αλλά δεν είναι και άμοιροι ευθυνών. Θα έπρεπε να είχαν σταματήσει πιο νωρίς τη θέαση της σειράς. Όσο για εμένα δεν μετάνιωσα που τόσα χρόνια δεν έχασα ούτε ένα επεισόδιο. Το lost παραμένει η μοναδική σειρά που με καθήλωσε, που τη λάτρεψα, που έγινε το αγαπήμενο μου θέμα συζήτησης. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αλλά στην τελική υπάρχει κάτι σε αυτό τον κόσμο που τελειώνει τόσο όμορφα όσο ξεκίνησε; Αν ο έκτος κύκλος είχε κινηθεί συνολικά στα ίδια πλαίσια με το τελευταίο επεισόδιο το αποτέλεσμα θα ήταν σαφώς καλύτερο. Δεν πειράζει όμως. Συμβαίνουν και αυτά. Οι επιλογές που έχουμε σαν θεατές είναι δύο. Η πρώτη είναι να κάτσουμε να αναλογιστούμε όλα τα συναισθήματα που μας προκάλεσε η σειρά στο πέρασμα του χρόνου και η δεύτερη να ψάχνουμε αν τελικά το νησί είναι το καθαρτήριο και αν όλοι οι επιβάτες της πτήσης 815 πέθαναν στο αεροπορικό ατύχημα. Επιτρέψτε μου να επιλέξω την πρώτη. Είναι και πιο συγκινητική και πιο αληθινή. Bye bye Lost, σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που μου χάρισες.