Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

We want more (Nevermore)

Πάνε εννιά χρόνια από τότε τους είδα ζωντανά. Τότε είχα φτάσει στο χώρο της συναυλίας 5 ώρες πριν την εναρξή της ενώ τώρα μόλις δέκα λεπτά. Τότε έτρεξα να πιάσω θέση στο κάγκελο ενώ τώρα το σκεφτόμουν να καθήσω στα τραπεζάκια. Τότε ήμουν από τους μικρότερους εκεί μέσα ενώ τώρα από τους μεγαλύτερους. Τότε τα αυτιά μου με πονούσαν για δύο μέρες τώρα απλά βούλωσαν. Τότε ήξερα όλα τα τραγούδια ενώ τώρα αναγκαζόμουν να ρωτάω για μερικά.

Όλα τα παραπάνω έχασαν κάθε σημασία με το που έσκασε μύτη στη σκηνή ο μέγας Warrel με το στρατιωτικό του καπελάκι, με τη γαμάτη μπλούζα i love thrash και με τα λόγια που μας είπε. Θα ακούσουμε λέει ένα τραγούδι από το dreaming neon black. Beyond Within κραύγασε και αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι παραμονές του 2000 που ήθελα να υποδεχτώ τη νέα χιλιετία κλεισμένος μόνος σε ένα δωμάτιο ακούγοντας το στίχο Welcome millenium the fall of planet hate. Για την ιστορία της υπόθεσης το Millenium με βρήκε με γονείς και θείους. Δεν πειράζει το έλεγε και ο Warrel ''dreams are immortal''. Είχα ξεχάσει πόσο καλός στιχουργός είναι ο άτιμος. Μορφή παραμένει πάντως. Μια κολλούσε τη μάπα του στο τζάμι, μια έκανε γκριμάτσες, μια έκραζε (εκείνα τα γαμημένα torrents έσκισαν), μια ήθελα να μας δείξει στην αδερφή του. Τυπάς και φυσιογνωμία. Τύπος δύο σε ένα.

Fate is cruel when dreams like candle fade σκεφτόμουν και συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε. What tomorrow knows δεν ακούσαμε, ούτε sanity assasin. Θα ήθελα πολύ για τελευταίο τραγούδι να είχα ακούσει τους στίχους in this neon black gloom i still see her face, she comes to me bringing darkest hour, i am forlorn the pain is reborn αλλά δεν έτυχε. Για την ακρίβεια ψηνόμουν να ακούσω όλο το dreaming neon black και το politics of ecstasy. Τα αθάνατα όνειρα που λέγαμε. Το χτύπημα της μοίρας ήρθε για τα καλά. Every man will ask the questions and every man will suffer blame and loss, Every day you die a little... άκουγα από τον Warrel και αναρωτιόμουν ποιο τραγούδι ακούω. Ούτε το αγαπημένο μου I have never seen God, you have never seen God με βοήθησε. Κόλλημα; Γεράματα; Και τα δύο; Κανένα από τα δύο; Τι σημασία έχει.

Τime the healer, the great concealer please salvage my soul. Οι ψυχές μας ξανασώθηκαν και πάλι. Μεγάλη μπάντα οι Nevermore, τους αξίζουν περισσότερα. Αγοράστε το καινούριο τους cd. Μην το κατεβάσετε, θα πέσει η κατάρα των Φαραώ πάνω σας.

Υ.Γ Ξέχασα την μπάντα που άνοιξε τη συναυλία. Rex Mundi. Έχουν και συνονόματους που παίζουν μπίτια. Καλύτερα θα ήταν αν έπαιζαν αυτοί. Έμοιαζαν και λίγο με τους Opeth είπε κάποιος. Είναι αλήθεια. Οι Opeth γράφουν δέκα τραγούδια άσχετα μεταξύ τους διάρκειας ενός λεπτού τα κολλάνε μαζί και βγάζουν ένα δεκάλεπτο άσμα. Οι Rex Mundi κολλάνε τρία τρίλεπτα. Έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου