Έχω ένα μεγάλο βίτσιο και πρέπει να το εξομολογηθώ. Όταν ακούω από άτομα που δεν εκτιμώ καθόλου το κινηματογραφικό τους γούστο να μιλάνε με ενθουσιώδη σχόλια για μια ταινία δεν τους αγνοώ αλλά τους δίνω μια δεύτερη ευκαιρία και από καθαρή περιέργεια παρακολουθώ την επιλογή τους. Στο παρελθόν βέβαια αυτή η κακή συνήθεια μου βγήκε σε κακό γιατί σπατάλησα μιάμισι ώρα από τη ζωή μου με πολλές βλασφημίες και χαρακτηρισμούς που αν τους παραθέσω το Blog θα γίνει ακατάλληλο για ανηλίκους. Με την ελπίδα ότι τελικά θα παρακολουθήσω ΄΄μια αστεία ταινία γεμάτη νοήμα΄΄ τη νοίκιασα χθες από το Video club και καταρχήν χάρηκα που δεν προέκυψε μούφα σαν το Paranormal Activity.
Η κεντρική ιδέα είναι έξυπνη όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις και περίμενα με αγωνία να δω πως θα τη χειριζόταν οι συντελεστές. Φανταστείτε λοιπόν ένα κόσμο που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να πει ψέματα και εκφράζουν τα συναισθήματά τους με απόλυτη ειλικρίνεια. Κάτι σαν μια παλιά ταινία με τον Κάρευ μόνο που εδώ δεν αντικρίζουμε εναλλαγές σε γκριμάτσες και αστείες κινήσεις αποφεύγοντας το One man show του πρωταγωνιστή αλλά επικεντρωνόμαστε στο σύνολο. Η αποφυγή του καθωσπρεπισμού και των φυσιολογικών μη επικρινόμενων από το γενικό κοινό συμπεριφορών έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν σε καταστάσεις γεμάτες αγνή καφρίλα, ατελείωτο χαβαλέ και φυσικά να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο διασκεδαστικές. Κρίμα όμως που δεν επιτυγχάνεται στο Invention of Lying λόγω του ακραίου των χαρακτήρων και της πολύ συχνής επανάληψης λόγων και συνθηκών. Πόσες φορές μπορείτε να ακούσετε τη λέξη απόλυση μέσα σε πέντε λεπτά; Δείτε την ταινία και θα συνειδητοποιήσετε ότι είναι πολλές περισσότερες από όσο μπορείτε να φανταστείτε. Η ανακύκλωση υλικών κάνει καλό στο περιβάλλον αλλά η ανακύκλωση ιδεών κάνει κακό στην τέχνη.
Περνάει αρκετή και συνάμα βαρετή ώρα για να δούμε μια αλλαγή στην εξέλιξη με τον πρωταγωνιστή να λέει το πρώτο ψέμα και να ανακαλύπτει ότι μπορεί να συνεχίσει να λέει ότι θέλει και να γίνει αμέσως πιστευτός. Το ηθικό δίλημμα αν πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτό το δώρο για το προσωπικό του συμφέρον ή για το καλό της κοινωνίας απασχολεί ελάχιστα τους δημιουργούς επειδή περιλαμβάνεται σε λίγες βιαστικές σκηνές και γίνεται μια απότομη στροφή στο θέμα που θέλει να θίξει ή καλύτερα να καυτηριάσει και δεν είναι άλλο από τις οργανωμένες θρησκείες και την πίστη σε μια ανώτερη δύναμη. Κατορθώνει με έναν αφελέστατο και καθημερινό τρόπο να γκρεμίσει κάτι που χρειάστηκε ολόκληρες χιλιετίες για να χτιστεί και σίγουρα αυτό συγκαταλέγεται στα θετικά της ταινίας. Μας παρουσιάζει τον φόβο του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο δηλαδή τον λόγο της δημιουργίας των θρησκείων και είναι σαφέστατο επικριτικό απέναντι στη μερίδα των ανθρώπων που θα πιστέψουν κάθε τι αρκεί να πειστούν πως προέρχεται από ένα ον υπεράνω του ανθρώπου. Στηρίζει το δικαίωμα στην ελεύθερη ανθρώπινη επιλογή απέναντι στη δήθεν επίκληση σε θεούς και δαίμονες και κάπου εδώ θα νομίζετε ότι μιλάω για εξαιρετική ταινία που πραγματικά έχει να πει πολλά.
Είστε λάθος και στα δύο. Ξεκινώντας από τα πιο απλά πρέπει να πω πως κωμωδία που δεν προκαλεί γέλιο παρά ελαφρά σποραδικά μειδιάματα δεν είναι πετυχημένη στο είδος της. Το περιβόητο Βρετανικό χιούμορ που είναι από τα αγαπημένα μου υποτίθεται πως υπάρχει μέσα στην ταινία καθώς οι περισσότερες σκηνές μυρίζουν Αμερικανιά από χιλιόμετρα. Προχωρώντας λιγάκι παραπέρα μπορεί σαν κεντρική ιδέα και σαν νοήματα που στοχεύει να περάσει να είναι σωστό αλλά είναι τόσο καταστροφικά επεξηγηματικό και φλύαρο που και σε πίθηκο να απευθυνόταν πάλι θα γινόταν κατανοητό. Το αρχικό τέχνασμα δεν αξιοποιείται μετά τη μέση της ταινίας καθώς συγχέονται έννοιες όπως η ειλικρίνεια και η προσωπική άποψη μπερδεύοντας το θεατή και μαρτυρώντας την αδυναμία των συντελεστών να εισχωρήσουν κάτω από την επιφάνεια και να καταθέσουν μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη φύση. Το σενάριο αρχίζει να μπάζει νερά από παντού και οι καταστάσεις να λειτουργούν υπέρ των σεναριογράφων ακόμα και αν αναιρούν όλα όσα μας είχαν πει λίγο νωρίτερα.
Δεν είναι κακή ταινία. Καλή πάλι δεν τη λες. Για σκότωμα ώρας; Μπα, στο είδος υπάρχουν πολύ καλύτερες που προσφέρουν άφθονο γέλιο και πιο ειλικρινείς καταστάσεις. Αν τη δείτε θα το μετανιώσετε; Ούτε πάλι. Τι στο διάολο γίνεται λοιπόν; Σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι μια έκφραση που άκουγα μικρός. Μπήκε από το ένα αυτί και βγήκε από το άλλο. Πόσο τέλεια ταιριάζει σε μεγάλο αριθμό ταινιών. Γιατί να μη ταιριάζει και στο Invention of Lying; Έλα ντε. Η δεύτερη ενοικίαση ήταν το a single man που είπαν καλά σχόλια άτομα που τα έχω σε εκτίμηση. Άντε να δούμε.
Η κεντρική ιδέα είναι έξυπνη όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις και περίμενα με αγωνία να δω πως θα τη χειριζόταν οι συντελεστές. Φανταστείτε λοιπόν ένα κόσμο που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να πει ψέματα και εκφράζουν τα συναισθήματά τους με απόλυτη ειλικρίνεια. Κάτι σαν μια παλιά ταινία με τον Κάρευ μόνο που εδώ δεν αντικρίζουμε εναλλαγές σε γκριμάτσες και αστείες κινήσεις αποφεύγοντας το One man show του πρωταγωνιστή αλλά επικεντρωνόμαστε στο σύνολο. Η αποφυγή του καθωσπρεπισμού και των φυσιολογικών μη επικρινόμενων από το γενικό κοινό συμπεριφορών έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν σε καταστάσεις γεμάτες αγνή καφρίλα, ατελείωτο χαβαλέ και φυσικά να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο διασκεδαστικές. Κρίμα όμως που δεν επιτυγχάνεται στο Invention of Lying λόγω του ακραίου των χαρακτήρων και της πολύ συχνής επανάληψης λόγων και συνθηκών. Πόσες φορές μπορείτε να ακούσετε τη λέξη απόλυση μέσα σε πέντε λεπτά; Δείτε την ταινία και θα συνειδητοποιήσετε ότι είναι πολλές περισσότερες από όσο μπορείτε να φανταστείτε. Η ανακύκλωση υλικών κάνει καλό στο περιβάλλον αλλά η ανακύκλωση ιδεών κάνει κακό στην τέχνη.
Περνάει αρκετή και συνάμα βαρετή ώρα για να δούμε μια αλλαγή στην εξέλιξη με τον πρωταγωνιστή να λέει το πρώτο ψέμα και να ανακαλύπτει ότι μπορεί να συνεχίσει να λέει ότι θέλει και να γίνει αμέσως πιστευτός. Το ηθικό δίλημμα αν πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτό το δώρο για το προσωπικό του συμφέρον ή για το καλό της κοινωνίας απασχολεί ελάχιστα τους δημιουργούς επειδή περιλαμβάνεται σε λίγες βιαστικές σκηνές και γίνεται μια απότομη στροφή στο θέμα που θέλει να θίξει ή καλύτερα να καυτηριάσει και δεν είναι άλλο από τις οργανωμένες θρησκείες και την πίστη σε μια ανώτερη δύναμη. Κατορθώνει με έναν αφελέστατο και καθημερινό τρόπο να γκρεμίσει κάτι που χρειάστηκε ολόκληρες χιλιετίες για να χτιστεί και σίγουρα αυτό συγκαταλέγεται στα θετικά της ταινίας. Μας παρουσιάζει τον φόβο του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο δηλαδή τον λόγο της δημιουργίας των θρησκείων και είναι σαφέστατο επικριτικό απέναντι στη μερίδα των ανθρώπων που θα πιστέψουν κάθε τι αρκεί να πειστούν πως προέρχεται από ένα ον υπεράνω του ανθρώπου. Στηρίζει το δικαίωμα στην ελεύθερη ανθρώπινη επιλογή απέναντι στη δήθεν επίκληση σε θεούς και δαίμονες και κάπου εδώ θα νομίζετε ότι μιλάω για εξαιρετική ταινία που πραγματικά έχει να πει πολλά.
Είστε λάθος και στα δύο. Ξεκινώντας από τα πιο απλά πρέπει να πω πως κωμωδία που δεν προκαλεί γέλιο παρά ελαφρά σποραδικά μειδιάματα δεν είναι πετυχημένη στο είδος της. Το περιβόητο Βρετανικό χιούμορ που είναι από τα αγαπημένα μου υποτίθεται πως υπάρχει μέσα στην ταινία καθώς οι περισσότερες σκηνές μυρίζουν Αμερικανιά από χιλιόμετρα. Προχωρώντας λιγάκι παραπέρα μπορεί σαν κεντρική ιδέα και σαν νοήματα που στοχεύει να περάσει να είναι σωστό αλλά είναι τόσο καταστροφικά επεξηγηματικό και φλύαρο που και σε πίθηκο να απευθυνόταν πάλι θα γινόταν κατανοητό. Το αρχικό τέχνασμα δεν αξιοποιείται μετά τη μέση της ταινίας καθώς συγχέονται έννοιες όπως η ειλικρίνεια και η προσωπική άποψη μπερδεύοντας το θεατή και μαρτυρώντας την αδυναμία των συντελεστών να εισχωρήσουν κάτω από την επιφάνεια και να καταθέσουν μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη φύση. Το σενάριο αρχίζει να μπάζει νερά από παντού και οι καταστάσεις να λειτουργούν υπέρ των σεναριογράφων ακόμα και αν αναιρούν όλα όσα μας είχαν πει λίγο νωρίτερα.
Δεν είναι κακή ταινία. Καλή πάλι δεν τη λες. Για σκότωμα ώρας; Μπα, στο είδος υπάρχουν πολύ καλύτερες που προσφέρουν άφθονο γέλιο και πιο ειλικρινείς καταστάσεις. Αν τη δείτε θα το μετανιώσετε; Ούτε πάλι. Τι στο διάολο γίνεται λοιπόν; Σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι μια έκφραση που άκουγα μικρός. Μπήκε από το ένα αυτί και βγήκε από το άλλο. Πόσο τέλεια ταιριάζει σε μεγάλο αριθμό ταινιών. Γιατί να μη ταιριάζει και στο Invention of Lying; Έλα ντε. Η δεύτερη ενοικίαση ήταν το a single man που είπαν καλά σχόλια άτομα που τα έχω σε εκτίμηση. Άντε να δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου