Iron Maiden - The Final Frontier

Την αγάπη μου για το συγκρότημα τη ξέρετε ήδη υποθέτω σε περίπτωση βέβαια που κάνω λάθος θα πρέπει να ομολογήσετε πως δεν είστε και οι πιο φανατικοί αναγνώστες του blog. Από όσο γνωρίζουμε μέχρι στιγμής αυτή θα είναι και η τελευταία κυκλοφορία του συγκροτήματος όμως στη ζωή το μόνο σίγουρο πράγμα είναι ο θάνατος (και οι φόροι λέει ένα ρητό που με βρίσκει σύμφωνο) δεν παίρνουμε και όρκο. Το εξώφυλλο συνεχίζει το έργο που άφησαν τα δύο προηγούμενα αφού δεν είναι τίποτα παραπάνω από τραγικό. Εκείνο του Dance of death ήταν άθλιο αλλά μου έφερε στο μυαλό κάτι από Μάτια Ερμητικά Κλειστά για αυτό και το προσπέρασα επειδή ό,τι θυμίζει τον απόλυτο σκηνοθέτη οφείλω να το προσκυνώ. Αν ο διοικητης της 34 ΕΜΑ(το σώμα είναι ένα τα τεθωρακισμένα) ζητούσε μια ζωγραφιά με άρματα και τον Eddie και κάποιος δύσμοιρος φαντάρος του πήγαινε το εξώφυλλο του a matter of life and death πιθανότατα θα έφευγε από το γραφείο με δέκα μέρες φυλακή. Το τελευταίο που δυστυχώς για το μάτια σας το βλέπετε πάνω αριστερά θα μπορούσε να είναι το πόστερ για ένα πιθανό remake του Mars Attacks. Δεν έχω τίποτα με τον αξιαγάπητο Tim Burton απλά αφήνω να εννοηθεί πως παραπέμπει περισσότερο σε κωμωδία παρά σε σοβαρή δουλειά. Δεν με απασχολεί παραπάνω αυτή η κακή επιλογή γιατί η ουσία βρίσκεται στα τραγούδια του δίσκου.

Δυστυχώς και εδώ τα πράγματα δεν καλυτερεύουν. Το ομώνυμο τραγούδι το είχαν δημοσιεύσει και στο site τους και δεν μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Τελικά ακούγοντας την δυναμική και πρωτότυπη εισαγώγη κέρδισε αρκετούς πόντους αν και έχω μια μεγάλη ένσταση για τους στίχους ιδιαίτερα για το done more in my life than some do in ten που μοιάζει επικίνδυνα με το άσμα του λαϊκού τροβαδούρου ''τι να μου πεις και εσύ από τη ζωή σου, μια νύχτα από τη δική μου ολόκληρη δική σου''. Το el dorado το ξέραμε εδώ και καιρό δυναμικό γκαζιάρικο με επιρροές από John Wayne αρκετά συμπαθητικό. Στη συνέχεια δύο τραγούδια, με μια παύση στο ενδιάμεσο, που ανεβάζουν κάπως το επίπεδο mother of mercy και the alchemist. Μελωδία που σε παρασύρει το πρώτο, τσίτα τα γκάζια το δεύτερο με ωραίο ρεφρέν. Η παύση που λέγαμε πριν είναι το coming home που συνεχίζει και αυτό την κακή παράδοση να γράφουν ένα απαίσιο τραγούδι για κάθε καινούριο δίσκο (wickerman, wildest dreams, out of the shadows.

Φτάνοντας στη μέση του δίσκου αρχίζει η βαρέμαρα. Μας είχαν συνηθίσει στις αλλαγές που έκαναν στον ήχο τους να βγάζουν ένα δεύτερο album σαφώς ανώτερο από το πρώτο. Seventh son of a seventh son > Somewhere in time και φυσικά Fear of the Dark > No prayer for the dying. Θα περίμενε κανείς να ισχύει και πάλι αυτή η ανισότητα αλλά κάποιος ιδιότροπος πολλαπλασίασε και τα δυο μέλη με το -1 και άλλαξε τη φορά της και έτσι πλέον έχουμε A matter of life and death > The final frontier. Κανονικά θα έπρεπε να τοποθετήσω το σύμβολο >> αλλά δεν μπορώ να το αιτιολογήσω μαθηματικά για αυτό και το αποφεύγω. Τόσο ανέμπνευστα τραγούδια δεν έχω ξανακούσει από maiden. Talisman = Legacy, The man who would be king = Reincarnation of Benjamin Breeg, When the Cold Wind Blows = For the Greater Good of God, Isle of Avalon = Lord of Light. Δεν εννοώ πως είναι ισάξια, εννοώ πως προσπαθούν να τους μοιάσουν αλλά βαριούνται στην πορεία. Κρίμα που δεν μπορώ να επεκταθώ άλλο. Ας μείνω στο γεγονός ότι δεν μου είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να αφήνω ειρωνικά σχόλια για το αγαπημένο μου συγκρότημα και πως είναι άδικο να κλείσει η καριέρα της σπουδαιότερης metal μπάντας με αυτό το πράγμα. Πολύ κρίμα και άδικο.