Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο

Δεν την γνώριζα τη χθεσινή θλιβερή επέτειο το ομολογώ. Να είναι καλά η πρώην blogger nashira που μου την υπενθύμισε. Ακολουθεί μια μελοποίηση ενός ανθρώπου που αποτύπωσε στα ποιήματά του τον κόσμο όπως ακριβώς είναι. Δεν τον άντεχε καθόλου. Ποιος τον αντέχει άλλωστε;

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα ‘ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.