Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Flight 666


Οι Μaiden μας είχαν συνηθίσει μετά τις τελευταίες τους δισκογραφικές δουλειές να βγάζουν είτε κανένα ζωντανό δίσκο ή μια συλλογή με τις καλύτερες τους επιτυχίες ενίοτε και τα δύο ταυτόχρονα. Μέσα στο παιχνίδι του εύκολου κέρδους είναι και αυτά. Συνήθως εξυπηρετούν νέους θαυμαστές του συγκροτήματος που δεν έχουν επαρκείς γνώσεις για το παρελθόν τους. Το καλό από αυτές τις κινήσεις ήταν οι δύο περιοδείες που έκαναν βγαλμένες από την εποχή του 1980. Στην πρώτη τους είχα παρακολουθήσει. Έπαιξαν τραγούδια μόνο από τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους και τα έσπασαν όλα. Από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν γίνει ποτέ. Η δεύτερη περιοδεία ονομάστηκε Somewhere back in time tour και ακουγόταν πολλά υποσχόμενη. Φαντάστηκα ότι θα έπαιζαν τραγούδια μόνο από τη λεγόμενη μεσαίο περίοδο τους. Βλέπε Powerslave, Somewhere in time, Seventh son of a seveth son, No prayer for the dying. Για τους δηλωμένους φαν θα ήταν ότι καλύτερο να ακουγόταν τραγούδια όπως το infinite dreams και άλλα πολλά. Τελικά επέλεξαν να μην εστιάσουν μόνο σε αυτούς τους δίσκους. Ήθελαν η περιοδεία να μοιάζει πχ με την World Slavery Tour. Τότε έπαιζαν και τα παλιά τους. Iron Maiden, Halloweed be thy name κτλ. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν κατέβηκα Αθήνα να τους δω. Με την προηγούμενή τους είχαν ανεβάσει ψηλά τον πήχη. Δεν πειράζει. Για αυτό υπάρχει και η ταινία να πάρουμε μια γεύση και από αυτή την περιοδεία.

Ξεκινάει από Ινδία, περνάει από Μαλαισία, Ιαπωνία, και καταλήγει στην Αμερική που έγιναν και οι περισσότερες συναυλίες. Έχουν μια αδυναμία ιδιαίτερα στο κοινό της Νότιας Αμερικής. Ο Μια κάμερα ακολουθάει το συγκρότημα στο πρώτο μέρος της Somewhere back in time tour.Dickinson έχει ηχογραφήσει εκεί live δίσκο στην προσωπική του καριέρα το ίδιο πρόσφατα και οι Maiden. Ένα μικρό ντοκυμαντέρ παρακολουθούμε και όχι ένα reality. Δεν αφορά σε μεγάλο βαθμό τις προσωπικές ζωές των μελών του συγκροτήματος, τις σχέσεις μεταξύ τους. Σε ένα τέτοιο εγχείρημα ελοχεύει ο κίνδυνος της απομυθοποίησης. Πρόσφατο παράδειγμα οι Metallica και το Some kind of monster. Χάρηκε κανείς που τους είδε σε τόσο προσωπικές στιγμές; Ο Mustaine έχει ξεπεράσει την ντροπή που υπέστη; Οι Maiden δεν κάνουν το ίδιο σφάλμα. Το Flight 666 είναι κυρίως μουσική ταινία. Μεταφέρει την αδρεναλίνη που επικρατεί στις συναυλίες και από την μεριά του συγκροτήματος αλλά και του κοινού. Αμφίδρομη σχέση που γενικά σαν κοινό την αγνοούμε αλλά λειτουργεί εξαιρετικά και ας μην το συνειδητοποιούμε άμεσα.

Η κάμερα τους ακολουθεί και εκτός συναυλιών αλλά το κάνει διακριτικά. Ακόμα και η εμφάνιση των τριών παιδιών του Harris δεν είναι προσβλητική για τον ίδιο. Κρατάνε καλά τις αποστάσεις από το μελό όπως στην σκηνή που ο Harris είναι άρρωστος αλλά παίζει κανονικά στη συναυλία, από το υστερικά χαζοχαρούμενο και από το δήθεν τέλειο κλίμα, από τα πάντα. Όλα τα κομμάτια της περιοδείας περνάνε μπροστά από τα μάτια μας με τον λιγότερο επώδυνο τρόπο. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι άνθρωποι που δουλεύουν πολύ πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας όπως οι μάνατζερ και οι τεχνικοί. Τα μέλη του συγκροτημάτος λένε ελάχιστα λόγια ο ένας για τον άλλο για να αποκτήσουμε μια καλύτερη εικόνα. Πάνω κάτω βέβαια τα όσοι έχουμε διαβάσει συνεντεύξεις τους τα γνωρίζουμε.

Κορυφαίες σκηνές χαβαλέ και αστείρευτης πλάκας μέσα στο αεροπλάνο. Φτιάχτηκε ειδικά για την περίσταση και για να υπάρχει η άνεση να παίξουν ζωντανά σε μέρη που ήταν απαγορευμένα για οικονομικούς λόγους. Πιλότος ο Dickinson. Τόσοι παλαβοί σε ένα αεροπλάνο μόνο πανικό μπορούν να προκαλέσουν. Ο Murray πετυχημένα είπε ότι είχαν να ταξιδέψουν μαζί με το crew από το 1981. Μόνο που τότε υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος σε αυτό. Η καλή διάθεση κυριαρχεί και η παρακολουθήση της ταινίας είναι ευχάριστη. Στις Η.Π.Α εμφανίζονται ο Lars Ulrich, o Morello, ο Kerry King. Κάπου εκεί ποζάρει και ο Chris Jericho παρέα με τον Smith. Θα αρχίσω να είμαι θαυμαστής του τελικά. Ένα μεγάλο πάρτυ είναι όλη η φάση.

Η ουσία βέβαια είναι μία. Η συναυλία, η ένταση πριν από αυτή και η γιορτή μετά το τέλος. Πάντα απορούσα πως γίνεται να μην βαριούνται να παίζουν σε κάθε συναυλία τα ίδια τραγούδια, να λένε πάνω κάτω τις ίδιες ατάκες, να κάνουν παρόμοιες κινήσεις. Η μόνιμη απάντηση ήταν ότι κάθε συναυλία διαφέρει επειδή το κοινό είναι διαφορετικό. Μετά το τέλος του Flight 666 ασπάστηκα αυτή τη θεωρία. Οι αντιδράσεις του κόσμου είναι που κάνουν τη διαφορά. Αλλιώτικες κουλτούρες, αλλιώτικοι πολιτισμοί. Άλλοι πιο διαχυτικοί, άλλοι μαζεμένοι. Ξεχωρίζει με διαφορά το κοινό της Νότιας Αμερικής. Εκδηλωτικοί σε παρασύρουν με το ρυθμό τους. Σαν να παρακολουθούν αγώνα ποδοσφαίρου. Αυτό είναι και το καλύτερο σημείο της ταινίας. Οι συναυλίες σε Μεξικό, Κολομβία, Βραζιλία, Αργεντινή, Κόστα Ρίκα. Άνθρωποι που γυαλίζουν τα μάτια τους επειδή δεν έχουν δει ποτέ το αγαπημένο τους συγκρότημα από κοντά. Πλήρης αποθέωση. Η μπογιά των Maiden κρατάει ακόμα. Πενηντάρηδες και βάλε πλέον συνεχίζουν να σκορπούν συγκινήσεις και να χαίρονται αυτό που κάνουν. Όλη τους η πορεία μπορεί να συνοψιστεί σε εκείνα τα λίγα λεπτά από την Κολομβία. Δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, η παρουσία του στρατού είναι έκδηλη στη χώρα. Τα παιδιά εκεί ονειρεύονται μια διαφορετική ζωή. Με το τέλος της συναυλίας η κάμερα ζουμάρει σε δύο δακρυσμένους θεατές. Για δύο ώρες κατάφεραν να ξεφύγουν, να ξεχάσουν την καθημερινότητά τους, να ταξιδέψουν με το μυαλό. Σκηνή απείρου κάλλους.

Η ταινία τελειώνει με το Always look on the bright side of life. Όπως πάντα. Το συναίσθημα είναι ίδιο με αυτό μετά από κάθε συναυλία. Είσαι χαρούμενος, αλλά δεν αρκεί. Θέλεις να δεις λίγο παραπάνω από το αγαπημένο σου συγκρότημα. Όσο και να δεις όμως δεν θα χορτάσεις. Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι και αυτή η κίνηση είναι μια ακόμα αρπαχτή. Οι ίδιοι είναι που ό,τι και να κάνουν οι Maiden θα φέρουν αντιρρήσεις. Ας δεχτώ και αυτό. Ας συμπληρώσω όμως ότι είναι η καλύτερη αρπαχτή που έχω δει ποτέ. Το σύνθημα παραμένει ίδιο από το 1980. Up the irons. Και έτσι θα παραμείνει για καιρό ακόμη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου