Knowing

Στους κινηματογράφους σας και αυτό εδώ και λίγες μέρες. Nicolas Cage πρωταγωνιστεί. Έχει φανατικούς εχθρούς και δεν πολυκαταλαβαίνω τον λόγο. Ίσως φταίει και η εκνευριστική του φάτσα. Δεν της δίνω ιδιαίτερη σημασία γιατί ο τύπος σάρωσε στο αγαπημένο μου Adaptation και ήταν πολύ καλός στο ενδιαφέρον Weatherman. Ας μην αναφερθώ και σε παλιότερα όπως το Bringing out the dead, Wild at heart, Raising Arizona. Έχει προσφέρει πολλά θα έλεγα και είναι από τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς. Τα τελευταία χρόνια το έχει ρίξει λίγο στον κατήφορο καταστρέφοντας ένα από τα καλύτερα θρησκευτικά θρίλερ όλων των εποχών(Wickerman), έπαιξε σε κάτι φτηνές απομιμήσεις του Indiana Jones και το ghost rider δεν του πήγαινε και πολύ. Πάραλληλος βίος και για τον σκηνοθέτη Alex Proyas. The crow και Dark City παλιότερα I Robot τώρα. Δεν χρειάζονται παραπάνω σχόλια. Δυο άνθρωποι με αποδεδειγμένες δυνατότητες γυρίζουν κάτι καινούριο. Κερδίζει το παρελθόν τους ή το παρόν τους; Για να δούμε

Καταστροφολογία που είναι πάντα επίκαιρη το θέμα. Ξεθάβουν μια χρονοκάψουλα και βλέπουν ότι μέσα της υπάρχει ένα χαρτί γεμάτο με αριθμούς που δεν είναι τίποτα άλλο παρά κωδικοποιημένες καταστροφές που θα συμβούν στον πλανήτη μας. Η μεγαλύτερη όλων φυσικά θα είναι ο αφανισμός του ανθρώπινου είδους. Έσχατες μέρες και μια ακόμα αποκάλυψη. Πόσες τέτοιες έχουμε δει; Από έναν μετεωρίτη που θα μας χτυπήσει, από λιώσιμο των πάγων, από σβήσιμο του Ήλιου, από τον ίδιο τον Σατάνα,από την εκδίκηση της φύσης. Έχουμε μια πληθώρα επιλογών σχετικά με την καταστροφή του είδους μας. Πως μπορεί να το χειρίστει κάποιος αυτό το σενάριο; Άλλος θα βρει έναν άνθρωπο που θα πάει κόντρα με όλους και θα αποτρέψει την επικείμενη καταστροφή, άλλος θα θυσιαστεί χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο απλά για δημιουργία συγκίνησης, άλλος θα δώσει σαν λύσει την πίστη στον Θεό, κάποιος την επιστήμη, την αγάπη ανάλογα με τα βίτσια του και τι θέλει να δώσει σαν ηθικό δίδαγμα. Μπορεί να φτιάξει μια περιπέτεια χωρίς συμβολισμούς απλά με τσιτωμένα τα γκάζια, μπορεί και να επικεντρωθεί στις ανθρώπινες σχέσεις και στο πως επηρεάζονται από την όλη κατάσταση.

Παρομοίως και με τον φόβο. Πως τρομάζεις κάποιον; Εύκολη λύση με απότομες σκηνές. Βάλε μέσα στην απόλυτη ησυχία ένα τηλέφωνο να χτυπάει πιο δυνατά και από καμπάνα και προκαλείς υπέρταση. Περπάτα αμέριμνος στον διάδρομο και άμα κλείσει καμιά πόρτα χωρίς λογό, πάλι με θόρυβο εννοείται, θα ξαναχεστείς. Βάλε και κανένα χτύπημα, λίγο αίμα, ομαδικούς θανάτους,κάντους φαντασμαγορικούς και έχεις τον τρόπο. Από την άλλη ακολουθείς έναν διαφορετικό δρόμο. Επιλέγεις ένα ρεαλιστικό μέρος. Μια συνήθεια που την ζούμε καθημερινά ώστε να μην μας φαίνεται παντελώς ξένη. Το να της βάλεις και μια δόση μεταφυσικής δεν είναι κάτι κακό. Οτιδήποτε που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε και να προβλέψουμε μας τρομάζει. Η αγωνία του να μην ξέρεις τι θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή είναι πιο όμορφη. Δεν σε κολλάει βέβαια ποτέ στον τοίχο, αλλά σε κρατάει σε διαρκή εγρήγορση. Σε τσιτώνει για τα καλά.

Αντιμετωπίζοντας όλα τα παραπάνω έχεις και εδώ επιλογές. Σε παίρνουν από κάτω και μελαγχολείς, προσπαθείς να αποτρέψεις ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον, αρχίζεις να αναθεωρείς την ζωή σου και το ρίχνεις στην φιλοσοφία. Χιλιάδες σκέψεις το δευτερόλεπτο περνάνε από το μυαλό σου. Πίστη ή επιστήμη; Μηδενισμός; Αποξένωση; Ντετερμινισμός ή χάος; Είναι όλα γύρω μας μια σειρά από τυχαία γεγονότα ή είναι απολύτως καθορισμένα από φυσικούς νόμους και στοιχειώδη αξιώματα; Μπορώ να επέμβω και να αλλάξω τα μελλούμενα;Είναι δυνατόν να βλέπω γύρω μου πράγματα που δεν υπάρχουν επειδή πολύ απλά θέλω να τα δω;

Πρώτα 50 λεπτά και τέτοιες σκέψεις έρχονται στο μυαλό του πρωταγωνιστή αντιμετωπίζοντας τον θάνατο της γυναίκας του. Το πιο ενδιαφέρον και καλοδουλεμένο κομμάτι της ταινίας. Ο τρόμος λειτουργεί ύπουλα όπως περιέγραψα λίγο παραπάνω. Η καταστροφολογία παρόμοια χρησιμοποιώντας επιστημονικές γνώσεις και την ανθρώπινη θέληση. Όλα λειτουργούν ρολόι και κυλάνε άψογα. Ακολουθάς τον ρυθμό της και γίνεσαι μέλος της κατάστασης. Ξαφνικά τουμπάρουν όλα. Η αγωνία για το τι θα συμβεί παρακάτω δεν υπάρχει. Ξέρεις ήδη τι θα συμβεί. Θα τρέξουν όλοι μαζί για να το διορθώσουν αλλά φυσικά δεν θα προλάβουν. Ο τρόμος δια μαγείας χάθηκε και δίνει την θέση του σε μια ψεύτικη αγωνία. Οι αναζητήσεις φεύγουν και αυτές και δίνουν την σειρά τους σε σκέψεις τύπου:δεν είμαι τρελός, πρέπει να με πιστέψετε. Αρχίζουν οι εύκολες και κοινότυπες λύσεις και χάνεται το ενδιαφέρον. Με λιγάκι ξεχασμένο μελό δένει η συνταγή των κλισέ.

Καταφέρνει να συνδυάσει πολλά στοιχεία που λατρεύω και άλλα που απεχθάνομαι. Η χρονική τους διάρκεια πάνω κάτω είναι η ίδια. Το κακό είναι ότι εκείνο που μένει πάντα στο μυαλό είναι το τέλος. Proyas και Cage συμμετείχαν σε μια ταινία παρόμοια με την πορεία τους. Καλά τα λένε στην αρχή και μετά απορούμε γιατί ξέφυγαν. Κρίμα γιατί το ξεκίνημα με είχε προιδεάσει για κάτι πολύ μεγάλο. Μην την δείτε στο σινεμά. Σίγουρα θα βρείτε πολλές καλύτερες επιλογές. Εναλλακτικός τίτλος: Που είναι ένας Shyamalan όταν τον χρειάζεσαι;