Έφτασε στο videoclub της γειτονιάς και αφού άκουσα τόσα καλά λόγια είπα να του ρίξω μια ματιά(για βιβλία δεν το λέμε αυτό συνήθως;). Μέχρι και ο Δανίκας έγραψε θετικά σχόλια στα Νέα τι στο διάολο λέω κάτι καλό θα έχει. Δεν μου υπενθύμισε κάποιος πως ο Μήτσος αν δει και την παραμικρή αναφορά σε προοδευτικές ματιές στην πολιτική θεωρεί την ταινία λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση. Τελικά την είδα και προβληματίστηκα στο αν πρέπει να γράψω για αυτήν. Θα έγραφα με σκοπό να σας αποτρέψω να τη δείτε. Τι στο διάολο λέω η αρνητική διαφήμιση είναι η καλύτερη διαφήμιση και θα αποτύχω. Θα τρέξουν όλοι οι περίεργοι να την ψάξουν, ορισμένοι θα πουν ε μαλάκας είναι αυτός ψάχνει παντού κρυφά νοήματα αφου τη θάβει θα αξίζει και θα γίνει σαματάς. Μην τη δείτε λοιπόν. Όχι επειδή είναι κακή και τρισάθλια. Κάθε άλλο. Απλά και να μη τη δείτε δεν θα χάσετε και τίποτα.
Ένας λόγος που δεν ήθελα να τη δω είναι ο πρωταγωνιστής Liam Neeson. Η νέα εκδοχή του σούπερ ήρωα με το κουστούμι, ο τυπικός οικογενειάρχης που χειρίζεται όπλα καλύτερα από τον Eastwood και επίσης είναι ο μοναδικός που μπλόκαρε τη στριφογυριστή κλωτσιά του Chuck Norris. Είχα δει το Taken που είχε κερδίσει και αυτό καλά σχόλια. Συμπαθητικό ήταν και εκείνο μέχρι ένα σημείο. Απήγαγαν την κόρη του Neeson και αυτός τους κυνήγησε σε όλη την υφήλιο και τους σκότωσε όλους. Μέχρι εκείνο το σημείο ήταν καλή. Μετά που συνέχισε να σκοτώνει για ένα ακόμα μισάωρο έχασα κάθε διάθεση. Περιπετειούλα του κιλού μύριζε ο Άγνωστος. Σκηνοθέτης και δεύτερος λόγος για να μη τη δω ο Jaume Collet-Serr. Όπως είχα γράψει και στην κριτική του Orphan ''έχει να παινεύεται (;) για τη δημιουργία του Goal 2 και του House of Wax. Δεν σας λένε κάτι οι τίτλοι; Τυχεροί είστε. '' Προσθέστε στην Αγία Τρίαδα το σαφώς βελτιώμενο αλλά και πάλι σχεδόν ανύπαρκτο Orphan και γίνεστε μάρτυρες του πηγαίου ταλέντου του σκηνοθέτη.
Κάποιοι θα πουν πως ο άγνωστος είναι Χιτσκοκική ταινία και μάλλον δεν ξέρουν τη διαφορά ανάμεσα στο θέλω να σκηνοθετήσω σαν τον Άλφρεντ και στο μπορώ να σκηνοθετήσω σαν αυτόν. Φτάνει λοιπόν ο Liam με τη σύζυγο στο παγωμένο Βερολίνο και εκεί που ξεφορτώνουν τις βαλίτσες ένα close up στον ξεχασμένο χαρτοφύλακα προοικονομεί την εξέλιξη του έργου. Φτάνουν στο ξενοδοχείο και πανικόβλητος ο Liam τρέχει να πάρει τον χαρτοφύλακα. Επιβιβάζεται σε ταξί και ακολουθεί τραγικότατη σκηνή βγαλμένη μέσα από τις μέρες του Βλέπω το Θάνατό σου που οδηγεί σε ένα παρολίγον θανατηφόρο ατύχημα. Επιβιώνει ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στο ξενοδοχείο και βλέπει τη γυναίκα του με άλλον στο πλάι της. Δεν έχει κανένα έγγραφο βλέπεις πάνω του να αποδείξει ποιος είναι και ψάχνει από εδω ψάχνει από εκεί να δει τι γίνεται.
Υπάρχει μυστήριο δεν λέω. Δεν είναι καθόλου υπερβολική ταινία. Σκηνές δράσης δεν είναι πολλές ο Neeson δεν δίνει ούτε μια μπουνιά, ο Bruno Ganz δίνει το δυναμικό παρόν κλέβοντας τις εντυπώσεις και υπάρχει ένα σχετικό ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή βέβαια αρχίζουν τα μπουνίδια αλλά έχει κυλήσει ήδη πολύ η ώρα. Το σενάριο στέκει αρκετά καλά, έχει τις ανατροπές του. Μιλάμε για μια ταινία δηλαδή που τηρεί τα αυτονόητα. Την κάνει αυτό μεγάλη; Σε καμία περίπτωση. Καλή; Μάλλον ρίξαμε χαμηλά τον πήχη. Για να περάσει η ώρα; Προτιμώ να φάω δύο σακουλάκια ζελεδάκια και δύο παγωτά. Είναι σαφώς πιο ανθυγιεινά αλλά και τρεις φορές πιο απολαυστικά. Συμπέρασμα: Αν θέλετε να περάσει απλά η ώρα φάτε σαβούρες. Αν θέλετε να περάσει εποικοδομητικά η ώρα δείτε καμιά ταινία που να αξίζει.
Ένας λόγος που δεν ήθελα να τη δω είναι ο πρωταγωνιστής Liam Neeson. Η νέα εκδοχή του σούπερ ήρωα με το κουστούμι, ο τυπικός οικογενειάρχης που χειρίζεται όπλα καλύτερα από τον Eastwood και επίσης είναι ο μοναδικός που μπλόκαρε τη στριφογυριστή κλωτσιά του Chuck Norris. Είχα δει το Taken που είχε κερδίσει και αυτό καλά σχόλια. Συμπαθητικό ήταν και εκείνο μέχρι ένα σημείο. Απήγαγαν την κόρη του Neeson και αυτός τους κυνήγησε σε όλη την υφήλιο και τους σκότωσε όλους. Μέχρι εκείνο το σημείο ήταν καλή. Μετά που συνέχισε να σκοτώνει για ένα ακόμα μισάωρο έχασα κάθε διάθεση. Περιπετειούλα του κιλού μύριζε ο Άγνωστος. Σκηνοθέτης και δεύτερος λόγος για να μη τη δω ο Jaume Collet-Serr. Όπως είχα γράψει και στην κριτική του Orphan ''έχει να παινεύεται (;) για τη δημιουργία του Goal 2 και του House of Wax. Δεν σας λένε κάτι οι τίτλοι; Τυχεροί είστε. '' Προσθέστε στην Αγία Τρίαδα το σαφώς βελτιώμενο αλλά και πάλι σχεδόν ανύπαρκτο Orphan και γίνεστε μάρτυρες του πηγαίου ταλέντου του σκηνοθέτη.
Κάποιοι θα πουν πως ο άγνωστος είναι Χιτσκοκική ταινία και μάλλον δεν ξέρουν τη διαφορά ανάμεσα στο θέλω να σκηνοθετήσω σαν τον Άλφρεντ και στο μπορώ να σκηνοθετήσω σαν αυτόν. Φτάνει λοιπόν ο Liam με τη σύζυγο στο παγωμένο Βερολίνο και εκεί που ξεφορτώνουν τις βαλίτσες ένα close up στον ξεχασμένο χαρτοφύλακα προοικονομεί την εξέλιξη του έργου. Φτάνουν στο ξενοδοχείο και πανικόβλητος ο Liam τρέχει να πάρει τον χαρτοφύλακα. Επιβιβάζεται σε ταξί και ακολουθεί τραγικότατη σκηνή βγαλμένη μέσα από τις μέρες του Βλέπω το Θάνατό σου που οδηγεί σε ένα παρολίγον θανατηφόρο ατύχημα. Επιβιώνει ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στο ξενοδοχείο και βλέπει τη γυναίκα του με άλλον στο πλάι της. Δεν έχει κανένα έγγραφο βλέπεις πάνω του να αποδείξει ποιος είναι και ψάχνει από εδω ψάχνει από εκεί να δει τι γίνεται.
Υπάρχει μυστήριο δεν λέω. Δεν είναι καθόλου υπερβολική ταινία. Σκηνές δράσης δεν είναι πολλές ο Neeson δεν δίνει ούτε μια μπουνιά, ο Bruno Ganz δίνει το δυναμικό παρόν κλέβοντας τις εντυπώσεις και υπάρχει ένα σχετικό ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή βέβαια αρχίζουν τα μπουνίδια αλλά έχει κυλήσει ήδη πολύ η ώρα. Το σενάριο στέκει αρκετά καλά, έχει τις ανατροπές του. Μιλάμε για μια ταινία δηλαδή που τηρεί τα αυτονόητα. Την κάνει αυτό μεγάλη; Σε καμία περίπτωση. Καλή; Μάλλον ρίξαμε χαμηλά τον πήχη. Για να περάσει η ώρα; Προτιμώ να φάω δύο σακουλάκια ζελεδάκια και δύο παγωτά. Είναι σαφώς πιο ανθυγιεινά αλλά και τρεις φορές πιο απολαυστικά. Συμπέρασμα: Αν θέλετε να περάσει απλά η ώρα φάτε σαβούρες. Αν θέλετε να περάσει εποικοδομητικά η ώρα δείτε καμιά ταινία που να αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου